Het rolt nogal gemakkelijk over mijn lippen: schrijf je eigen nieuwe verhaal. ✏️
Ik bedoel daarmee: maak nieuwe dingen mogelijk voor jezelf, kijk eens kritisch naar je interne regels over wat mag en wat ongehoord is, duw deuren in je brein open en ga daarbuiten eens wat leven proeven.
Maar hoe dan, Jolien?!
In deze aflevering vertel ik je stap voor stap hoe ik dat doe, deed en voor altijd zal blijven doen:
1. Merk op dat je in een verhaal zit (ja, jij ook, wij allemaal, zo werkt ons brein!)
2. Duw deuren open waarachter andere opties schuilen (piiiiiiiiiep!)
3. Ga eens in alle veiligheid verkennen hoe het achter die deur zou kunnen zijn
4. Word alert en opmerkzaam (nieuwsgierigheid is de béste energie van de wereld) naar de barrières die je telkens weer zal tegenkomen, en durf ze tegenspreken 🔥
Het uitgebreide plan, met concrete voorbeelden uit mijn eigen leven (verhaal dus), luister je in deze aflevering.
Wil jij ook wat dieper duiken, actief leren, en vooral toepassen, voelen, doorleven hoe dat herschrijven van verhalen je leven verandert?
Dan geef ik je in Rewrite Your Stories alle tools, oefenkansen, motivatie en de beste vragen om deze practice in goud te veranderen 💫
[00:00:52]
Unknown:
Een verhaal herschrijven. Hoe ziet dat eruit? Joulien, hoe ziet dat eruit? Ik spreek heel vaak over onze verhalen herschrijven. Zeker in het kader van journaling van dagboek schrijven, van voelend schrijven waar ik een hele fijne cursus voor heb gemaakt. Maar hoe doen we dat dan? Waar gaat dat eigenlijk over? Wij leven als mensen en wij betalen. Wij leven heel erg met taal en wat wij in onze taal kunnen uitdrukken is ook wat er mogelijk wordt in onze realiteit. Wij kunnen geen leven leiden dat niet te vatten is in taal omdat ons bewustzijn ons stuurt. Dus als wij niet geloven dat iets mogelijk is, dan gaat dat ook niet gebeuren.
De set van opvattingen waar dat wij ons eigen leven mee vormgeven en wat dus heel uniek is voor uzelf. Het is niet dat iemand anders dat op dezelfde manier heeft. Iemand anders gelooft weer andere dingen, zelfs al is dat in de nuances verschillend. Wij leven in verhalen. Wij leven in dat narratief, die set van wat wij geloven, dat kan, wat mogelijk is, wat een goede leven is, wat de bedoeling is, wat we moeten doen. Al die dingen. En soms stuiten wij op de grenzen van dat verhaal. En soms voelen we in ons lijf eigenlijk kan ik dit niet leven.
Ik ga in deze aflevering een voorbeeld geven van hoe ik mijn eigen verhaal rond werk herschreef en hoe ik mijn eigen verhaal rond ouderschap herschreef. Dat zijn heel uitgezoomde thema's, levensdomeinen. Maar het geeft wel een goede inkijkje in hoe zit dat ons soms vast? Zo'n verhaal, zo'n narratief, zo'n set van interne regels over hoe wij het leven te lijden hebben. En ook hoe kunt je daar opening in creëren? Hoe kunt je daar verandering in brengen? Hoe kunt je een nieuw verhaal creëren dat meer in lijn is met wat jij voelt dat juist is? Ik maak er een stappenplan van.
Stap 1 is dat verhaal opmerken. De meest voorkomende manier waarop je dat opmerkt, zo'n verhaal dat je leeft in een verhaal, in een kadertje, in een hokje is wanneer dat je tegen de randen daarvan loopt en wanneer dat je voelt dit past niet meer. Voor werk was dat bij mij heel erg op vlak van energie. Het werk dat ik deed en de hoeveelheid werk, de verhouding van uren werk in een week tegenover de rest van mijn leven. Ik voelde, ik trek dit niet meer. Mijn lichaam sputde niet tegen, gaf gewoon regelrecht aan dit kan niet meer, dit houden we niet uit, dit is niet meer te dragen.
En wat op zo'n moment, wat heel veel mensen op zo'n moment blijven doen is onszelf blijven forceren in dat hokje. Maar als we kunnen uitzoomen op zo'n moment en voelen hier vriend iets, vanuit die vaststelling hier vriend iets, kunnen gaan kijken, kan gaan uitzoomen en gaan kijken wat is hier het verhaal. Dan kan, kunt je ook accepteren dat dit hokje over wat is werk, hoe ziet werk eruit, hoe moet werk vormgegeven worden, binnen welke voorwaarden moet dat passen, dat dat niet het enige hokje is. Er zijn heel andere mogelijkheden dan voltijds werken op een landschapsbureau met TL-licht.
Back to back overleg de hele dag van 9 tot 5. Pendelen met de trein. Dat zijn allemaal stukjes die deel kunnen uitmaken van wat jij gelooft hoe werk er moet uitzien. Van wat ik geloofde hoe werk er moest uitzien. Maar dus opmerken. Hier wringt iets. Wat is hier het verhaal? Wat zijn de veronderstellingen die ik heb over hoe werk er moet uitzien? En voor mij was het dus heel erg een werknemerses job met ook heel veel positieve kanten. Ik werkte samen met heel leuke collega's. Ik deed werk waarvan ik de betekenis heel erg kon voelen. Maar ik leefde ook in de veronderstelling. Ik moet een hele dag op kantoor zijn, in een landschapsbureau.
Als er vraag naar is dan heb ik overleg in te plannen, Rug aan rug van 9 tot 10, van 10 tot 11 zonder pauzes tussen de hele dag. En dus door te voelen mijn lichaam trekt dit niet meer ben ik gaan uitzoomen. Ben ik gaan kijken welke andere verhalen zijn hier mogelijk. We hebben te accepteren dat het verhaal waarin wij leven niet de enige waarheid is. Dat is een realisatie, Een deur die open gaat, die zoveel mogelijk maakt. Accepteren dat de verhalen waarin wij leven. Het verhaal over werk, over ouderschap, over een goed leven, over relaties, maar ook over hoe zie je een vakantie eruit?
Hoe zie een goede vriendschap eruit? De verhalen waarin wij leven zijn niet de enige waarheid. Er zijn altijd andere mogelijkheden, andere verhalen mogelijk. En dat is stap 2. In dat hokje waar je zit in dat verhaal deurtjes gaan openduwen. Deurtjes openduwen van die kamer waar je inzit. Vanuit dromen, vanuit wensen, vanuit dingen die je voor jezelf hoopt, die je jezelf wilt gunnen. En je kunt daar ook in vertrekken vanuit wat er wringt. Voor mij was de fysieke omstandigheden waarin ik werk kon volhouden dat was een deur die ik moest openduwen. Voltijd in een landschapsbureau zitten met T Licht was voor mij niet houdbaar. Ik voelde dat dat een deur was die ik moest open zetten en dat ik een verhaal te creëren had waarin dat anders was.
Corona heeft uiteraard heel veel deuren op dat vlak open geduwd, want plotseling werkte iedereen vanuit andere omstandigheden. Vanuit thuis met sokken onder eigen licht en op een bureaustoel die zelf gekozen was. Je kunt vertrekken vanuit wat wil ik wel ervaren, wat wil ik hier wel voelen op dit specifieke thema. Ik doe dat door te schrijven. Ik vind dat een prachtige manier om dat te doen, omdat dat heel tastbaar maakt. Omdat dat heel zichtbaar maakt. Waar houdt mijn verhaal mij tegen? Er gaat weerstand op komen. Als je gaat denken oké, wat gun ik mezelf aan verhaal? Welke deurtjes mogen er open? Dan zijn er ook altijd stemmetjes die komen zeggen ja, maar dat kan niet, want ja, maar het moet toch zo of het zou toch zo?
Door te schrijven gaat je die stemmen zien, gaat je die herkennen en gaat je een stukje door de weerstand heen kunnen bewegen die uw brein vanzelf gaat opwerpen want ons brein wil niet veranderen. Het is niet de bedoeling dat de deurtjes die je gaat openduwen, de dingen die je wilt voelen, de dingen waar je naar verlangt, de nieuwe voorwaarden die je wilt creëren. Dat is geen checklist. Dat is niet een eisenlijstje waar uw nieuwe realiteit moet aan voldoen. Dat is niet een doel want dan bestaat een heel grote kans dat je uw slachtoffer gaat voelen van uw verhaal op dit moment. Want als je zegt ik zit nu in een verhaal over werk dat er zo en zo en zo uitzie.
Al die deuren wil ik openduwen maar ik zie nog niet hoe ik dat kan realiseren. Dan maakt je jezelf slachtoffer. Dan voelt je dat kan niet. Dus dat is er niet voor mij. Er is voor mij geen nieuw verhaal mogelijk. Maar daar gaat het niet om. Het gaat niet over nu met ene vingerknip een nieuw verhaal gaan leven. Het gaat wel over uw blik openen, over deurtjes in uw narratief openen, over mogelijkheden openen waar je dus op een bepaald moment ook doorheen kunt stappen voor die deur. En dat is wat je in die tweede stap echt gaat doen. En wat zo mooi is ook aan het schrijven is dat je in de derde stap dan veilig opties kunt gaan verkennen.
Niet als een doel, niet als ik schrijf mezelf hier, ik manifest mij een hele realiteit en over een half jaar moet dat er zijn. Want dan is de kans groot dat je dat doel niet gaat halen. Maar het moet geen doel zijn. Het mag verkenning zijn, veilig, op papier zonder dat je daar risico mee loopt om daar weerstand op te krijgen van anderen. Zonder risico om iets te verliezen, zonder risico om beslissingen te maken die onomkeerbaar worden. Kleine stapjes gaan ontdekken. Wat zou ik al eens kunnen proberen? Wat zou ik kunnen veranderen aan mijn huidige realiteit om een van die deurtjes al door te gaan? Om daar een stapje naar binnen te zetten of naar buiten te zetten eigenlijk. Zoek ook inspirerende voorbeelden.
Wie leeft er een leven waarin zij aan de andere kant van een van die deurtjes leven? In het ouderschap bijvoorbeeld was heel lang mijn verhaal ik moet 100 procent beschikbaar zijn voor mijn kinderen, altijd. De randvoorwaarden daarvoor om emotioneel beschikbaar te zijn waren absoluut niet vervuld. Omdat ik nooit rust voelde, omdat ik vond, omdat ik geloofde dat ik altijd aanwezig moest zijn. Door deurtjes open te duwen en te zien dat andere moeders te zien die die op een bepaalde manier wel hun randvoorwaarden gingen vervullen. Die soms iets voor zichzelf gingen doen. Tijd voor zichzelf namen, ruimte apart van hun zin namen en daarin veel meer beschikbaar werden voor hun kinderen. Emotioneel, fysiek, met aandacht, mentaal.
Als ze aanwezig waren, waren zij daar ook echt? Door die voorbeelden te zien en dan niet te gaan vergelijken en oordelen over mezelf, maar wel te voelen oké, dit kan dus ook. Werd dat deurtje nog verder opengeduwd. Opende die deur naar. Er is een ander verhaal mogelijk. Ik vind het belangrijk. Ik kies bewust om beschikbaar te zijn voor mijn kinderen, maar ik heb daarvoor ook eerst randvoorwaarden voor mezelf in te vullen. Schrijf die realiteit voor uzelf eens uit, dat nieuwe verhaal. Schrijf dat voor uzelf als een droom, als een toekomstscenario, maar niet met de focus op de hoe.
Het is geen routeplan. Het is geen stappenplan ernaar toe. Het is een dan gaat jezelf vastrijden. Want je gaat nu nog niet kunnen zien hoe alle stappen daar naartoe eruit zien. Je moet je niet afvragen hoe ga ik dat doen? Je mag wel schrijven vanuit dit wens ik mezelf. Dit zou ik heerlijk vinden. Hoe wil ik mezelf voelen? Hoe wil ik er kunnen zijn voor mijn kinderen, mijn vrienden, mijn collega's? Hoe wil ik er kunnen zijn voor mezelf? En dan stap 4 is onderweg barrières gaan opmerken. De barrières zijn interne regels. Op een bepaald moment komt je voor een keuze die u de mogelijkheid geeft om een deurtje door te stappen of om in uw verhaal te blijven waar je al in zat. En dan komen er interne regels die zeggen: nee, werk moet zwaar zijn.
Werk moet voorgaan op uw gezin. Werk moet voorgaan. De energie die gespendeert aan uw werk krijgt prioriteit over de energie die je nog over hebt voor uw gezin, voor uw leven, voor wat er des avonds thuis nog op u wacht, uw sport, uw hobby's, de rest van uw netwerk. Dat zijn interne regels. Het kan toch niet dat je uw peuter nog bij u in bed laat slapen? Dat zijn interne regels. Waarom kan dat niet? Wie heeft dat bepaald? Soms zijn er ook externe spiegels, zijn er mensen die komen met hun vingertje zwaaien en die komen zeggen ja maar dat kan toch niet want? Dan is het echt interessant en belangrijk om bij uzelf te blijven. Ja, en om terug te gaan kijken. Welk verhaal heb jij gezien? Welke kamer waar u eerst onbewust van waard? Heb je opgemerkt?
Welke deuren probeert je open te zetten? En wat komen die regeltjes doen? Komen die de deuren terug dichtgooien waarvan je weet jij gelooft? Nee, die mogen open. Telkens wanneer die barrières zich gaan opwerpen in uw dagelijkse hele kleine keuzes, is het gewoon niet op te merken. Uiteraard ga je die niet allemaal opmerken. We denken duizenden gedachten op een dag, maar het is wel heel goed om u daar bewust van te zijn. Onze gedachten gaan razendsnel, maar om ons bewust te zijn van onze gedachten, van wat wij denken, om onszelf te betrappen op bepaalde gedachten en die in vraag te durven stellen.
Bewuster met uw gedachten omgaan, dat is ook wat ik jou leer in Reright your Stories. Dat is een kleine cursus en in 2 maanden leer ik jou veel bewuster omgaan met dat narratief, dat verhaal, onze gedachten, onze overtuigingen die ongelooflijk sturend zijn in de beslissingen die we elke dag maken, maar ook in wat we geloven dat mogelijk is, dat mag in ons leven. En door die gedachtes te gaan opmerken op het moment dat die zich opwerpen, ja maar het mag toch niet? Het kan toch niet dat? Wat gaan de mensen denken? Door alert daarop te worden, kun je ook nieuwe overtuigingen gaan schrijven.
Kunt je uw aandacht niet leggen op die kamer die zichzelf in stand wilt houden, maar op de deur die open mag. Kun je overtuigingen gaan installeren en gaan cultiveren in uzelf van mogelijkheden achter die deur. Het is mogelijk om op mijn eigen ritme te werken. Het is mogelijk om niet hele dagen in overleg te zitten, maar soms tijd te hebben voor focuswerk. Het is mogelijk om in een omgeving te werken die mijn zenuwstelsel niet heel de tijd uitdaagt. Door uzelf overtuigd te maken van die mogelijkheden, worden die ook mogelijk. Je zet die deur open, niet alleen om te geloven dat dat bestaat, maar ook om effectief die deur door te stappen. Je gaat die deur nooit doorstappen als je niet gelooft dat daar een deur is, maar een muur.
Dat zijn 4 stappen die uw realiteit kunnen veranderen. Opmerken dat je in een verhaal zit, deuren gaan openduwen, mogelijkheden zien en dan heel voorzichtige opties gaan verkennen. Hoe ziet dat er dan uit? Welke beslissing zou ik kunnen maken om die deur nog wat verder open te duwen of om daar door te stappen? En 4 is alert worden op de barrières die onderweg worden opgeworpen. Wat zijn de stemmetjes die uw deuren terugkomen dichtduwen? En die keren, die omkeren telkens weer opnieuw. En dat gaat niet alleen over werkcontext of randvoorwaarden.
Dat gaat ook over uw ouderschap. Dat gaat ook over uw gezinsvakantie, uw woonsituatie, over uw gezondheid, uw energiepeil, uw relatie, uw relaties met vrienden, mijn familie, over de impact die je maakt in werk. Vertrek vanuit waar wringt het? Wat zit mij tegen? Waar voel ik weerstand? En van daaruit kun je hele nieuwe verhalen gaan schrijven. Zowel op papier als in het leven. Je schrijft uzelf een nieuw narratief van wat je gelooft, van wat waar is, van wat mogelijk is. En daardoor schrijft je ook een ander levensverhaal. En dat is wat we in reright your Stories doen.
De mogelijkheid scheppen om uw eigen levensverhaal te schrijven, om andere keuzes te maken die meer in lijn zijn met uw energie, met wat jij wilt geloven, met wat op dit moment bij u past. Veel meer dan het narratief dat zich onbewust gevormd heeft doorheen uw leven tot nu toe. Dus het is een hele mooie uitnodiging om een nieuw verhaal te schrijven, om uw eigen verhaal te schrijven en laat mij zeker weten wat deze stappen u gebracht hebben.
Een verhaal herschrijven. Hoe ziet dat eruit? Joulien, hoe ziet dat eruit? Ik spreek heel vaak over onze verhalen herschrijven. Zeker in het kader van journaling van dagboek schrijven, van voelend schrijven waar ik een hele fijne cursus voor heb gemaakt. Maar hoe doen we dat dan? Waar gaat dat eigenlijk over? Wij leven als mensen en wij betalen. Wij leven heel erg met taal en wat wij in onze taal kunnen uitdrukken is ook wat er mogelijk wordt in onze realiteit. Wij kunnen geen leven leiden dat niet te vatten is in taal omdat ons bewustzijn ons stuurt. Dus als wij niet geloven dat iets mogelijk is, dan gaat dat ook niet gebeuren.
De set van opvattingen waar dat wij ons eigen leven mee vormgeven en wat dus heel uniek is voor uzelf. Het is niet dat iemand anders dat op dezelfde manier heeft. Iemand anders gelooft weer andere dingen, zelfs al is dat in de nuances verschillend. Wij leven in verhalen. Wij leven in dat narratief, die set van wat wij geloven, dat kan, wat mogelijk is, wat een goede leven is, wat de bedoeling is, wat we moeten doen. Al die dingen. En soms stuiten wij op de grenzen van dat verhaal. En soms voelen we in ons lijf eigenlijk kan ik dit niet leven.
Ik ga in deze aflevering een voorbeeld geven van hoe ik mijn eigen verhaal rond werk herschreef en hoe ik mijn eigen verhaal rond ouderschap herschreef. Dat zijn heel uitgezoomde thema's, levensdomeinen. Maar het geeft wel een goede inkijkje in hoe zit dat ons soms vast? Zo'n verhaal, zo'n narratief, zo'n set van interne regels over hoe wij het leven te lijden hebben. En ook hoe kunt je daar opening in creëren? Hoe kunt je daar verandering in brengen? Hoe kunt je een nieuw verhaal creëren dat meer in lijn is met wat jij voelt dat juist is? Ik maak er een stappenplan van.
Stap 1 is dat verhaal opmerken. De meest voorkomende manier waarop je dat opmerkt, zo'n verhaal dat je leeft in een verhaal, in een kadertje, in een hokje is wanneer dat je tegen de randen daarvan loopt en wanneer dat je voelt dit past niet meer. Voor werk was dat bij mij heel erg op vlak van energie. Het werk dat ik deed en de hoeveelheid werk, de verhouding van uren werk in een week tegenover de rest van mijn leven. Ik voelde, ik trek dit niet meer. Mijn lichaam sputde niet tegen, gaf gewoon regelrecht aan dit kan niet meer, dit houden we niet uit, dit is niet meer te dragen.
En wat op zo'n moment, wat heel veel mensen op zo'n moment blijven doen is onszelf blijven forceren in dat hokje. Maar als we kunnen uitzoomen op zo'n moment en voelen hier vriend iets, vanuit die vaststelling hier vriend iets, kunnen gaan kijken, kan gaan uitzoomen en gaan kijken wat is hier het verhaal. Dan kan, kunt je ook accepteren dat dit hokje over wat is werk, hoe ziet werk eruit, hoe moet werk vormgegeven worden, binnen welke voorwaarden moet dat passen, dat dat niet het enige hokje is. Er zijn heel andere mogelijkheden dan voltijds werken op een landschapsbureau met TL-licht.
Back to back overleg de hele dag van 9 tot 5. Pendelen met de trein. Dat zijn allemaal stukjes die deel kunnen uitmaken van wat jij gelooft hoe werk er moet uitzien. Van wat ik geloofde hoe werk er moest uitzien. Maar dus opmerken. Hier wringt iets. Wat is hier het verhaal? Wat zijn de veronderstellingen die ik heb over hoe werk er moet uitzien? En voor mij was het dus heel erg een werknemerses job met ook heel veel positieve kanten. Ik werkte samen met heel leuke collega's. Ik deed werk waarvan ik de betekenis heel erg kon voelen. Maar ik leefde ook in de veronderstelling. Ik moet een hele dag op kantoor zijn, in een landschapsbureau.
Als er vraag naar is dan heb ik overleg in te plannen, Rug aan rug van 9 tot 10, van 10 tot 11 zonder pauzes tussen de hele dag. En dus door te voelen mijn lichaam trekt dit niet meer ben ik gaan uitzoomen. Ben ik gaan kijken welke andere verhalen zijn hier mogelijk. We hebben te accepteren dat het verhaal waarin wij leven niet de enige waarheid is. Dat is een realisatie, Een deur die open gaat, die zoveel mogelijk maakt. Accepteren dat de verhalen waarin wij leven. Het verhaal over werk, over ouderschap, over een goed leven, over relaties, maar ook over hoe zie je een vakantie eruit?
Hoe zie een goede vriendschap eruit? De verhalen waarin wij leven zijn niet de enige waarheid. Er zijn altijd andere mogelijkheden, andere verhalen mogelijk. En dat is stap 2. In dat hokje waar je zit in dat verhaal deurtjes gaan openduwen. Deurtjes openduwen van die kamer waar je inzit. Vanuit dromen, vanuit wensen, vanuit dingen die je voor jezelf hoopt, die je jezelf wilt gunnen. En je kunt daar ook in vertrekken vanuit wat er wringt. Voor mij was de fysieke omstandigheden waarin ik werk kon volhouden dat was een deur die ik moest openduwen. Voltijd in een landschapsbureau zitten met T Licht was voor mij niet houdbaar. Ik voelde dat dat een deur was die ik moest open zetten en dat ik een verhaal te creëren had waarin dat anders was.
Corona heeft uiteraard heel veel deuren op dat vlak open geduwd, want plotseling werkte iedereen vanuit andere omstandigheden. Vanuit thuis met sokken onder eigen licht en op een bureaustoel die zelf gekozen was. Je kunt vertrekken vanuit wat wil ik wel ervaren, wat wil ik hier wel voelen op dit specifieke thema. Ik doe dat door te schrijven. Ik vind dat een prachtige manier om dat te doen, omdat dat heel tastbaar maakt. Omdat dat heel zichtbaar maakt. Waar houdt mijn verhaal mij tegen? Er gaat weerstand op komen. Als je gaat denken oké, wat gun ik mezelf aan verhaal? Welke deurtjes mogen er open? Dan zijn er ook altijd stemmetjes die komen zeggen ja, maar dat kan niet, want ja, maar het moet toch zo of het zou toch zo?
Door te schrijven gaat je die stemmen zien, gaat je die herkennen en gaat je een stukje door de weerstand heen kunnen bewegen die uw brein vanzelf gaat opwerpen want ons brein wil niet veranderen. Het is niet de bedoeling dat de deurtjes die je gaat openduwen, de dingen die je wilt voelen, de dingen waar je naar verlangt, de nieuwe voorwaarden die je wilt creëren. Dat is geen checklist. Dat is niet een eisenlijstje waar uw nieuwe realiteit moet aan voldoen. Dat is niet een doel want dan bestaat een heel grote kans dat je uw slachtoffer gaat voelen van uw verhaal op dit moment. Want als je zegt ik zit nu in een verhaal over werk dat er zo en zo en zo uitzie.
Al die deuren wil ik openduwen maar ik zie nog niet hoe ik dat kan realiseren. Dan maakt je jezelf slachtoffer. Dan voelt je dat kan niet. Dus dat is er niet voor mij. Er is voor mij geen nieuw verhaal mogelijk. Maar daar gaat het niet om. Het gaat niet over nu met ene vingerknip een nieuw verhaal gaan leven. Het gaat wel over uw blik openen, over deurtjes in uw narratief openen, over mogelijkheden openen waar je dus op een bepaald moment ook doorheen kunt stappen voor die deur. En dat is wat je in die tweede stap echt gaat doen. En wat zo mooi is ook aan het schrijven is dat je in de derde stap dan veilig opties kunt gaan verkennen.
Niet als een doel, niet als ik schrijf mezelf hier, ik manifest mij een hele realiteit en over een half jaar moet dat er zijn. Want dan is de kans groot dat je dat doel niet gaat halen. Maar het moet geen doel zijn. Het mag verkenning zijn, veilig, op papier zonder dat je daar risico mee loopt om daar weerstand op te krijgen van anderen. Zonder risico om iets te verliezen, zonder risico om beslissingen te maken die onomkeerbaar worden. Kleine stapjes gaan ontdekken. Wat zou ik al eens kunnen proberen? Wat zou ik kunnen veranderen aan mijn huidige realiteit om een van die deurtjes al door te gaan? Om daar een stapje naar binnen te zetten of naar buiten te zetten eigenlijk. Zoek ook inspirerende voorbeelden.
Wie leeft er een leven waarin zij aan de andere kant van een van die deurtjes leven? In het ouderschap bijvoorbeeld was heel lang mijn verhaal ik moet 100 procent beschikbaar zijn voor mijn kinderen, altijd. De randvoorwaarden daarvoor om emotioneel beschikbaar te zijn waren absoluut niet vervuld. Omdat ik nooit rust voelde, omdat ik vond, omdat ik geloofde dat ik altijd aanwezig moest zijn. Door deurtjes open te duwen en te zien dat andere moeders te zien die die op een bepaalde manier wel hun randvoorwaarden gingen vervullen. Die soms iets voor zichzelf gingen doen. Tijd voor zichzelf namen, ruimte apart van hun zin namen en daarin veel meer beschikbaar werden voor hun kinderen. Emotioneel, fysiek, met aandacht, mentaal.
Als ze aanwezig waren, waren zij daar ook echt? Door die voorbeelden te zien en dan niet te gaan vergelijken en oordelen over mezelf, maar wel te voelen oké, dit kan dus ook. Werd dat deurtje nog verder opengeduwd. Opende die deur naar. Er is een ander verhaal mogelijk. Ik vind het belangrijk. Ik kies bewust om beschikbaar te zijn voor mijn kinderen, maar ik heb daarvoor ook eerst randvoorwaarden voor mezelf in te vullen. Schrijf die realiteit voor uzelf eens uit, dat nieuwe verhaal. Schrijf dat voor uzelf als een droom, als een toekomstscenario, maar niet met de focus op de hoe.
Het is geen routeplan. Het is geen stappenplan ernaar toe. Het is een dan gaat jezelf vastrijden. Want je gaat nu nog niet kunnen zien hoe alle stappen daar naartoe eruit zien. Je moet je niet afvragen hoe ga ik dat doen? Je mag wel schrijven vanuit dit wens ik mezelf. Dit zou ik heerlijk vinden. Hoe wil ik mezelf voelen? Hoe wil ik er kunnen zijn voor mijn kinderen, mijn vrienden, mijn collega's? Hoe wil ik er kunnen zijn voor mezelf? En dan stap 4 is onderweg barrières gaan opmerken. De barrières zijn interne regels. Op een bepaald moment komt je voor een keuze die u de mogelijkheid geeft om een deurtje door te stappen of om in uw verhaal te blijven waar je al in zat. En dan komen er interne regels die zeggen: nee, werk moet zwaar zijn.
Werk moet voorgaan op uw gezin. Werk moet voorgaan. De energie die gespendeert aan uw werk krijgt prioriteit over de energie die je nog over hebt voor uw gezin, voor uw leven, voor wat er des avonds thuis nog op u wacht, uw sport, uw hobby's, de rest van uw netwerk. Dat zijn interne regels. Het kan toch niet dat je uw peuter nog bij u in bed laat slapen? Dat zijn interne regels. Waarom kan dat niet? Wie heeft dat bepaald? Soms zijn er ook externe spiegels, zijn er mensen die komen met hun vingertje zwaaien en die komen zeggen ja maar dat kan toch niet want? Dan is het echt interessant en belangrijk om bij uzelf te blijven. Ja, en om terug te gaan kijken. Welk verhaal heb jij gezien? Welke kamer waar u eerst onbewust van waard? Heb je opgemerkt?
Welke deuren probeert je open te zetten? En wat komen die regeltjes doen? Komen die de deuren terug dichtgooien waarvan je weet jij gelooft? Nee, die mogen open. Telkens wanneer die barrières zich gaan opwerpen in uw dagelijkse hele kleine keuzes, is het gewoon niet op te merken. Uiteraard ga je die niet allemaal opmerken. We denken duizenden gedachten op een dag, maar het is wel heel goed om u daar bewust van te zijn. Onze gedachten gaan razendsnel, maar om ons bewust te zijn van onze gedachten, van wat wij denken, om onszelf te betrappen op bepaalde gedachten en die in vraag te durven stellen.
Bewuster met uw gedachten omgaan, dat is ook wat ik jou leer in Reright your Stories. Dat is een kleine cursus en in 2 maanden leer ik jou veel bewuster omgaan met dat narratief, dat verhaal, onze gedachten, onze overtuigingen die ongelooflijk sturend zijn in de beslissingen die we elke dag maken, maar ook in wat we geloven dat mogelijk is, dat mag in ons leven. En door die gedachtes te gaan opmerken op het moment dat die zich opwerpen, ja maar het mag toch niet? Het kan toch niet dat? Wat gaan de mensen denken? Door alert daarop te worden, kun je ook nieuwe overtuigingen gaan schrijven.
Kunt je uw aandacht niet leggen op die kamer die zichzelf in stand wilt houden, maar op de deur die open mag. Kun je overtuigingen gaan installeren en gaan cultiveren in uzelf van mogelijkheden achter die deur. Het is mogelijk om op mijn eigen ritme te werken. Het is mogelijk om niet hele dagen in overleg te zitten, maar soms tijd te hebben voor focuswerk. Het is mogelijk om in een omgeving te werken die mijn zenuwstelsel niet heel de tijd uitdaagt. Door uzelf overtuigd te maken van die mogelijkheden, worden die ook mogelijk. Je zet die deur open, niet alleen om te geloven dat dat bestaat, maar ook om effectief die deur door te stappen. Je gaat die deur nooit doorstappen als je niet gelooft dat daar een deur is, maar een muur.
Dat zijn 4 stappen die uw realiteit kunnen veranderen. Opmerken dat je in een verhaal zit, deuren gaan openduwen, mogelijkheden zien en dan heel voorzichtige opties gaan verkennen. Hoe ziet dat er dan uit? Welke beslissing zou ik kunnen maken om die deur nog wat verder open te duwen of om daar door te stappen? En 4 is alert worden op de barrières die onderweg worden opgeworpen. Wat zijn de stemmetjes die uw deuren terugkomen dichtduwen? En die keren, die omkeren telkens weer opnieuw. En dat gaat niet alleen over werkcontext of randvoorwaarden.
Dat gaat ook over uw ouderschap. Dat gaat ook over uw gezinsvakantie, uw woonsituatie, over uw gezondheid, uw energiepeil, uw relatie, uw relaties met vrienden, mijn familie, over de impact die je maakt in werk. Vertrek vanuit waar wringt het? Wat zit mij tegen? Waar voel ik weerstand? En van daaruit kun je hele nieuwe verhalen gaan schrijven. Zowel op papier als in het leven. Je schrijft uzelf een nieuw narratief van wat je gelooft, van wat waar is, van wat mogelijk is. En daardoor schrijft je ook een ander levensverhaal. En dat is wat we in reright your Stories doen.
De mogelijkheid scheppen om uw eigen levensverhaal te schrijven, om andere keuzes te maken die meer in lijn zijn met uw energie, met wat jij wilt geloven, met wat op dit moment bij u past. Veel meer dan het narratief dat zich onbewust gevormd heeft doorheen uw leven tot nu toe. Dus het is een hele mooie uitnodiging om een nieuw verhaal te schrijven, om uw eigen verhaal te schrijven en laat mij zeker weten wat deze stappen u gebracht hebben.
