Misschien voel jij het ook: ik vind geen rust.
De meeste mensen proberen die innerlijke rust te 'maken' door in hun omstandigheden dingen te veranderen, door ze (te proberen) in te plannen.
In deze aflevering vertel ik:
- dat je op de verkeerde plek aan het zoeken bent naar rust 🙈
- twee essentiële delen in zelf waar we wél rust te creëren hebben
- en hoe die interne barrières en toestemmingen een wereld van verschil gaan maken in jouw dagelijkse (zelfs drukke) leven.
Rust is geen kwestie van omstandigheden, rust zit ín jou 💫
Op donderdag 18 september ben je welkom op Zacht - een trage dag in het groen, waar we samen die innerlijke bewegingen mogelijk maken:
Veiligheid in je zenuwstelsel en permissie voor innerlijke rust in de onderstroom.
Rust voelen dus, niet als tijdelijk gevoel, maar als duurzame staat van zijn die je overal met je meeneemt.
Je leest er meer over en schrijft meteen in via deze link: https://jolienlegrand.plugandpay.nl/zacht
[00:00:52]
Unknown:
Veel mensen komen bij mij terecht, vaak na al een heleboel andere begeleiding, nog altijd op een punt waar ze voelen ik kan eigenlijk geen rust vinden. Ik doe heel erg mijn best om rust te vinden maar dat is het grootste struikelblok in mijn leven. Ik voel dat het heel moeilijk is om rust te vinden, rust in mezelf, een plek waar ik op mijn gemak kan zijn, waar ik gewoon kan zijn en niet heel de tijd moet doen, niet heel de tijd moet bezig zijn. De meeste mensen gaan die rust proberen creëren of proberen zoeken in omstandigheden. We gaan kijken wat in mijn omstandigheden zorgt ervoor of wat in mijn leven op dit moment maakt dat ik die rust niet kan vinden. Hoe komt dat eigenlijk? Dat ik die rust niet kan vinden? Dat de rust in mijzelf zo moeilijk te bereiken is.
Vaak resulteert dat erin dat we voorwaarden gaan stellen aan die omstandigheden. Dat we voorwaarden gaan stellen buiten onszelf. Ik heb ruimte nodig. Ik heb een uur per dag nodig om alleen te zijn. Ik moet elke dag gaan wandelen. Ik moet een week per jaar alleen op reis kunnen gaan. Ik kan niet in de zomervakantie als ik kindjes thuis zijn, dan kan ik die rust sowieso niet voelen. Als je die voorwaarden gaat stellen aan de omstandigheden buiten uzelf, dan ga je eigenlijk zoeken op de verkeerde plek naar die rust. Het is niet zo dat omstandigheden niet kunnen helpen om de innerlijke rust in uzelf te vinden, om die te cultiveren, om die ruimte te geven, om die sterker te maken.
Maar eigenlijk hebben we in eerste instantie die rust niet buiten onszelf te zoeken. We hebben intern te kijken wat is er in ons nodig aan verandering om die innerlijke rust te kunnen voelen, om die een plek te geven. Die is er in ons. We hebben die alleen de ruimte te geven. Er zijn 2 grote stukken in onszelf waar we kunnen naar gaan kijken. 2 grote stukken die heel vaak in de weg staan bij mensen die ik begeleid om die innerlijke rust te kunnen voelen. Om die groter te kunnen laten worden. Langs de ene kant is dat ons narratief.
Ons narratief, ons discours is eigenlijk het verhaal dat wij onszelf vertellen over het leven. Dat is eigenlijk een set van regels, van interne regels die bestaan uit wat je gelooft, uit wat je gelooft dat mag, dat kan, dat mogelijk is, dat juist is, dat nodig is om een goede mens te zijn. En die set regels is heel bepalend voor hoe dat wij ons leven kunnen leven. Dat narratief is voor de meeste mensen onbewust. Dat is gevormd en dat wordt gestuurd door de maatschappij wat dat er aan maatschappelijke norm heerst. Je moet voltijds werken en je moet bepaalde sociale verplichtingen onderhouden en wat er wat er in ons maatschappijbeeld leeft dat gaat dus ook over wat zien wij op sociale media, wat zien wij andere mensen doen met hun kinderen, wat zien wij andere mensen doen in hun weekends aan sociale activiteiten.
Maar er wordt ook gestuurd en geleid en vormgegeven door ons gezin van herkomst en wat daar aan interne regels heerste. Hoe dat uw ouders zich gedroegen maar ook wat zij geloofden. Wat kan, wat mag, wat juist is. Wat dat wij hebben gezien aan voorbeelden in ons eigen leven. Hebben wij ooit iemand rust zien nemen? Hebben we ooit iemand rust zien voelen? Hebben we ooit iemand daar ruimte voor zien maken? Voor innerlijke rust, innerlijke veiligheid? Tot rust mogen komen is dat iets dat wij gezien hebben ooit van volwassenen in ons leven. En ook nog dieper in de onderstroom.
In een diepe onderlaag geloof, geloven wij of veel van ons dat het gevaarlijk is om rust te voelen. Dat het gevaarlijk is om niet continu op onze hoede te zijn. Dat is wat generaties voor ons, lijnen voor ons hebben moeten doen. Op hun hoede zijn, alert zijn, voortdurend aanstaan. Alert op wat er in de omgeving gebeurt, aandachtig voor wat er in de omgeving gebeurt, zodat je daar kunt op inspelen. Want dat is wat onze veiligheid garandeert. Dus in die onderstroom en in dat onbewuste, in dat narratief zitten zoveel regels, zoveel barrières, roadbloc die ons in de weg staan om die innerlijke rust zelfs maar te mogen voelen, dat heel belangrijk is om die te gaan aankijken, om ons daar bewust van te worden, om die zichtbaar te maken. Want als die zichtbaar zijn, als we kunnen zien dit is wat er in mij leeft, dan kunnen we daar ook verandering in brengen. Je kunt geen verandering brengen in iets wat je niet kunt vastpakken, iets wat je niet kunt zien.
En wanneer er beweging mogelijk wordt, dan kan dat gaan over nieuwe interne regels schrijven. Voor uzelf bepalen ik ga andere dingen geloven. Ik ga andere mogelijkheden scheppen in mijn leven voor mezelf, voor mijn kinderen, voor mijn gezin. Maar ook systemische beweging. Uw eigen lot mogen losmaken van het lot van de generaties voor u. De vrouwen voor u, de mannen voor u die allemaal zwaar hebben moeten dragen, aan hebben moeten staan. Geen rust hebben mogen voelen omdat dat gevaarlijk was. Dat narratief is een heel belangrijk deel om te gaan bekijken, om naar het zichtbare te brengen, om om ons bewust van te worden. Van wat speelt er daar allemaal? Wat stuurt ons daar allemaal?
En wat ontbreekt er nog aan toestemming vanuit die onderstroom, vanuit dat onbewuste om rust te mogen voelen, om daar naartoe te mogen bewegen? Langs de andere kant, en dat zit veel, ja, dat onbewuste zit allebei heel erg in ons lichaam, maar het andere deel is ons zenuwstelsel. Ons zenuwstelsel is ons intern alarmsysteem en er komen heel veel mensen bij mij terecht. De meeste mensen die bij mij terecht komen, die hun zenuwstelsel staat mega aan. Met loeiende sirenes en knipperlichten, overal. Vaak zelfs zonder dat ze zichzelf daarvan bewust zijn. Dat uit zich vaak als ja ik ben vaak moe, ik voel geen rust, ik vind geen rust, ik vind het heel moeilijk om stil te vallen, ik kan niet goed alleen zijn, ik kan niet goed in de stilte zijn, ik ga mezelf heel snel afleiden, ik word snel boos, ik ben snel getriggerd. Dat zijn allemaal signalen van een zenuwstelsel dat teveel aan staat en dat voortdurend in alarmstand staat.
En dat zenuwstelsel dat is eigenlijk ons ons fysiek, ons fysiologisch signaleringsbord waar ook de schakelaar naar rust op zit. Maar de meesten van ons hebben die schakelaar al heel lang niet gebruikt en kunnen die zelfs in veel gevallen niet meer vinden. We kunnen geen mentale rust voelen. We kunnen geen emotionele rust voelen als ons lichaam, als ons zenuwstelsel fysiek aan staat. Veel mensen voelen ik kan mijn gedachten niet stilzetten. Ik voel dat ik mijn lijf niet goed kan stilzetten, dat ik de hele tijd bezig blijf. Dat ik wel in een emotionele storm zit. Maar in heel veel gevallen begint het in ons zenuwstelsel.
Je gedachten volgen jouw fysieke activatie niveau. Als jouw zenuwstelsel aansta, alert is, voelt het is onveilig. Ik moet hier in een alarmstand blijven staan. Ik moet alert zijn voortdurend. Dan gaan ons brein dat volgen. Ons brein gaat die onrust opvullen als er niks wezenlijk is om bang voor te zijn, om alert voor te zijn. Als we niet echt moeten opletten voor die leeuw of die voorbijrazende bus. Ga ons brein dat opvullen met onrust, met gedachten, met to do's, met lijstjes. En dat leidt uiteindelijk ook tot uitputting. Maar die uitputting komt niet uit ons brein, uit onze gedachten. Die komt initieel vanuit ons zenuwstelsel. Ons zenuwstelsel dat niet voelt. Het is veilig.
Ik mag rust nemen. Ik mag rust voelen. En daar zit ook een hele belangrijke sleutel dat ik zelf ook enorm gevoeld in mijn proces dat mijn zenuwstelsel leren kennen, die staat van overdrive leren herkennen en dat gaan verzorgen dat dat een van de belangrijkste voorwaarden is om rust te kunnen voelen. Dat is niet makkelijk want de meesten van ons leven in jarenlange chronische stress op zo'n manier dat we zelfs wanneer we op vakantie gaan of wanneer we even pauze nemen dat dat niet genoeg is om vanzelf stil te vallen. Ons zenuwstelsel zit zo vast in die een hele actieve staat dat we dat bewust moeten gaan oefenen.
Dat is ook de reden dat ik in Seasoning een hele maand daaraan wijd aan ons zenuwstelsel aan oefenen op ons zenuwstelsel tot rust brengen en zelfs terug comfortabel worden met de ruststaat van ons zenuwstelsel. Want als we dat heel lang niet gewend zijn, dan voelt dat heel spannend. Dat voelt onbekend en een beetje raar. Het voelt heel ongemakkelijk om niet meer aan te staan. Maar we hebben dat te oefenen voor onszelf om innerlijke rust te kunnen voelen en voor 100 andere gezondheidsredenen dan ook. Maar dat is een voorwaarde. En we kunnen blijven omstandigheden aanpassen en proberen duwen in allerlei richtingen en een uur vrij pitsen voor onszelf daar en proberen een keer weg te gaan zonder kinderen of toch een extra dag vakantie te nemen.
We kunnen lijstjes maken en plannen maken voor hoe dat we die rust gaan vinden, maar die rust gaan nooit voelbaar worden. Er is geen enkele mogelijkheid als in uw lichaam, in uw zenuwstelsel, in de onderstroom, in uw narratief er geen toestemming is voor rust. Als uw zenuwstelsel zich niet veilig voelt als uw narratief in de weg staat van stilvallen dan ga je die rust nooit kunnen voelen. Er staan enorm rood blok in de weg en dat zijn drempels in uzelf waar je dus ook zelf zeggenschap en achterschap over kunt nemen, waar je zelf beweging in kunt brengen los van uw omstandigheden in het leven. Die de weg gaan vrijmaken naar rust voelen. En dat gaat dan niet over die 5 minuten op vakantie bij de zonsondergang in een gemakkelijke stoel of wanneer je des avonds als de kennis in bed leggen nog rustig een boek kunt lezen op terras. Het gaat over een innerlijke rust die je overal met u meedraagt. Het gaat over een fundament dat een hele grote stevigheid brengt onder heel het leven, onder alle pieken en dalen, onder alle hele fijne momenten, maar ook alle hele lastige momenten. Het gaat over een innerlijk vertrouwen, een innerlijke veiligheid.
Wat eigenlijk je standaard modus wordt en waar je altijd naar kunnen terugkeren. Een innerlijke rust die je overal met u meedraagt. Dat is een plek in uzelf. Op 18 september hebben we een dag waar we daar naartoe gaan, waar we daar naar gaan kijken. Een dag helemaal uit de drukte retreat letterlijk, waar we dat gaan doen. Kijken wat zit er in die onderlaag? Voelen, opstellen, systemisch bewegen, ervaren wat dat met ons doet. Ons zenuwstelsel echt tot rust brengen. Helemaal de diepte in. We doen op een dag in het groen in voedend gezelschap een kleine groep om dat echt te kunnen gaan voelen maar ook om de bed in te voelen. Om te voelen hoe prachtig het is om dat met elkaar te delen.
Om dat een groep ook toevoegt aan de toestemming die jij jezelf kunt geven. Als je kunt voelen, anderen lopen ook op dit pad. Anderen voelen diezelfde drempels, diezelfde disregulatie. Ik ben niet raar, ik ben niet verkeerd, ik heb niks mis gedaan, ik ben niet kapot. We kunnen samen die beweging maken en dat gaan voelen, dat helemaal gaan integreren in de bedding die Joke van drijfveer en ik daar gaan bieden op een dag. Daar nodig ik u ongelooflijk voor uit. Want je gaat die shift kunnen meedragen in uw leven. Je gaat dat kunnen meenemen terug naar de drukte en dan wordt innerlijke rust niet meer iets onbereikbaar of iets wat wat je probeert in te plannen in uw omstandigheden of in uw agenda, maar iets wat je echt in uzelf draagt.
Dus je bent heel welkom op 18 september op zacht. Ik zet alle informatie in de show notes en ik wens het u toe die innerlijke rust, die innerlijke bedding voor uzelf waarmee je het leven zoveel makkelijker kunt dragen.
Veel mensen komen bij mij terecht, vaak na al een heleboel andere begeleiding, nog altijd op een punt waar ze voelen ik kan eigenlijk geen rust vinden. Ik doe heel erg mijn best om rust te vinden maar dat is het grootste struikelblok in mijn leven. Ik voel dat het heel moeilijk is om rust te vinden, rust in mezelf, een plek waar ik op mijn gemak kan zijn, waar ik gewoon kan zijn en niet heel de tijd moet doen, niet heel de tijd moet bezig zijn. De meeste mensen gaan die rust proberen creëren of proberen zoeken in omstandigheden. We gaan kijken wat in mijn omstandigheden zorgt ervoor of wat in mijn leven op dit moment maakt dat ik die rust niet kan vinden. Hoe komt dat eigenlijk? Dat ik die rust niet kan vinden? Dat de rust in mijzelf zo moeilijk te bereiken is.
Vaak resulteert dat erin dat we voorwaarden gaan stellen aan die omstandigheden. Dat we voorwaarden gaan stellen buiten onszelf. Ik heb ruimte nodig. Ik heb een uur per dag nodig om alleen te zijn. Ik moet elke dag gaan wandelen. Ik moet een week per jaar alleen op reis kunnen gaan. Ik kan niet in de zomervakantie als ik kindjes thuis zijn, dan kan ik die rust sowieso niet voelen. Als je die voorwaarden gaat stellen aan de omstandigheden buiten uzelf, dan ga je eigenlijk zoeken op de verkeerde plek naar die rust. Het is niet zo dat omstandigheden niet kunnen helpen om de innerlijke rust in uzelf te vinden, om die te cultiveren, om die ruimte te geven, om die sterker te maken.
Maar eigenlijk hebben we in eerste instantie die rust niet buiten onszelf te zoeken. We hebben intern te kijken wat is er in ons nodig aan verandering om die innerlijke rust te kunnen voelen, om die een plek te geven. Die is er in ons. We hebben die alleen de ruimte te geven. Er zijn 2 grote stukken in onszelf waar we kunnen naar gaan kijken. 2 grote stukken die heel vaak in de weg staan bij mensen die ik begeleid om die innerlijke rust te kunnen voelen. Om die groter te kunnen laten worden. Langs de ene kant is dat ons narratief.
Ons narratief, ons discours is eigenlijk het verhaal dat wij onszelf vertellen over het leven. Dat is eigenlijk een set van regels, van interne regels die bestaan uit wat je gelooft, uit wat je gelooft dat mag, dat kan, dat mogelijk is, dat juist is, dat nodig is om een goede mens te zijn. En die set regels is heel bepalend voor hoe dat wij ons leven kunnen leven. Dat narratief is voor de meeste mensen onbewust. Dat is gevormd en dat wordt gestuurd door de maatschappij wat dat er aan maatschappelijke norm heerst. Je moet voltijds werken en je moet bepaalde sociale verplichtingen onderhouden en wat er wat er in ons maatschappijbeeld leeft dat gaat dus ook over wat zien wij op sociale media, wat zien wij andere mensen doen met hun kinderen, wat zien wij andere mensen doen in hun weekends aan sociale activiteiten.
Maar er wordt ook gestuurd en geleid en vormgegeven door ons gezin van herkomst en wat daar aan interne regels heerste. Hoe dat uw ouders zich gedroegen maar ook wat zij geloofden. Wat kan, wat mag, wat juist is. Wat dat wij hebben gezien aan voorbeelden in ons eigen leven. Hebben wij ooit iemand rust zien nemen? Hebben we ooit iemand rust zien voelen? Hebben we ooit iemand daar ruimte voor zien maken? Voor innerlijke rust, innerlijke veiligheid? Tot rust mogen komen is dat iets dat wij gezien hebben ooit van volwassenen in ons leven. En ook nog dieper in de onderstroom.
In een diepe onderlaag geloof, geloven wij of veel van ons dat het gevaarlijk is om rust te voelen. Dat het gevaarlijk is om niet continu op onze hoede te zijn. Dat is wat generaties voor ons, lijnen voor ons hebben moeten doen. Op hun hoede zijn, alert zijn, voortdurend aanstaan. Alert op wat er in de omgeving gebeurt, aandachtig voor wat er in de omgeving gebeurt, zodat je daar kunt op inspelen. Want dat is wat onze veiligheid garandeert. Dus in die onderstroom en in dat onbewuste, in dat narratief zitten zoveel regels, zoveel barrières, roadbloc die ons in de weg staan om die innerlijke rust zelfs maar te mogen voelen, dat heel belangrijk is om die te gaan aankijken, om ons daar bewust van te worden, om die zichtbaar te maken. Want als die zichtbaar zijn, als we kunnen zien dit is wat er in mij leeft, dan kunnen we daar ook verandering in brengen. Je kunt geen verandering brengen in iets wat je niet kunt vastpakken, iets wat je niet kunt zien.
En wanneer er beweging mogelijk wordt, dan kan dat gaan over nieuwe interne regels schrijven. Voor uzelf bepalen ik ga andere dingen geloven. Ik ga andere mogelijkheden scheppen in mijn leven voor mezelf, voor mijn kinderen, voor mijn gezin. Maar ook systemische beweging. Uw eigen lot mogen losmaken van het lot van de generaties voor u. De vrouwen voor u, de mannen voor u die allemaal zwaar hebben moeten dragen, aan hebben moeten staan. Geen rust hebben mogen voelen omdat dat gevaarlijk was. Dat narratief is een heel belangrijk deel om te gaan bekijken, om naar het zichtbare te brengen, om om ons bewust van te worden. Van wat speelt er daar allemaal? Wat stuurt ons daar allemaal?
En wat ontbreekt er nog aan toestemming vanuit die onderstroom, vanuit dat onbewuste om rust te mogen voelen, om daar naartoe te mogen bewegen? Langs de andere kant, en dat zit veel, ja, dat onbewuste zit allebei heel erg in ons lichaam, maar het andere deel is ons zenuwstelsel. Ons zenuwstelsel is ons intern alarmsysteem en er komen heel veel mensen bij mij terecht. De meeste mensen die bij mij terecht komen, die hun zenuwstelsel staat mega aan. Met loeiende sirenes en knipperlichten, overal. Vaak zelfs zonder dat ze zichzelf daarvan bewust zijn. Dat uit zich vaak als ja ik ben vaak moe, ik voel geen rust, ik vind geen rust, ik vind het heel moeilijk om stil te vallen, ik kan niet goed alleen zijn, ik kan niet goed in de stilte zijn, ik ga mezelf heel snel afleiden, ik word snel boos, ik ben snel getriggerd. Dat zijn allemaal signalen van een zenuwstelsel dat teveel aan staat en dat voortdurend in alarmstand staat.
En dat zenuwstelsel dat is eigenlijk ons ons fysiek, ons fysiologisch signaleringsbord waar ook de schakelaar naar rust op zit. Maar de meesten van ons hebben die schakelaar al heel lang niet gebruikt en kunnen die zelfs in veel gevallen niet meer vinden. We kunnen geen mentale rust voelen. We kunnen geen emotionele rust voelen als ons lichaam, als ons zenuwstelsel fysiek aan staat. Veel mensen voelen ik kan mijn gedachten niet stilzetten. Ik voel dat ik mijn lijf niet goed kan stilzetten, dat ik de hele tijd bezig blijf. Dat ik wel in een emotionele storm zit. Maar in heel veel gevallen begint het in ons zenuwstelsel.
Je gedachten volgen jouw fysieke activatie niveau. Als jouw zenuwstelsel aansta, alert is, voelt het is onveilig. Ik moet hier in een alarmstand blijven staan. Ik moet alert zijn voortdurend. Dan gaan ons brein dat volgen. Ons brein gaat die onrust opvullen als er niks wezenlijk is om bang voor te zijn, om alert voor te zijn. Als we niet echt moeten opletten voor die leeuw of die voorbijrazende bus. Ga ons brein dat opvullen met onrust, met gedachten, met to do's, met lijstjes. En dat leidt uiteindelijk ook tot uitputting. Maar die uitputting komt niet uit ons brein, uit onze gedachten. Die komt initieel vanuit ons zenuwstelsel. Ons zenuwstelsel dat niet voelt. Het is veilig.
Ik mag rust nemen. Ik mag rust voelen. En daar zit ook een hele belangrijke sleutel dat ik zelf ook enorm gevoeld in mijn proces dat mijn zenuwstelsel leren kennen, die staat van overdrive leren herkennen en dat gaan verzorgen dat dat een van de belangrijkste voorwaarden is om rust te kunnen voelen. Dat is niet makkelijk want de meesten van ons leven in jarenlange chronische stress op zo'n manier dat we zelfs wanneer we op vakantie gaan of wanneer we even pauze nemen dat dat niet genoeg is om vanzelf stil te vallen. Ons zenuwstelsel zit zo vast in die een hele actieve staat dat we dat bewust moeten gaan oefenen.
Dat is ook de reden dat ik in Seasoning een hele maand daaraan wijd aan ons zenuwstelsel aan oefenen op ons zenuwstelsel tot rust brengen en zelfs terug comfortabel worden met de ruststaat van ons zenuwstelsel. Want als we dat heel lang niet gewend zijn, dan voelt dat heel spannend. Dat voelt onbekend en een beetje raar. Het voelt heel ongemakkelijk om niet meer aan te staan. Maar we hebben dat te oefenen voor onszelf om innerlijke rust te kunnen voelen en voor 100 andere gezondheidsredenen dan ook. Maar dat is een voorwaarde. En we kunnen blijven omstandigheden aanpassen en proberen duwen in allerlei richtingen en een uur vrij pitsen voor onszelf daar en proberen een keer weg te gaan zonder kinderen of toch een extra dag vakantie te nemen.
We kunnen lijstjes maken en plannen maken voor hoe dat we die rust gaan vinden, maar die rust gaan nooit voelbaar worden. Er is geen enkele mogelijkheid als in uw lichaam, in uw zenuwstelsel, in de onderstroom, in uw narratief er geen toestemming is voor rust. Als uw zenuwstelsel zich niet veilig voelt als uw narratief in de weg staat van stilvallen dan ga je die rust nooit kunnen voelen. Er staan enorm rood blok in de weg en dat zijn drempels in uzelf waar je dus ook zelf zeggenschap en achterschap over kunt nemen, waar je zelf beweging in kunt brengen los van uw omstandigheden in het leven. Die de weg gaan vrijmaken naar rust voelen. En dat gaat dan niet over die 5 minuten op vakantie bij de zonsondergang in een gemakkelijke stoel of wanneer je des avonds als de kennis in bed leggen nog rustig een boek kunt lezen op terras. Het gaat over een innerlijke rust die je overal met u meedraagt. Het gaat over een fundament dat een hele grote stevigheid brengt onder heel het leven, onder alle pieken en dalen, onder alle hele fijne momenten, maar ook alle hele lastige momenten. Het gaat over een innerlijk vertrouwen, een innerlijke veiligheid.
Wat eigenlijk je standaard modus wordt en waar je altijd naar kunnen terugkeren. Een innerlijke rust die je overal met u meedraagt. Dat is een plek in uzelf. Op 18 september hebben we een dag waar we daar naartoe gaan, waar we daar naar gaan kijken. Een dag helemaal uit de drukte retreat letterlijk, waar we dat gaan doen. Kijken wat zit er in die onderlaag? Voelen, opstellen, systemisch bewegen, ervaren wat dat met ons doet. Ons zenuwstelsel echt tot rust brengen. Helemaal de diepte in. We doen op een dag in het groen in voedend gezelschap een kleine groep om dat echt te kunnen gaan voelen maar ook om de bed in te voelen. Om te voelen hoe prachtig het is om dat met elkaar te delen.
Om dat een groep ook toevoegt aan de toestemming die jij jezelf kunt geven. Als je kunt voelen, anderen lopen ook op dit pad. Anderen voelen diezelfde drempels, diezelfde disregulatie. Ik ben niet raar, ik ben niet verkeerd, ik heb niks mis gedaan, ik ben niet kapot. We kunnen samen die beweging maken en dat gaan voelen, dat helemaal gaan integreren in de bedding die Joke van drijfveer en ik daar gaan bieden op een dag. Daar nodig ik u ongelooflijk voor uit. Want je gaat die shift kunnen meedragen in uw leven. Je gaat dat kunnen meenemen terug naar de drukte en dan wordt innerlijke rust niet meer iets onbereikbaar of iets wat wat je probeert in te plannen in uw omstandigheden of in uw agenda, maar iets wat je echt in uzelf draagt.
Dus je bent heel welkom op 18 september op zacht. Ik zet alle informatie in de show notes en ik wens het u toe die innerlijke rust, die innerlijke bedding voor uzelf waarmee je het leven zoveel makkelijker kunt dragen.
