We leven in transitie. Soms omdat we daarvoor kiezen, vanuit moed en bewuste keuze. Veel vaker omdat we tegen de muren van het huidige paradigma, energielimieten, grenzen van de planeet etc. botsen.
Ben je, net als ik, gevoelig en heel bewust van alle wat er in anderen en de wereld gebeurt, dat ben je al snel de cyclebreaker. Degene die het anders gaat doen.
Patronen doorbreken, vrijheid creëren, een nieuw verhaal schrijven, voor jezelf en bijvoorbeeld je kinderen.
Grote valkuil: die transitie meteen hélemaal willen doormaken.
In één poging, in één generatie, in één leven.
Deze aflevering is voor jou, gevoelig en bewust van alle frictie en pijnpunten in het huidige narratief, om voluit voldoening en betekenis te ervaren in de verandering die je wél in gang zet.
Wil je delen wat deze aflevering bij jou oproept?
Ik zit nieuwsgierig te wachten in mijn Instagram DM!
[00:00:52]
Unknown:
Deze morgen nam ik een aflevering op samen met Josefien van Studio Prana voor haar podcast en we hadden het over transitie, over ja, een paradigma shift die nodig is, die zich opdrinkt eigenlijk op heel veel niveaus in ons leven vandaag. Dat gaat over hoe dat wij omgaan met het klimaat, wereldmarkt kapitalisme, maar ook ja, hoe gaan we met elkaar om in de hele alledaagse interacties, hoe bouwen wij onze systemen, de manier waarop dat wij elke dag met onze kinderen opgaan, hoe voeden wij op, hoe zit ons onderwijs in elkaar, hoe gaan wij om met de toenemende diversiteit en complexiteit die onze wereld vandaag toont en zowel Josefine als ik werken allebei heel veel met mensen die daar heel bewust mee omgaan.
Veelal mensen die vanuit een grote gevoeligheid voelen of opmerken, ja, de systemen, het maatschappelijk verhaal waar dat wij ons nu in moeten bewegen, dat past eigenlijk niet voor mij. Ofwel, ik ben hardhandig daar tegenaan geknald en het gaat niet meer. Ik kan mij niet meer aanpassen aan het ritme of de voorwaarden waaraan dat systeem mij vraagt om te voldoen, dat past gewoon niet bij mij omdat mijn brein anders in elkaar zit of omdat mijn energie daar niet duurzaam in kan functioneren of mensen die voelen met hun kinderen dat ze tegen die muren lopen. Vaak komen onze kinderen dat spiegelen, komen die tonen. Er is iets anders nodig, er is een ander ritme nodig, er is een andere manier van leren nodig, een andere manier van acceptatie, van kijken naar wat er te voelen is in plaats van alleen maar gericht te zijn op resultaten, op uitkomst en op gedrag of zo.
Dus Josefien en ik, wij werken allebei heel erg met die changemakers, de mensen die voelen wij moeten op dat pad van onszelf helen gaan stappen, wij moeten die transformatie voor onszelf gaan maken, we moeten patronen gaan doorbreken, we moeten een nieuw pad uitstippelen, we moeten onze eigen weg gaan creëren want de weg die dat voor ons uitgestippeld is, die past gewoon niet. Maar dat is niet gemakkelijk. De rol van changemaker opnemen dat vraagt heel veel drijvende kracht in uzelf. Dat vraagt om, dat vraagt ook heel veel loslaten en ik denk dat ik het daar in deze aflevering misschien nog het meest wil over hebben, want een stukje gaat dat om rouwen over delen van uzelf die altijd heel hard hun best hebben gedaan om er wel bij te horen. Delen van uzelf die ongelooflijk toegewijd en geëngageerd hun best hebben gedaan, heel uw leven al, om wel te passen in de vorm die dat er voor u klaar ligt en pas wanneer dat je durft dat los te laten, dat beeld waar dat je aan moet voldoen van iemand die een huishoudenrecht houdt en kinderen gereguleerd kan opvoeden en liefst ook nog responsief daar vandaag mee kan omgaan, maar ondertussen ook fulltime werk of een succesvolle onderneming uitbouwt, de grote vriendenkring onderhoudt zich misschien nog geëngeerd voor andere dingen.
Dat beeld, loslaten dat dat niet bij u past, loslaten dat je daar niet moet aan voldoen en misschien niet kunt aan voldoen, dat is een rouwproces en dat is een deel van de identiteit die dat je voor jezelf hebt opgebouwd moeten loslaten en ook wel kiezen om die los te laten want door die deur open te zetten voor het feit dat je dat niet meer moet zijn, al die dingen, bevrijd jezelf eigenlijk. En zet echt de deur open om dingen anders te gaan doen in uw gezin, in uw werk, in de manier waarop je met uw energie omgaat, met uw relaties omgaat, dat je kiest voor jezelf, dat je grenzen gaat afbakenen, dat je zelf ruimte durft innemen ten aanzien van anderen ook.
Dat wordt pas mogelijk wanneer dat je die flinke brave georkestreerde versie van uzelf, die je heel lang hebt willen zijn, dat je die loslaat. En met alle liefde, zonder oordeel van 'dat wil ik niet meer zijn, zonder die hardheid' maar een stukje dankbaar zelfs voor alles wat dat die versie van uzelf heeft getoond, dat je kunt, maar ook getoond wat je niet meer wilt en vanuit die vrijheid gaan we, ja, kunde patronen gaan loslaten die bij die versie van uzelf horen en kunde op een nieuwe manier daar gaan instaan. Kun je iemand worden die wel haar eigen ritme volgt, die luistert naar wat heeft mijn energie nu nodig, in plaats van te moeten zeggen, ja maar mijn energie zit nog niet goed, want uw energie zit nog niet waar dat ze was voor uw burn-out of uw energie is nog niet terug in een malletje te wringen zoals dat dat kon voordat je een depressie kreeg, maar misschien is dat ook helemaal niet de bedoeling.
Misschien komt uw energie juist tonen waar dat jij moet zijn in plaats van dat jij te bepalen hebt met uw hoofd waar dat uw energie moet zijn. En op dat pad van meer en meer uzelf, meer en meer trouw aan die energie, dat ritme, die integriteit, een stuk ja, het echt uzelf mogen zijn, het echt uw kinderen zichzelf mogen laten zijn en daaraan dienen, daar zit dan ook weer rouw in. Want sommige patronen nemen we ook gewoon mee, Bijvoorbeeld het heel goed willen doen, het allemaal willen doen en dat is ook weer een valkuil van de mensen waar ik zo vaak en zo graag mee samenwerk.
Als iemand zei die zich heel bewust is van wat er vandaag in de wereld, in onze maatschappij, in onze kleine structuren misga, in de zin van waar er frictie op zit, de stukken waarvan je voelt dat helpt mij niet meer, dat past mij niet meer, ik wil dat anders Als je daar heel bewust van bent, als je heel gevoelig bent, dan merk je al die patronen op, dan merk je al die situaties, al die plekken en zeker als je nog wat uitzoomt, als je de capaciteit hebt om heel breed te kijken en waar te nemen en in uw bewustzijn toe te laten, dan zie je dat ook overal. Dan zie je alles wat er nog geheeld moet worden, dan zie je alles wat er een ander pad nodig heeft, dan zie je al die situaties, al die relaties, al die complexiteit waar verandering in mogelijk is, waar verandering in nodig is.
En de valkuil is om dat allemaal als onze verantwoordelijkheid te nemen en ik denk zeker in jobs die zorgend zijn, die dragend zijn, maar ook zeker en meer dan ergens anders in ons ouderschap. Dat wij voelen, ik zie het allemaal, ik merk het allemaal op, ik voel het haarfijn aan, waar het allemaal mag veranderen, wat er allemaal anders mag, maar ik krijg dat nooit in de tijd dat ik mijn kinderen opvoed, krijg ik dat nooit allemaal geheeld, voor mezelf. Mezelf die toestemming geven, die ruimte geven, die patronen doorbreken en na mijn kinderen voorleven, hen die ruimte geven. Dat gaat allemaal niet.
Ik krijg dat allemaal niet. In mijn leven gaat dat allemaal niet gebeurd zijn en ik denk dat daar ook een stukje, en noem dat ook maar rouw, want dat is ook loslaten van een ideaalbeeld dat er was, maar dat is ook een heel grote acceptatie. Er zit heel veel vrijheid in accepteren dat dat niet in uw ronde allemaal moet gebeurd zijn. Dat er altijd nog cyclussen komen, dat er altijd nog in de nieuwe generaties ruimte gaat zijn en meer dan ooit ruimte gaat zijn om dat pad verder te zetten. Dus als je voelt, ik ben zelf ook iemand die heel gevoelig is, die zich heel bewust is van al die patronen, al die systemen, al die lagen waarop het nu in crisis loopt, vertrouw maar dat het werk dat jij nu aan het doen bent, dat dat een deel is van het als je uitzoomt op die tijdlijn, de tijdlijn van heel de geschiedenis over de generaties heen, vertrouwt er maar op dat dat een puzzelstuk is, dat dat een belangrijk puzzelstuk is en dat het dat uw inspanning op dit moment, uw eerlijkheid om aan te kijken wat jij in handen te nemen hebt, wat jij te veranderen hebt, wat jij loslaten hebt, dat de inspanning en de investering en de toewijding die je daarin steekt, dat die het meest gaat lonen als ze imperfect mag zijn.
Want anders leven we opnieuw perfectionisme voor aan onze kinderen, dat het geen zin heeft als het niet compleet is, dat het waardeloos is als in onze cyclus, in deze ronde van ouderschap, van werk, van in onze generatie, als dat niet allemaal opgelost is, dat het dan mislukt is en dat is niet waar. Wat wij in deze generatie aan het doen zijn is weer foundation, dat is voedingsbodem voor wat de volgende generatie weer mag doen op haar beurt en vanuit haar kracht. En ook dat is een rouwproces, een acceptatieproces, een stukje verwerking van een realiteit waar dat we misschien op hoopten, die we ons misschien hadden voorgenomen, maar er niet eens, een realiteit die we niet kunnen waarmaken en dat verwerkingsproces, daar ruimte voor laten, dat verdriet mogen voelen, de boosheid, de frustratie, dat gaat ook weer de baan vrijmaken. Dat gaat ook weer vrijheid geven, ruimte maken om het imperfect te mogen doen en de zin te kunnen voelen van wat we wel aan het doen zijn.
Om de ruimte geven aan onze kinderen, om hun emoties wel te doorleven en soms op een donderdagavond, als het allemaal veel geweest is, gewoon ook echt te ontploffen omdat het te veel is. Te zien dat onze kinderen in het onderwijs andere dingen nodig hebben en met alle macht die we hebben daar proberen andere paden in te voorzien, andere ruimte in te geven en te weten dat dat niet genoeg gaat zijn voor sommigen. Maar dat accepteren en weten dat wat we hebben gedaan dat dat ook belangrijk is. De zin voelen in wat we wel doen in plaats van het mislukt te noemen omdat we het niet compleet hebben gedaan.
Ik denk dat dat een oefenproces is, dat dat op heel veel laagjes telkens weer terugkomt, dat ervaar ik zelf ook heel hard zo. Maar ik denk dat dat voor gevoelige, bewuste mensen vandaag in deze hele complexe wereld, in deze hele complexe transitie waar dat we met de wereld in zitten, dat dat een heel belangrijke skill is, een heel belangrijke mindset om te durven te gaan instaan, om elke keer de imperfectie te omarmen en te accepteren dat dat ook zinvol is. Want leven met een missie, leven met een hoger doel, met het gevoel 'deze is de cycle braaking die ik te doen heb, dat gaat pas voelen als waardevol, als zinvol, als echt bezield en voldoeninggevend voor uzelf als je accepteert dat het niet in 1 ronde klaar moet zijn.
Dus dan ben ik uiteraard ook benieuwd hoe dat dat voor jou is. Hoe komt dat binnen? Die boodschap, dat inzicht? En waar ben jij toch aan het proberen om het allemaal te doen? Om het allemaal te dragen, om het compleet te doen, voordat het waardevol mag zijn. Laat het mij weten, want dat is iets waar ik 100 procent mensen in begeleid, ondersteun, aanmoedigen aan de zijlijn sta en ook wel nieuwe verhalen voor schrijf. Verhalen die bevrijdend zijn en die ruimte geven aan de imperfectie en alle zinvolheid die daar ook in zit. Dus laat het mij weten. Waar raakt het bij jou?
Deze morgen nam ik een aflevering op samen met Josefien van Studio Prana voor haar podcast en we hadden het over transitie, over ja, een paradigma shift die nodig is, die zich opdrinkt eigenlijk op heel veel niveaus in ons leven vandaag. Dat gaat over hoe dat wij omgaan met het klimaat, wereldmarkt kapitalisme, maar ook ja, hoe gaan we met elkaar om in de hele alledaagse interacties, hoe bouwen wij onze systemen, de manier waarop dat wij elke dag met onze kinderen opgaan, hoe voeden wij op, hoe zit ons onderwijs in elkaar, hoe gaan wij om met de toenemende diversiteit en complexiteit die onze wereld vandaag toont en zowel Josefine als ik werken allebei heel veel met mensen die daar heel bewust mee omgaan.
Veelal mensen die vanuit een grote gevoeligheid voelen of opmerken, ja, de systemen, het maatschappelijk verhaal waar dat wij ons nu in moeten bewegen, dat past eigenlijk niet voor mij. Ofwel, ik ben hardhandig daar tegenaan geknald en het gaat niet meer. Ik kan mij niet meer aanpassen aan het ritme of de voorwaarden waaraan dat systeem mij vraagt om te voldoen, dat past gewoon niet bij mij omdat mijn brein anders in elkaar zit of omdat mijn energie daar niet duurzaam in kan functioneren of mensen die voelen met hun kinderen dat ze tegen die muren lopen. Vaak komen onze kinderen dat spiegelen, komen die tonen. Er is iets anders nodig, er is een ander ritme nodig, er is een andere manier van leren nodig, een andere manier van acceptatie, van kijken naar wat er te voelen is in plaats van alleen maar gericht te zijn op resultaten, op uitkomst en op gedrag of zo.
Dus Josefien en ik, wij werken allebei heel erg met die changemakers, de mensen die voelen wij moeten op dat pad van onszelf helen gaan stappen, wij moeten die transformatie voor onszelf gaan maken, we moeten patronen gaan doorbreken, we moeten een nieuw pad uitstippelen, we moeten onze eigen weg gaan creëren want de weg die dat voor ons uitgestippeld is, die past gewoon niet. Maar dat is niet gemakkelijk. De rol van changemaker opnemen dat vraagt heel veel drijvende kracht in uzelf. Dat vraagt om, dat vraagt ook heel veel loslaten en ik denk dat ik het daar in deze aflevering misschien nog het meest wil over hebben, want een stukje gaat dat om rouwen over delen van uzelf die altijd heel hard hun best hebben gedaan om er wel bij te horen. Delen van uzelf die ongelooflijk toegewijd en geëngageerd hun best hebben gedaan, heel uw leven al, om wel te passen in de vorm die dat er voor u klaar ligt en pas wanneer dat je durft dat los te laten, dat beeld waar dat je aan moet voldoen van iemand die een huishoudenrecht houdt en kinderen gereguleerd kan opvoeden en liefst ook nog responsief daar vandaag mee kan omgaan, maar ondertussen ook fulltime werk of een succesvolle onderneming uitbouwt, de grote vriendenkring onderhoudt zich misschien nog geëngeerd voor andere dingen.
Dat beeld, loslaten dat dat niet bij u past, loslaten dat je daar niet moet aan voldoen en misschien niet kunt aan voldoen, dat is een rouwproces en dat is een deel van de identiteit die dat je voor jezelf hebt opgebouwd moeten loslaten en ook wel kiezen om die los te laten want door die deur open te zetten voor het feit dat je dat niet meer moet zijn, al die dingen, bevrijd jezelf eigenlijk. En zet echt de deur open om dingen anders te gaan doen in uw gezin, in uw werk, in de manier waarop je met uw energie omgaat, met uw relaties omgaat, dat je kiest voor jezelf, dat je grenzen gaat afbakenen, dat je zelf ruimte durft innemen ten aanzien van anderen ook.
Dat wordt pas mogelijk wanneer dat je die flinke brave georkestreerde versie van uzelf, die je heel lang hebt willen zijn, dat je die loslaat. En met alle liefde, zonder oordeel van 'dat wil ik niet meer zijn, zonder die hardheid' maar een stukje dankbaar zelfs voor alles wat dat die versie van uzelf heeft getoond, dat je kunt, maar ook getoond wat je niet meer wilt en vanuit die vrijheid gaan we, ja, kunde patronen gaan loslaten die bij die versie van uzelf horen en kunde op een nieuwe manier daar gaan instaan. Kun je iemand worden die wel haar eigen ritme volgt, die luistert naar wat heeft mijn energie nu nodig, in plaats van te moeten zeggen, ja maar mijn energie zit nog niet goed, want uw energie zit nog niet waar dat ze was voor uw burn-out of uw energie is nog niet terug in een malletje te wringen zoals dat dat kon voordat je een depressie kreeg, maar misschien is dat ook helemaal niet de bedoeling.
Misschien komt uw energie juist tonen waar dat jij moet zijn in plaats van dat jij te bepalen hebt met uw hoofd waar dat uw energie moet zijn. En op dat pad van meer en meer uzelf, meer en meer trouw aan die energie, dat ritme, die integriteit, een stuk ja, het echt uzelf mogen zijn, het echt uw kinderen zichzelf mogen laten zijn en daaraan dienen, daar zit dan ook weer rouw in. Want sommige patronen nemen we ook gewoon mee, Bijvoorbeeld het heel goed willen doen, het allemaal willen doen en dat is ook weer een valkuil van de mensen waar ik zo vaak en zo graag mee samenwerk.
Als iemand zei die zich heel bewust is van wat er vandaag in de wereld, in onze maatschappij, in onze kleine structuren misga, in de zin van waar er frictie op zit, de stukken waarvan je voelt dat helpt mij niet meer, dat past mij niet meer, ik wil dat anders Als je daar heel bewust van bent, als je heel gevoelig bent, dan merk je al die patronen op, dan merk je al die situaties, al die plekken en zeker als je nog wat uitzoomt, als je de capaciteit hebt om heel breed te kijken en waar te nemen en in uw bewustzijn toe te laten, dan zie je dat ook overal. Dan zie je alles wat er nog geheeld moet worden, dan zie je alles wat er een ander pad nodig heeft, dan zie je al die situaties, al die relaties, al die complexiteit waar verandering in mogelijk is, waar verandering in nodig is.
En de valkuil is om dat allemaal als onze verantwoordelijkheid te nemen en ik denk zeker in jobs die zorgend zijn, die dragend zijn, maar ook zeker en meer dan ergens anders in ons ouderschap. Dat wij voelen, ik zie het allemaal, ik merk het allemaal op, ik voel het haarfijn aan, waar het allemaal mag veranderen, wat er allemaal anders mag, maar ik krijg dat nooit in de tijd dat ik mijn kinderen opvoed, krijg ik dat nooit allemaal geheeld, voor mezelf. Mezelf die toestemming geven, die ruimte geven, die patronen doorbreken en na mijn kinderen voorleven, hen die ruimte geven. Dat gaat allemaal niet.
Ik krijg dat allemaal niet. In mijn leven gaat dat allemaal niet gebeurd zijn en ik denk dat daar ook een stukje, en noem dat ook maar rouw, want dat is ook loslaten van een ideaalbeeld dat er was, maar dat is ook een heel grote acceptatie. Er zit heel veel vrijheid in accepteren dat dat niet in uw ronde allemaal moet gebeurd zijn. Dat er altijd nog cyclussen komen, dat er altijd nog in de nieuwe generaties ruimte gaat zijn en meer dan ooit ruimte gaat zijn om dat pad verder te zetten. Dus als je voelt, ik ben zelf ook iemand die heel gevoelig is, die zich heel bewust is van al die patronen, al die systemen, al die lagen waarop het nu in crisis loopt, vertrouw maar dat het werk dat jij nu aan het doen bent, dat dat een deel is van het als je uitzoomt op die tijdlijn, de tijdlijn van heel de geschiedenis over de generaties heen, vertrouwt er maar op dat dat een puzzelstuk is, dat dat een belangrijk puzzelstuk is en dat het dat uw inspanning op dit moment, uw eerlijkheid om aan te kijken wat jij in handen te nemen hebt, wat jij te veranderen hebt, wat jij loslaten hebt, dat de inspanning en de investering en de toewijding die je daarin steekt, dat die het meest gaat lonen als ze imperfect mag zijn.
Want anders leven we opnieuw perfectionisme voor aan onze kinderen, dat het geen zin heeft als het niet compleet is, dat het waardeloos is als in onze cyclus, in deze ronde van ouderschap, van werk, van in onze generatie, als dat niet allemaal opgelost is, dat het dan mislukt is en dat is niet waar. Wat wij in deze generatie aan het doen zijn is weer foundation, dat is voedingsbodem voor wat de volgende generatie weer mag doen op haar beurt en vanuit haar kracht. En ook dat is een rouwproces, een acceptatieproces, een stukje verwerking van een realiteit waar dat we misschien op hoopten, die we ons misschien hadden voorgenomen, maar er niet eens, een realiteit die we niet kunnen waarmaken en dat verwerkingsproces, daar ruimte voor laten, dat verdriet mogen voelen, de boosheid, de frustratie, dat gaat ook weer de baan vrijmaken. Dat gaat ook weer vrijheid geven, ruimte maken om het imperfect te mogen doen en de zin te kunnen voelen van wat we wel aan het doen zijn.
Om de ruimte geven aan onze kinderen, om hun emoties wel te doorleven en soms op een donderdagavond, als het allemaal veel geweest is, gewoon ook echt te ontploffen omdat het te veel is. Te zien dat onze kinderen in het onderwijs andere dingen nodig hebben en met alle macht die we hebben daar proberen andere paden in te voorzien, andere ruimte in te geven en te weten dat dat niet genoeg gaat zijn voor sommigen. Maar dat accepteren en weten dat wat we hebben gedaan dat dat ook belangrijk is. De zin voelen in wat we wel doen in plaats van het mislukt te noemen omdat we het niet compleet hebben gedaan.
Ik denk dat dat een oefenproces is, dat dat op heel veel laagjes telkens weer terugkomt, dat ervaar ik zelf ook heel hard zo. Maar ik denk dat dat voor gevoelige, bewuste mensen vandaag in deze hele complexe wereld, in deze hele complexe transitie waar dat we met de wereld in zitten, dat dat een heel belangrijke skill is, een heel belangrijke mindset om te durven te gaan instaan, om elke keer de imperfectie te omarmen en te accepteren dat dat ook zinvol is. Want leven met een missie, leven met een hoger doel, met het gevoel 'deze is de cycle braaking die ik te doen heb, dat gaat pas voelen als waardevol, als zinvol, als echt bezield en voldoeninggevend voor uzelf als je accepteert dat het niet in 1 ronde klaar moet zijn.
Dus dan ben ik uiteraard ook benieuwd hoe dat dat voor jou is. Hoe komt dat binnen? Die boodschap, dat inzicht? En waar ben jij toch aan het proberen om het allemaal te doen? Om het allemaal te dragen, om het compleet te doen, voordat het waardevol mag zijn. Laat het mij weten, want dat is iets waar ik 100 procent mensen in begeleid, ondersteun, aanmoedigen aan de zijlijn sta en ook wel nieuwe verhalen voor schrijf. Verhalen die bevrijdend zijn en die ruimte geven aan de imperfectie en alle zinvolheid die daar ook in zit. Dus laat het mij weten. Waar raakt het bij jou?
