Het is jouw verhaal

Deel op social media:

"Hoe is dat dan juist, Jolien, zo leven 'in seizoenen'?"

In deze aflevering hoor je mijn persoonlijk verhaal, mijn antwoord op een schrijnend energietekort en hoe ik steeds meer ondervind dat ons leven in seizoenen beweegt.
Ik vertel je over mijn grootste struggles en wat daarin een kantelpunt werd, hoe het steeds makkelijker wordt om ook de 'winters' te accepteren, en op welke vlakken er daardoor nog meer verandering kwam. ✨

Wat voor mij voelt als 'fundamentele elementen' van een tof leven - bouwde ik om tot een zachte, trage en geïntegreerde jaarbegeleiding: Seasoning.
Een jaar lang neem ik je mee op pad, langs thema's die ertoe doen, om vooral toe te passen en voor jezelf te experimenteren wat jouw handleiding mag zijn.

Ben jij klaar om die ruimte in te nemen en een leven te creëren dat echt bij je past?
Dan kan je tot 28 maart inschrijven op www.jolienlegrand.be/seasoning 

[00:00:52] Unknown:

Mar Jolien, dat leven in seizoenen, wat bedoelt ge daar nu eigenlijk mee?   Ik ga je in deze aflevering vertellen hoe ik dit leven van afstemmen op het moment waar ik inzit. Hoe dat dat voor mij vorm kreeg en hoe het eruit ziet op dit moment. Heel concreet.   Hoe ik dat ben beginnen te veranderen en hoe dat ik fundamenteel thema's echt ruimte kon beginnen geven   op een manier die mij ondersteunt in wie ik ben.   Hoe dat niet perfect gaat maar hoe dat dat wel heel veel balans heeft gebracht. Veerkracht, zelfvertrouwen   en zo'n   hoopvolle dromen voor de toekomst.  

Terwijl dat begon voor mij op een plek van allerlei mentale gezondheidsproblemen.   Ik heb een paar keer een post-party depressie gehad, ik heb een burn-out gehad, ik heb een angststoornis gehad na de geboorte van ons derde kindje.   En ik was ook iemand die heel veel podcasts luisterde,   boeken las. Op een bepaald moment was het nodig om ook echt dingen te beginnen veranderen. Ik merkte op   die kennis hielp mij niet behalve dat ik een paniekaanval kon herkennen en kon voelen aankomen.   Het hielp mij niet om er geen meer te hebben.   En misschien is mijn zenuwstelsel begrijpen   wel het eerste geweest.  

Het eerste   stukje dat voor mij dat kantelpunt heeft ingeluid.   Snappen waarom die paniekaanvallen er waren en hoe   stress in mijn systeem de standaard modus was geworden.   Maar vooral ook een manier vinden om eruit te komen.   In dat zenuwstelsel begrijpen dat is 1 stapje   maar dat kunnen toepassen voor uzelf. Voor mijzelf kunnen vinden   wat helpt mij   om hier terug rust en veiligheid te gaan creëren.   Adem me sowieso als klassieker die iedereen zal noemen maar   wat mij ook enorm heeft geholpen en misschien nog wel meer is mij verbinden met anderen.   Heel bewust in verbinding gaan met de kindjes.  

Soms zelfs gewoon een berichtje sturen naar een vriendin of naar   mijn mama.   Voelen dat ik in verbinding stond met iemand anders.   Spreken of schrijven over wat er gebeurt.   Uitte. Daar expressie aan geven.   En door daar expressie aan te geven moet je er niet zelf mee dealen. Moet je er niet in jezelf alleen mee dealen.   Wandelen, buiten zijn,   opmerkzaam in de natuur aanwezig zijn, zelfs gewoon in onze eigen tuin,   hielp mij enorm op die momenten en nog altijd om in het moment te komen.   Om   in het hier en nu te kunnen landen en ook terug de verbinding te vinden met mezelf.   En dat waren mijn eerste stappen onder 0 uit. Want ik kwam van diep onder 0.  

En   de nullijn voelde voor mij als het gewone leven zonder   voortdurend paniek te hebben en stress te ervaren.   Om op een basis level van gronding te leven   was er nog wel wat meer nodig. Op dat moment had ik nog geen marge maar ik wou niet altijd in het rood leven. En dat vraagt ook wel een stukje om een practice.   Ik vind practice een fantastisch woord omdat dat gaat over tegelijk   de oefening.   Het uitproberen, het mogen experimenteren. Het is niet perfect. Het is leren   en de routine.   Het is opdagen.   Het is er een gewonde van maken.   Het is dat inbouwen en daar echt ruimte aan geven in je leven. En voor mij   hebben dat schrijven en dat wandelen   heel veel verschil gemaakt   en ook steeds meer   tijd alleen doorbrengen.  

Dus niet altijd in gezelschap zijn.   Niet altijd mij moeten richten op het appel van anderen maar ook echt   tijd met mezelf doorbrengen.   En gaandeweg geraakt ik dan ook veel meer vertrouwd met de kleine signalen van mijn zenuwstelsel.   De kleine triggers, de kleine   tekenen die er waren van het is weer richting overdrijven aan het gaan of er is weer stress aan het opstapelen.   Waardoor ik niet meer enkel kon luisteren naar de schreeuwende paniek maar ook naar de kleine signalen.   En daar dan ook echt naar ging luisteren. Gas terugnemen, onderzoeken wat gebeurt er hier voor mezelf zorgen.   En vooral met zachtheid   in plaats van oordeel   over paniekaanvallen   en   depressie of burn-out of weinig energie.  

Met mildheid in plaats van   met angst voor de angst.   Het verhaal mocht veranderen. Ik ben niet zwak. Mijn systeem is ontregeld.   Dat is een heel ander verhaal over wat er eigenlijk gaande is.   En dat heeft ook   gezorgd dat zijn echt de eerste grote stappen geweest in mijn pad naar een leven dat voor mij helemaal past.   Een andere grote factor   in   als ik terugblik wat dat voor mij een groot kantelpunt is geweest   is inzicht krijgen in cyclische energie.   We kennen allemaal de seizoenen,   de beweging van de natuur, van stilte, kleine knoppen,   ontluikende groei in de lente naar volle bloeiende zomer   en daarna ook weer oogsten, loslaten,   de blaadjes die vallen in de herfst en tot rust komen, laten bezinken,   verteringsprocessen   in de winter.  

En inzien dat dat ritme   aanwezig is in alles wat leeft dus ook in onszelf in het hele leven.   Dat heeft mij ontzettend geholpen   om   dingen te kaderen maar ook om mijzelf toestemming te geven.   Om te winter.   De periode van onze verbouwing en ons eerste kindje was eigenlijk winter.   Eigenlijk was dat een periode waarin dat wij nood hadden aan naar binnen keren, rust nemen,   uitchecken of een stukje afstand nemen van alle drukte daarbuiten   en zorgen voor onszelf, voor de bubbel die wij waren, voor ons huis, voor ons gezin, voor ons nest.   Maar er was zoveel tegelijk gaande   en wij bleven door pushen. Dat is wat we geleerd hadden. Gewoon door doen en   dragen wat er te dragen leek   alsof het altijd zomer was. Alsof die energie er altijd was.  

En we hebben daar uiteindelijk allebei een burn-out aan overgehouden.   Zien dat die cyclus op zoveel plekken in ons leven   zich toont   dat helpt enorm om duurzaam met uw energie om te gaan. Als hier een kind   niet goed in zijn vel zit dan vraagt dat van ons ook om inspanning.   Om uitreiken, hulp zoeken,   daar verandering in gaan brengen   en daarna ook weer even uitzoomen.   Zien wat het effect is.   En ook voor onszelf laten bezinken wat die periode met ons gedaan heeft, wat die intensiteit met ons gedaan heeft.   Als ik aan een nieuw project werk of wanneer ik seasoning aan het lanceren ben en een nieuwe cyclus daarin opstart   dan vraagt dat planning, focus,   heel veel afstemming op de vibe die ik erin wil insteken.  

Dat vraagt ook naar buiten gaan. Contact te leggen, content maken.   En dus moet er in mijn planning ook rust zitten.   Recuper   momenten en   rustpunten tussendoor.   En niet wekenlang laten avonden werken. Altijd maar doorgaan.   Maar ook na zo'n intense periode een paar weken maand.   Ook achteraf   is het belangrijk dat ik dat in mijn planning respecteer dat ik niet grote nieuwe projecten allemaal na elkaar opstart.   Dan voel ik dat dat puur op wilskracht moet.   Dat is geen stromende energie op dat moment.   Het komt niet meer vanzelf. Ik heb daar geen inspiratie meer. Alles begint dan te voelen als moeten.   Ook daarin merk je dat die seizoenen   respecteren, die flow en ook   het mogen winter na   intense zomers of hoge pieken   dat het enorm helpt om daarna weer lente te voelen en weer goesting om in beweging te komen en dat   nieuwe inspiratie vanzelf ook weer gaat komen.  

Ik voel nu in   de levensfase van ons gezin dat wij uit de winter van de kleine kindjes zijn. En de periode waarin de aandacht echt binnen mag liggen bij wat daar nodig is. Bij jezelf, de kindjes, het gezin en het appel is daar groot. En als je dan ook nog blijft voldoen aan het appel daarbuiten   aan de normen van voltijds werken en een druk sociaal leven en grote actie   en altijd maar bezig dat is heel uitputtend.   Natuur kan niet blijven leven zonder winters, zonder pauzes, zonder momenten van vertraging.   En wij zijn ook natuur.  

Die cyclische energie zit ook in onze dagen.   Als je kijkt naar een ochtend is ideaal voor   plannen opstarten   overzicht maken intenties zetten voor een dag. Doorheen de dag zijn we productief zijn we in actie.   Ook gericht op resultaten. Heel doelgericht. En des avonds is het nodig om ook weer af te ronden, los te   laten, ons mentaal   losmaken van wat er allemaal geweest is en ook accepteren dat dat genoeg was voor deze dag.   Om dan des nachts goede slaaf te kunnen krijgen. Rust die effectief   opruimt, die afvalstoffen afvoert, die ons lichaam en ons brein recupereert.   Accepteren dat wij ook natuur zijn   en leven in die seizoenen op die grote golven, op die hele kleine golven, dat maakt een enorm verschil in mijn leven.  

En dus vooral in mijn eigen toestemming om rust te nemen, om die rust te plannen, om die rust te bewaken.   Om te zien dat dat echt niet anders kan.   Dat ik mezelf niet grenzeloos kan pushen en door doen omdat mijn lijf gewoon op geraakt.   Die shift heeft ook heel wat andere dingen in beweging gezet   of misschien een stukje tegelijk maar   dat heeft heel veel laten bewegen dat hele proces.   Mijn relatie met andere mensen bijvoorbeeld.   Door meer trouw te zijn aan mijn eigen energie   voelde ik zelf ook meer energie en meer vertrouwen in mezelf.   En ben ik mij ook   meer emotioneel gaan losmaken van andere mensen   en hun noden vooral.  

Wat niet wilt zeggen afstand nemen per se maar wel ik neem u niet meer overal verantwoordelijkheid voor.   Ik ga veel minder pleasen.   Ik heb veel minder contact met mensen die heel veel energie bij mij vragen.   Ik durf nee zeggen. Ik ben veel minder alert op de meningen van anderen. Dat raakt mij allemaal stukken minder.   Luiter door de   aandacht   niet meer altijd daarbuiten leggen maar ook die in   mezelf te vestigen. De aandacht in mezelf te installeren.   In beslissingen in ons leven, in mijn leven, in mijn werk ben ik ook veel minder bezig met wat anderen ervan denken.   In situaties die genant zouden kunnen zijn ben ik ook minder bezig met wat er daarbuiten van gevonden wordt. Welke meningen dat er zijn.  

Ik ben wel bezig met wat ik nodig heb op dat moment. Wat mijn kind nodig heeft op dat moment. Want als het over gênante situaties gaat zitten die vaak wel daar.   En er zijn nog meer effecten. Ik voel mij veel meer   aactor in mijn eigen leven.   Vroeger voelde ik heel vaak ik heb daar geen tijd voor of ik ben altijd afgeleid. Het is moeilijk voor mij om te focussen of er is nooit ruimte voor mij om dingen voor mezelf te doen.   Dat is er niet meer   omdat ik weet en elke dag ondervind dat het grootste deel daarvan in mijn eigen handen ligt.   Mijn relatie met tijd en aandacht en hoe ik die besteed is heel anders dan enkele jaren geleden. Ik heb veel meer focus.  

Ik heb veel meer ownership   over mijn aandacht.   Ik neem   de volle verantwoordelijkheid over mijn aandacht ook als ik het soms jammer vind dat dit of dat niet lukt   of dat dat in de tijd die er is er niet bij past.   Maar ik leef zonder spijt daarin.   Ik leef niet meer gehaast   waar mijn zenuwstelsel   zoals ik daar straks heel blij mee is. Ik loop niet meer altijd achter de feiten aan. Ik ben veel realistischer van wat ik op een dag of in een week gedaan krijg.   Niet alleen in tijdsblokken maar ook in energie.   Hoeveel overleggen kan ik plannen? Hoeveel coachafspraken   kan ik plannen?  

Dat heeft niet alleen te maken met pasta in een tijd   maar ook pasta in mijn energie. Hoeveel recuperatietijd   heb ik nodig   van een overleg,   een begeleidingsdag,   een coachgesprek.   Ik heb veel meer   geoefend op bewuste aandacht   die zelf inzetten en zelf sturen in plaats van mij altijd te laten leiden door de waan van de dag en alle   ongelooflijk aandachtstrekkende   media waar dat wij mee leven vandaag.   Ik heb dat in mijn werk eerst ervaren door corona   en de lockdown maar ook door te gaan ondernemen in bij beroep   creëren dat een soort van noodzaak.   De noodzaak om veel bewuster, veel verantwoordelijker   met mijn aandacht om te gaan.  

Als je 2 keer per dag scrollt op nieuws of sociale media   dan doet het nog niet genoeg pijn wat je daarmee verliest. Maar   door te gaan ondernemen   merkte ik ja als ik niet gefocust werk er is niemand die mij daarvoor gaat betalen.   Ik heb mijn tijd, ik heb mijn aandacht goed in te zetten.   Maar daar zit zoveel meer winst in. Want ik heb ook ervaren dat de capaciteit om met volle aandacht bij mijn kinderen te zijn.   De capaciteit om met focus mijn werk te doen.   De capaciteit om ongestoord door meldingen of afleidingen in mijn eigen hoofd een boek te lezen.   Dat is ongelooflijk waardevol voor de kwaliteit in uw leven.  

Voor u uw mogelijkheid om in het hier en nu aanwezig te zijn. Om uw leven echt te beleven in plaats van er wel in rond te lopen maar niet echt aanwezig te zijn.   En dat ondernemerschap heeft daar enorm in geholpen. Het is mijn tijd dus ik heb daar zinvolle beslissingen over te maken.   Niemand betaalt ervoor maar dat is uiteindelijk in het leven ook zo.   Niemand betaalt ervoor.   De tijd   loopt   en   waar je hen besteedt heb je ook niet terug te krijgen. Dus het is heel goed om daar heel bewust mee om te gaan.   Ik heb de afgelopen jaren ontzettend veel patronen doorbroken,   bewogen,   shift   vaak door nieuwe patronen, nieuwe gedachtepatronen of gewoontes   daarnaast te zetten.  

Door   te schrijven wat er in mijn hoofd gebeurt en te zien hoe dat soms niet klopt.   Dat ik mij voor mijn keuzes of voor mijn gedrag baseer op denkfouten   zoals   iedereen gaat boos zijn als ik dit doe of   het mag niet om dit op deze manier aan te pakken.   Van wie mag dat niet?   Dat soort gedachten bij jezelf kunnen betrappen   dat zet deuren open. Dat maakt heel veel meer mogelijk   dan dat je op een bepaald punt kunt zien. En dat gebeurt niet in ene keer. Dat is een proces van jaren   dat vooral start met een basis. Een klein mini engagement aan uzelf   de ruimte nemen om te beginnen.  

Te beginnen   met iets toe te passen   in plaats van enkel te weten en te begrijpen wat er nodig is.   Maar om echte veranderingen te maken in uw echte leven die dat echt effect gaan hebben, moet je iets doen.   En in de meeste gevallen ook blijven doen.   Het is niet wandelen en gezond eten tot een eerstvolgende keer dat het regent en dan stoppen omdat je ervan overtuigd bent dat   het jou toch nooit lukt   zogezegd. Er is geen falen in een leven creëren voor uzelf.   Je kunt 27 keer opnieuw beginnen met elke dag wandelen als dat is wat je   uzelf gunt   en elke wandeling die er is geweest die heb je gehad.  

Of je kunt het 2 keer proberen en dan beslissen dat jij iemand zei die niks kan volhouden.   En dan is daar het leven dat je creëert.   Er   zit zot veel winst   en met winst bedoel ik dan levensvreugde   en bevrijding en energie   en gezelligheid   in dat omarmen.   Dat je zelf kunt kiezen wat je daarvan gaat maken.   En dat is geen keuze of een besef van ene dag of een knop die je zo kunt omzetten.   Dat gebeurt in al die kleine acties die je doet voor uzelf.   Voor het effect dat je voelt wanneer dat je het voor uzelf doet. Het zelfvertrouwen,   de energie,   de man wat een zalig leven heb ik hier.  

En dat blijft een practice   om   ook voor mij   nog elke dag om te blijven de weekends zien als rustpauzes in de week en die niet te laten volplannen.   Om rust in te plannen en dat af te dwingen   omdat het zich ook direct verreekt als ik het niet doe. En dan ga ik terug eindeloos scrollen en zoetigheid eten en veel te laat gaan slapen en niet meer schrijven en niet meer lezen en totaal gefrustreerd   rondlopen.   En dan beseffen:   het gebeurde weer.   Tijd om even terug te keren naar mezelf.   Ik   creëerde een verhaal,   een leven   voor mezelf waar meer balans in zit.  

Waarin ik op mijn gemak alleen kan zijn met mezelf en daar oprecht van geniet.   Daar ook ruimte voor neem.   Waar ik werk kan doen en impact kan maken op een manier die keihard bij mij past.   Waarin ik mij ondersteund voel door iets dat mij   overstijgt en tegelijk ook niet zit te wachten tot iemand anders   de keuzes voor mij maakt of de oplossingen aan mij aanbiedt.   En dat is nooit perfect   want we leven in een omgeving die ons heel gemakkelijk terugtrekt   naar   al die patronen waar dat we in opgroeide.   Maar   ik kan er nu instaan met zoveel zachtheid voor mezelf wanneer het weer even ontspoort   wat regelmatig gebeurt.  

En ik kan er in staan met zoveel vertrouwen   ook wanneer het leven heftig is.   En dat wens ik iedereen toe. Een leven dat niet perfect is maar waarin dat je zelf voelt dat je aan het stuur zit.   Waarin dat je de golven   herkent en ze respecteert   in plaats van grandioos te blijven doorgaan of te verlammen   tot uw eigen grote frustratie en uitputting.   En dat is waarom ik seasoning gebouwd heb. Een jaar begeleiding rond wat volgens mij fundamentele   thema's in het leven zijn.   Thema's waarover je waarschijnlijk al gelezen hebt, geluisterd, misschien cursus gekocht   maar die je zelden of nooit hebt ingezet in je alledaagse leven.  

Bij de crisis aan de schoolpoort en de ruzie   over taakverdeling   en de twijfels over een nieuw project en   de richting van de volgende fase in hun leven.   Seasoning is een begeleiding. Het is geen een berg kennis maar het is elke maand een thema   waar je kunt induiken waarover je kunt komen verbinden met mij, met anderen die op datzelfde pad zitten.   En vooral met uzelf.   Hoe ga ik hiermee om? Welke impact heeft dat in mijn leven?   Welke kleine veranderingen maken dat dat lichter voelt?   En ook hoe maak ik het zo makkelijk of onvermijdelijk dat het ook lukt?   Dat het op een duurzame manier   kan bijdragen aan dat leven?  

Steeds meer bewegen naar een leven waarin dat je voelt Yes,   hier ben ik op mijn plek. Dit is hoe het nu moet zijn.   En voor mij voelt seasoning   heel integraal.   Voor mij is dat echt een   levenswijze.   Mijn mensbeeld   zit vervat in deze begeleiding.   Het gaat over wie je wilt zijn en wat wens ik ons toe.   En ook voor mijzelf helpt dat. Telkens opnieuw om mijn eigen aandacht ook weer te vestigen op die fundamentele   bouwstenen.   Die onderdelen van   wat ik geloof een gezonde voedingsbodem voor ons leven   in een omgeving die uitputting schreeuwt.   En zo   op dat pad gaan in die beweging   stappen.  

Dat geeft zo'n   sterke gevoel dat je de ervaring van uw leven, hoe dat jij uw leven beleefd, meemaakt,   dat je die veel meer zelf in de hand hebt.   Het is geen magische oplossing voor alles.   Het is wel   een weg naar veel meer begrip en een veel zachtere stem voor uzelf.   En de uitdaging   blijft.   Dat blijft het leven en er zijn golven en ups en downs maar uw eigen handleiding werkt zoveel beter.   We starten met een nieuwe cyclus in seasoning want ook daar komt alles terug. De seizoenen telkens opnieuw.   Maar we starten opnieuw in april en als jij voelt dat dit jouw uitnodiging is dan hoop ik dat jij jezelf de ruimte kan gunnen.   Voor dat eerste stapje, die eerste beweging en dan een volgend en dan nog een   samen een jaar lang onderweg in het echte leven.  

Ik zet een linkje met alle informatie in de shownot.   Dan kom vooral ook delen wat deze aflevering voor jou naar boven brengt en waarover dat jij misschien twijfelt om ook mee in te stappen. Hopelijk hoor ik jou binnenkort.