We leerden dat wel hé.
“Als je er bang voor bent, moet je het niet doen.” Dat werd misschien letterlijk gezegd, wanneer je een spannende sprong overwoog. Of je leidde het af uit de stress die je ouders voelden wanneer zij voor het onbekende stonden.
Vorige week zei ik overtuigd tegen Jan, m’n koffiebuddy van de dag: “Dat je bang bent, is toch geen reden om het niet te doen!”
En hij viel bijna van zijn stoel…
Het bleek een inzicht dat hij nodig had.
In deze aflevering heb ik het over:
- mijn kinderen die met angst én vertrouwen op scoutskamp vertrouwen
- de gemiste kansen in het leven, wanneer je nooit iets doet met angst
- het signaal dat angst je wél brengt, en de uitnodiging om moed te tonen.
Wat in jouw leven laat je verhinderen door angst? Ik ben heel benieuwd!
-
Bouwen aan je innerlijke vertrouwen, je wortels in het leven, doen we een jaar lang in Seasoning. Een zachte, maar duurzaam geïntegreerde begeleiding voor het leven: het échte leven, voluit!
Alle info lees je hier: https://jolienlegrand.be/seasoning en als je voor eind augustus inschrijft, hoor ik je snel voor een 1:1 kennismakingsgesprek!
[00:00:52]
Unknown:
De redding voor deze aflevering is een gesprek dat ik vorige week bij een lekker koffietje had en het feit dat mijn 2 oudste kinderen op scoutkamp vertrokken deze week. En het gaat allebei eigenlijk over hetzelfde. Maar ik begin met de kinderen op scoutskamp. Voor een kind van 7 en 9, de jongste ging voor de eerste keer dit jaar op scoutskamp en de spanning bouwde best wel op in ons huis. De angst voor het omkende voor hoe gaat het daar zijn, ga ik dat wel kunnen, ik vind het wel spannend om zo lang weg te zijn van huis. En tegelijk zijn ze ook allebei gewoon vertrokken.
Angst is geen reden om het niet te doen. Ik wil heel graag u de verdeling laten voelen tussen angst als emotie, De golf van angst die getriggerd kan worden door iets spannend te doen, iets nieuw te doen, iets onbekend te doen, iets waarvan je in het verleden misschien ook al hebt gevoeld dat het spannend is of ja iets waar je angst voor voelt. En langs de andere kant het intern vertrouwen dat je het wel gaat kunnen. Want die 2 kunnen naast elkaar staan. Onze kinderen hadden angst voor het scoutskamp. Zij vonden dat allebei heel spannend om te vertrekken. Er was veel te doen rond vriendjes die niet meegingen.
Ja heel veel spanning rond gaan die dan wel of niet mee en welke vriendjes gaan er dan nog wel mee of niet. En tegelijk kunnen blijven vertrouwen op ik ga dat wel doen. Op geen enkel moment zijn zij afgeweken van het uitgangspunt ik ga wel mee op scoutskamp. Zij kunnen dat voelen langs de ene kant omdat wij daar ook niet van afwijken. Wij zien hun angst ook niet als een signaal om dan maar niet mee te gaan. Daardoor kunnen zij ook voelen ik laat mijn angsten mij niet leiden. Die angst mag er zijn en tegelijk ga ik het toch doen. En wij begeleiden hen ook heel bewust daarin.
Ik besefte door dat te doen dat ik dat ook heel vaak doe in mijn coaching. Mensen begeleiden in de angst voelen, het als een signaal zien, er bedding aan geven en tegelijk ze niet aan het stuur zetten. Heel veel van ons hebben geleerd als je ergens bang voor zijn dan moet je het niet doen. Terwijl angst bang zijn, het gaat niet over een hele diepe fundamentele existentiële angst. Het gaat over angst als emotie voor iets wat er zou kunnen gebeuren voor een afwijzing, voor een ongemakkelijk moment. Die angst is een emotie en net als boosheid is dat een signaal. Als we ergens boos over worden is dat een signaal dat er een grens wordt geraakt. Dat we iets wat wij belangrijk vinden wordt aangeraakt. Als verdriet naar boven komt als emotie is teken dat er liefde in het spel is. Als we verdriet voelen om iets, dat gaat altijd om iets waar we om geven, waar we veel liefde voor voelen.
En emoties zijn echt een signaal. Een heel belangrijk signaal. We mogen dat heel serieus nemen en ik wil ook de angst van mijn kinderen niet onder de mat vegen. Het is heel heel mooi dat zij voelen ik ben bang ik voel eigenlijk wel angst en ik laat die angst er ook zijn. Zij mogen dat voelen. Zij mogen ook uitspreken waar gaat dat dan over? Waar zijt ge dan bang voor? Maar tegelijk maak ik dat niet leidend in hun beslissing of over wel of niet op schoutkamp meegaan. Wat we daarnaast te zetten hebben om dat intern vertrouwen te kunnen voelen is een gereguleerd zenuwstelsel.
Ik geloven dat heel veel van ons zijn opgegroeid met angst die direct wordt gelinkt aan een onveilig zenuwstelsel. Maar eigenlijk zijn wij capabel. Wij kunnen als mens angst als emotie voelen en toch gereguleerd blijven. Toch veiligheid voelen. De manier waarop we dat leren, waarop mijn kinderen dan nu aan het leren zijn in dit voorbeeld, is wanneer zij angstig zijn dat ik niet in paniek ga. Dat ik rustig blijf, dat ik veiligheid kan blijven bieden, dat ik kan zeggen het is oké om bang te zijn. Het gaat niet om een reële doodsbedreigende angst.
Het is oké, je bent veilig. Dan kunnen zij door die golf van emotie en dan kunnen zij ook voelen dat je weer weg hebt. Voelen dat uw zenuwstelsel uw veiligheid kan blijven bieden doorheen alle emoties die er zijn. Ook doorheen boosheid, ook doorheen verdriet. Dat is iets dat wij vaak niet geleerd hebben omdat grote emoties onze ouders hun zenuwstelsel helemaal over de kop liet gaan. Hele boze kinderen die hele verdrietige kinderen, hele angstige kinderen. Daar werd met oordeel naar gekeken. Het gedrag, de uiting van die emotie werd de kop ingedrukt, zodat ouders niet moesten leren om zichzelf gereguleerd te houden in dat proces, in die emotie van hun kinderen.
Wat wij hebben geleerd is als we bang zijn, zijn we onveilig. Ons zenuwstelsel blijft niet gereguleerd. Wij gaan heel erg in alarmstand daarvan. Dus we blijven daarvan weg. We gaan vermijden. Dingen die ons bang maken, die gaan we niet doen. Dingen die ons boos maken, dat gaan we niet doen. Dingen die ons verdrietig maken, dat gaan we niet doen. Terwijl achter die emoties zitten heel veel schatten in het leven. Zoals een scoutkamp waar je ruwen van je maakt voor het leven. Maar ook zoals uzelf mogen zijn. Durven uzelf tonen aan de wereld, dat kan iets zijn waar je heel bang van wordt.
Maar als je uw zenuwstelsel in veiligheid kunt houden, dan kun je door die emotie gaan en begrijpen en bedding geven en voelen en jezelf toestemming geven om te voelen. Je mag hier bang voor zijn. Je mag die angst voelen en tegelijk de veiligheid blijven bieden aan uzelf. Die bedding van er gaat niks erg gebeuren. Dit is emotie. Dat is een signaal dat het voor u in het verleden spannend is geweest om uzelf te tonen. Maar dat is geen reden om het niet te doen. Er zitten schatten verstopt achter die angst. Dat gaat ook over uw kind op kamp laten gaan.
Ik heb de afgelopen weken gesponken met mama's die het heel spannend vonden om hun kind op kamp te laten vertrekken en dus hun eigen angst leidend laten zijn in de beslissing. Maar het gaat ook over uzelf uitspreken voor iets wat jij belangrijk vindt. Natuurlijk kan daar angst bij naar boven komen, want je weet niet wat de reactie van de ander gaat zijn. Je weet niet wat de reactie van het publiek gaat zijn. Stel dat je op sociale media of voor een groter publiek iets uitspreekt. Daar mag angst naar boven komen en tegelijk kunt je uzelf de veiligheid geven. Ik mag die angst voelen, maar dat is geen reden om het niet te doen.
Achter die angst zit de mogelijkheid om andere keuzes te maken in uw relatie, in uw werk, in de opvoeding van uw kinderen. Als je uzelf beding kunt geven, als je kunt opmerken ik voel mij hier angstig. Maar dat is geen reden om het niet te doen. Je neemt uzelf overal mee. Als je uw eigen veiligheid kunt creëren in uw zenuwstelsel, door oefening, door ook uw intern narratief, door te weten ik ik heb mezelf overal bij. Tot nu toe heb ik 100 procent van de scenario's in mijn leven overleefd, ook als ik daar bang bij was. Door te gaan kijken naar hulpbronnen.
In dat voorbeeld van het scoutskamp bijvoorbeeld gaan wij ook naar hen kijken. Oké, wat weten we wel? Er is een grote factor onbekend, maar wat weten we wel? Die vriendjes gaan er zijn. Die leiding gaat er zijn. Bij die leiding voelt je je goed en we spreken af dat we als we aankomen eventjes met die leiding samen gaan afspreken als jij verdrietig bent dat je bij haar terecht kan en dat we samen gaan kijken waar slaapt de leiding. Dat was iets waar angst rond zat. Welke hulpbronnen kun je voor uzelf inbouwen? Welke veiligheid kun je jezelf geven om zelfs met angst het toch te doen?
Hoe zorg je voor uw eigen gronding? Welke veiligheid geef je uzelf wel? Wat weet je wel? Wie is er voor u? Wat hebt je vorige keren gedaan? En dat kan maken dat de angst, de emotie angst die eigenlijk een hele korte golf is. Emoties zijn op 90 seconden in uw lichaam als energie weggeolfd. Maar wat er vaak gebeurt is dat wij daar rampscenario's uitgaan laten voortvloeien. Ons brein gaat dat helemaal groot maken of blijft hangen in een molentje van wat als, wat als, wat als, zonder naar concrete antwoorden te gaan zoeken. Dus als je voelt ik kom in een situatie en vaak zijn dat terugkerende situaties zoals bij, mocht je jezelf tonen, mocht je echt jezelf zijn, mocht je aan andere mensen laten merken wie je echt bent, Dat triggert een bepaalde emotionele angst.
Dat was het gesprek dat ik bij die koffie had. Ik ben het niet gewend om mezelf te tonen want ik heb geleerd dat is spannend en als ik bang ben dan doe ik het beter niet. Maar dat leidt tot een leven van nooit uzelf tonen. Dus voel maar hoe belangrijk dat dat is. Dat wanneer iets een emotionele angst triggert, dat dan mag. Dat je die emotie mocht voelen, dat je die mocht toelaten en dat je mocht kiezen. Dat is geen signaal om het niet te doen. Dat is wel een signaal. Dat is een uitnodiging om moe te tonen. Om te vertrouwen op uzelf. Te vertrouwen op ik neem mijzelf overal mee en ik heb tot nu toe alles overleefd.
Ik mag dit doen. Ik mag die emotie, die angst laten passeren en dan de moed opbrengen om het toch te doen. Dat is de uitnodiging die daarin zit. En om dat intern vertrouwen te kunnen voelen, te kunnen voeden, sterker te kunnen maken, heb je uw fundament te herstellen op een hele diepe laag in uzelf. Eigenlijk hebben we onze eigen volwassene te zijn. Ons zelf te reguleren, te oefenen in die veiligheid, die diepe laag in onszelf als gronding te gaan ontwikkelen. En dat is wat we in seasoning doen. Een jaar lang begeleiding in het leven rond verschillende thema's die dat fundament gaan verstevigen, gaan versterken, maar ook met herkenning in groep kunnen voelen dat we die moed allemaal op te brengen hebben. Dat we elkaar kunnen aanmoedigen ook daarin met 1 op 1 support van mij op elke dag van de week.
En als je kiest voor een deepdi versie ook met 2 live dagen en met een integratiesessie helemaal individueel op u afgestemd per seizoen. Als je inschrijft voor eind augustus dan krijg je nog een persoonlijke intake daarbij. Dus bekijk zeker via de link in de shownotes wat seasoning kan betekenen voor jouw fundament, voor jouw eigen veiligheid om zelfs met angst, met verdriet, met boosheid, uzelf niet te laten verlammen en het leven voluit te mogen leven.
De redding voor deze aflevering is een gesprek dat ik vorige week bij een lekker koffietje had en het feit dat mijn 2 oudste kinderen op scoutkamp vertrokken deze week. En het gaat allebei eigenlijk over hetzelfde. Maar ik begin met de kinderen op scoutskamp. Voor een kind van 7 en 9, de jongste ging voor de eerste keer dit jaar op scoutskamp en de spanning bouwde best wel op in ons huis. De angst voor het omkende voor hoe gaat het daar zijn, ga ik dat wel kunnen, ik vind het wel spannend om zo lang weg te zijn van huis. En tegelijk zijn ze ook allebei gewoon vertrokken.
Angst is geen reden om het niet te doen. Ik wil heel graag u de verdeling laten voelen tussen angst als emotie, De golf van angst die getriggerd kan worden door iets spannend te doen, iets nieuw te doen, iets onbekend te doen, iets waarvan je in het verleden misschien ook al hebt gevoeld dat het spannend is of ja iets waar je angst voor voelt. En langs de andere kant het intern vertrouwen dat je het wel gaat kunnen. Want die 2 kunnen naast elkaar staan. Onze kinderen hadden angst voor het scoutskamp. Zij vonden dat allebei heel spannend om te vertrekken. Er was veel te doen rond vriendjes die niet meegingen.
Ja heel veel spanning rond gaan die dan wel of niet mee en welke vriendjes gaan er dan nog wel mee of niet. En tegelijk kunnen blijven vertrouwen op ik ga dat wel doen. Op geen enkel moment zijn zij afgeweken van het uitgangspunt ik ga wel mee op scoutskamp. Zij kunnen dat voelen langs de ene kant omdat wij daar ook niet van afwijken. Wij zien hun angst ook niet als een signaal om dan maar niet mee te gaan. Daardoor kunnen zij ook voelen ik laat mijn angsten mij niet leiden. Die angst mag er zijn en tegelijk ga ik het toch doen. En wij begeleiden hen ook heel bewust daarin.
Ik besefte door dat te doen dat ik dat ook heel vaak doe in mijn coaching. Mensen begeleiden in de angst voelen, het als een signaal zien, er bedding aan geven en tegelijk ze niet aan het stuur zetten. Heel veel van ons hebben geleerd als je ergens bang voor zijn dan moet je het niet doen. Terwijl angst bang zijn, het gaat niet over een hele diepe fundamentele existentiële angst. Het gaat over angst als emotie voor iets wat er zou kunnen gebeuren voor een afwijzing, voor een ongemakkelijk moment. Die angst is een emotie en net als boosheid is dat een signaal. Als we ergens boos over worden is dat een signaal dat er een grens wordt geraakt. Dat we iets wat wij belangrijk vinden wordt aangeraakt. Als verdriet naar boven komt als emotie is teken dat er liefde in het spel is. Als we verdriet voelen om iets, dat gaat altijd om iets waar we om geven, waar we veel liefde voor voelen.
En emoties zijn echt een signaal. Een heel belangrijk signaal. We mogen dat heel serieus nemen en ik wil ook de angst van mijn kinderen niet onder de mat vegen. Het is heel heel mooi dat zij voelen ik ben bang ik voel eigenlijk wel angst en ik laat die angst er ook zijn. Zij mogen dat voelen. Zij mogen ook uitspreken waar gaat dat dan over? Waar zijt ge dan bang voor? Maar tegelijk maak ik dat niet leidend in hun beslissing of over wel of niet op schoutkamp meegaan. Wat we daarnaast te zetten hebben om dat intern vertrouwen te kunnen voelen is een gereguleerd zenuwstelsel.
Ik geloven dat heel veel van ons zijn opgegroeid met angst die direct wordt gelinkt aan een onveilig zenuwstelsel. Maar eigenlijk zijn wij capabel. Wij kunnen als mens angst als emotie voelen en toch gereguleerd blijven. Toch veiligheid voelen. De manier waarop we dat leren, waarop mijn kinderen dan nu aan het leren zijn in dit voorbeeld, is wanneer zij angstig zijn dat ik niet in paniek ga. Dat ik rustig blijf, dat ik veiligheid kan blijven bieden, dat ik kan zeggen het is oké om bang te zijn. Het gaat niet om een reële doodsbedreigende angst.
Het is oké, je bent veilig. Dan kunnen zij door die golf van emotie en dan kunnen zij ook voelen dat je weer weg hebt. Voelen dat uw zenuwstelsel uw veiligheid kan blijven bieden doorheen alle emoties die er zijn. Ook doorheen boosheid, ook doorheen verdriet. Dat is iets dat wij vaak niet geleerd hebben omdat grote emoties onze ouders hun zenuwstelsel helemaal over de kop liet gaan. Hele boze kinderen die hele verdrietige kinderen, hele angstige kinderen. Daar werd met oordeel naar gekeken. Het gedrag, de uiting van die emotie werd de kop ingedrukt, zodat ouders niet moesten leren om zichzelf gereguleerd te houden in dat proces, in die emotie van hun kinderen.
Wat wij hebben geleerd is als we bang zijn, zijn we onveilig. Ons zenuwstelsel blijft niet gereguleerd. Wij gaan heel erg in alarmstand daarvan. Dus we blijven daarvan weg. We gaan vermijden. Dingen die ons bang maken, die gaan we niet doen. Dingen die ons boos maken, dat gaan we niet doen. Dingen die ons verdrietig maken, dat gaan we niet doen. Terwijl achter die emoties zitten heel veel schatten in het leven. Zoals een scoutkamp waar je ruwen van je maakt voor het leven. Maar ook zoals uzelf mogen zijn. Durven uzelf tonen aan de wereld, dat kan iets zijn waar je heel bang van wordt.
Maar als je uw zenuwstelsel in veiligheid kunt houden, dan kun je door die emotie gaan en begrijpen en bedding geven en voelen en jezelf toestemming geven om te voelen. Je mag hier bang voor zijn. Je mag die angst voelen en tegelijk de veiligheid blijven bieden aan uzelf. Die bedding van er gaat niks erg gebeuren. Dit is emotie. Dat is een signaal dat het voor u in het verleden spannend is geweest om uzelf te tonen. Maar dat is geen reden om het niet te doen. Er zitten schatten verstopt achter die angst. Dat gaat ook over uw kind op kamp laten gaan.
Ik heb de afgelopen weken gesponken met mama's die het heel spannend vonden om hun kind op kamp te laten vertrekken en dus hun eigen angst leidend laten zijn in de beslissing. Maar het gaat ook over uzelf uitspreken voor iets wat jij belangrijk vindt. Natuurlijk kan daar angst bij naar boven komen, want je weet niet wat de reactie van de ander gaat zijn. Je weet niet wat de reactie van het publiek gaat zijn. Stel dat je op sociale media of voor een groter publiek iets uitspreekt. Daar mag angst naar boven komen en tegelijk kunt je uzelf de veiligheid geven. Ik mag die angst voelen, maar dat is geen reden om het niet te doen.
Achter die angst zit de mogelijkheid om andere keuzes te maken in uw relatie, in uw werk, in de opvoeding van uw kinderen. Als je uzelf beding kunt geven, als je kunt opmerken ik voel mij hier angstig. Maar dat is geen reden om het niet te doen. Je neemt uzelf overal mee. Als je uw eigen veiligheid kunt creëren in uw zenuwstelsel, door oefening, door ook uw intern narratief, door te weten ik ik heb mezelf overal bij. Tot nu toe heb ik 100 procent van de scenario's in mijn leven overleefd, ook als ik daar bang bij was. Door te gaan kijken naar hulpbronnen.
In dat voorbeeld van het scoutskamp bijvoorbeeld gaan wij ook naar hen kijken. Oké, wat weten we wel? Er is een grote factor onbekend, maar wat weten we wel? Die vriendjes gaan er zijn. Die leiding gaat er zijn. Bij die leiding voelt je je goed en we spreken af dat we als we aankomen eventjes met die leiding samen gaan afspreken als jij verdrietig bent dat je bij haar terecht kan en dat we samen gaan kijken waar slaapt de leiding. Dat was iets waar angst rond zat. Welke hulpbronnen kun je voor uzelf inbouwen? Welke veiligheid kun je jezelf geven om zelfs met angst het toch te doen?
Hoe zorg je voor uw eigen gronding? Welke veiligheid geef je uzelf wel? Wat weet je wel? Wie is er voor u? Wat hebt je vorige keren gedaan? En dat kan maken dat de angst, de emotie angst die eigenlijk een hele korte golf is. Emoties zijn op 90 seconden in uw lichaam als energie weggeolfd. Maar wat er vaak gebeurt is dat wij daar rampscenario's uitgaan laten voortvloeien. Ons brein gaat dat helemaal groot maken of blijft hangen in een molentje van wat als, wat als, wat als, zonder naar concrete antwoorden te gaan zoeken. Dus als je voelt ik kom in een situatie en vaak zijn dat terugkerende situaties zoals bij, mocht je jezelf tonen, mocht je echt jezelf zijn, mocht je aan andere mensen laten merken wie je echt bent, Dat triggert een bepaalde emotionele angst.
Dat was het gesprek dat ik bij die koffie had. Ik ben het niet gewend om mezelf te tonen want ik heb geleerd dat is spannend en als ik bang ben dan doe ik het beter niet. Maar dat leidt tot een leven van nooit uzelf tonen. Dus voel maar hoe belangrijk dat dat is. Dat wanneer iets een emotionele angst triggert, dat dan mag. Dat je die emotie mocht voelen, dat je die mocht toelaten en dat je mocht kiezen. Dat is geen signaal om het niet te doen. Dat is wel een signaal. Dat is een uitnodiging om moe te tonen. Om te vertrouwen op uzelf. Te vertrouwen op ik neem mijzelf overal mee en ik heb tot nu toe alles overleefd.
Ik mag dit doen. Ik mag die emotie, die angst laten passeren en dan de moed opbrengen om het toch te doen. Dat is de uitnodiging die daarin zit. En om dat intern vertrouwen te kunnen voelen, te kunnen voeden, sterker te kunnen maken, heb je uw fundament te herstellen op een hele diepe laag in uzelf. Eigenlijk hebben we onze eigen volwassene te zijn. Ons zelf te reguleren, te oefenen in die veiligheid, die diepe laag in onszelf als gronding te gaan ontwikkelen. En dat is wat we in seasoning doen. Een jaar lang begeleiding in het leven rond verschillende thema's die dat fundament gaan verstevigen, gaan versterken, maar ook met herkenning in groep kunnen voelen dat we die moed allemaal op te brengen hebben. Dat we elkaar kunnen aanmoedigen ook daarin met 1 op 1 support van mij op elke dag van de week.
En als je kiest voor een deepdi versie ook met 2 live dagen en met een integratiesessie helemaal individueel op u afgestemd per seizoen. Als je inschrijft voor eind augustus dan krijg je nog een persoonlijke intake daarbij. Dus bekijk zeker via de link in de shownotes wat seasoning kan betekenen voor jouw fundament, voor jouw eigen veiligheid om zelfs met angst, met verdriet, met boosheid, uzelf niet te laten verlammen en het leven voluit te mogen leven.
