Retreat, je letterlijk terugtrekken uit de alledaagse realiteit...
Dat lijkt misschien wat 'leeg' of onbestemd, maar in de winterse stilte van afgelopen zondag vond ik vier gouden inzichten!
In deze aflevering deel ik ze met jou - zodat je ze kan gebruiken voor jouw eigen 'zware' thema's of contexten van dit moment én ook kleine stilte kan inbouwen in je eigen leven!
Innerlijke rust, ruimte om écht aan te kijken waar ongemak en frictie zit, en je af en toe laten meevoeren door de stilte - dat is wat ik je van harte toewens!
-
Volg 'Het is jouw verhaal' (bvb op Apple Podcasts of Spotify) om geen enkele aflevering te missen!
[00:00:04]
Unknown:
Het is jouw verhaal en jij mag het schrijven. Ik ben Jolien. Doorheen ouderschap, ondernemerschap en heel wat dieptepunten vond ik een spoor waar ik met een gereguleerd zenuwstelsel en trouw aan mezelf in het leven kan staan en mijn klanten kan begeleiden om hetzelfde te doen. Mijn klanten dat zijn mensen die bereid zijn om te zoeken naar een leven dat lichter en meer van zichzelf is en zich niet meer willen laten leiden door wat onze omgeving voorschrijft. In deze podcast laat ik je met mildheid kijken naar je eigen pad en geef ik je de kracht en het ownership maar ook een helpende taal om dit zelf verder uit te stippelen, om jouw eigen verhaal te schrijven. Het is een packtalk voor een leven op jouw voorwaarden. Afgelopen weekend organiseerde ik voor de eerste keer een dagje stilte.
Een dagje stilte iets wat ik regelmatig voor mezelf probeer te organiseren. Een dag waarop ik mij terugtrek dus letterlijk een soort retreat terugtrekken uit de dagelijksheid. De rollen die we daar opnemen, de verantwoordelijkheden die we dragen, het schakelen, het voortdurende schakelen van het ene naar het andere. En dus afgelopen week organiseerde ik dat en nodigde ik mensen uit om daarop in te schrijven, om mee te gaan en de stilte op te zoeken. En die stilte dat lijkt niks. Dat lijkt een soort leegte die niet veel te betekenen heeft. Maar dat brengt net heel veel. Dat toont heel veel.
En voor een stukje is het daarom ook spannend. Je laat een bepaalde open ruimte en daarin komt precies naar boven waar nu aandacht nodig heeft. En soms is dat ook niet wat je verwacht. Dus dat vraagt ook wel wat vertrouwen om daarin te stappen, om dat aan te gaan. In deze aflevering deel ik heel graag vier inzichten die ik zelf meeneem uit die dag van afgelopen weekend. Inzichten die ik meeneem naar zo'n dagen, dagen vol stilte maar ook naar momenten waarop ik nood heb aan een bepaalde beweging of een shift in een thema in mijn leven. Of gewoon naar mijn dagelijks leven in de drukte, in de alledaags, in de snelheid van het leven en het voortdurende bezig zijn en hoe dat stilte daar een plek in kan krijgen.
Het eerste inzicht gaat over de focus over iets wat de aandacht trekt. In de voormiddag hebben we ons helemaal ondergedompeld in die stilte en gevraagd om helemaal naar binnen te keren. En voor iedereen komt er op dat moment iets naar boven wat de aandacht trekt. Iets waar frictie op zit. Iets waar ongemak duidelijk wordt. En daar wordt heel helder wat zich aandient op dit moment in uw leven waar dat je iets mee mag gaan doen. Wat zich aandient, dat wordt ook daarna de focus. Dat gebeurt onbewust maar op het moment dat dat wordt uitgesproken in een cirkel als we daarna gaan delen, ga iedereen voor zichzelf in het verloop van de rest van de dag opmerken.
Dit is de focus waarmee ik kijk. Wanneer we eventjes naar buiten gingen nadien en gewoon opmerkzaam in het bos, in het groen gingen zijn. Waar merken we op? Wat springt er in de aandacht? Merk je dit is opnieuw de focus. Hetzelfde thema, hetzelfde stukje dat in die stilte ook naar boven komt wordt ineens ook duidelijk in je blik naar andere delen van de werkelijkheid. Dus dat bepaalt heel erg hoe we kijken. En dat komt natuurlijk door wat er onderliggend al is. Die focus die in de stilte naar boven komt die zat er onderliggend al. Onbewust was die al aanwezig. Dat was een thema dat speelde, dat vraagt om een bepaalde beweging. Dat vraagt om iets te verwerken. Dat vraagt om mee aan de slag te gaan en plots wordt dat heel voelbaar en wordt dat dus ook zichtbaar in andere stukken. Als je gaat kijken naar de natuur, als je gaat bepaalde dingen opschrijven, als je in een meditatie gaat, komt plots elke keer datzelfde thema diezelfde focus naar boven.
Het mooie is in zo'n dag maar ook op andere momenten is dat je die focus ook kan sturen. En op dat moment verandert dus ook jouw eigen blik. Verandert de manier waarop dat je naar de werkelijkheid gaat kijken. In die oefening op het moment dat we naar buiten gingen heb ik gevraagd om in een tweede rondje, in een tweede stukje rond te kijken en opmerkzaam zijn en gewoon in de natuur zijn om te durven vertrouwen dat het antwoord wel komt ook als dat op dit moment nog niet duidelijk is. En dat toont zich in de knoppen van nieuwe blaadjes die midden in de winter ook al zichtbaar zijn. Dat zijn nog geen blaadjes. Het is nog niet duidelijk.
Maar die knoppen zijn er al. Alles is aanwezig. Alle energie is aanwezig om het antwoord te komen brengen. Om duidelijk te krijgen hoe dat dit issue zich gaat oplossen in uw leven. Wat er daarvoor nodig is om die beweging te maken die nodig is of om dat ongemak weg te nemen. Maar op dit moment is dat nog niet duidelijk. Maar zelfs in de winter, zelfs in die stilte, zelfs in die onduidelijkheid en dat ongemak is er het vertrouwen dat dat antwoord wel gaat komen. En als je op die manier uw focus gaat leggen op alles is er al dan brengt dat ook een heel veel vertrouwen naar uw eigen thema en naar uw eigen focus die zich heeft aangediend.
Een andere manier om die focus te sturen is alle zintuigen gebruiken. Dus als je naar buiten gaat en in de natuur gaan is daar een heel dankbaar context voor is om niet alleen te gaan kijken. Niet alleen te gaan zoeken want dat is onze primaire zintuig voor heel veel van ons. Kijken en dan heel doelgericht gaan zoeken naar bepaalde dingen. Maar als we heel bewust gaan schakelen naar al onze zintuigen onze tastzin voelen voelen aan bomen voelen de wind maar ook de energie die er is De ondergrond is die hard of zacht. Wat horen we? Wat ruiken we?
Dan ga je merken dat dat gegeven van verschillende invalshoeken, verschillende manieren van waarnemen van dezelfde realiteit, dat ook dat zich kan gaan vertalen naar uw eigen issue. Naar het thema waar je mee zit. Naar de struggle die op dit moment in uw leven misschien wel veel met veel energie gaat lopen. Dus dat is een inzicht dat ik zelf ook heel graag meeneem voor mezelf op dat soort momenten. Een ander inzicht is iets wat ik zelf heel erg ervaarde. Het was een dag vol stilte die ik zelf organiseerde en ik kon ook meegaan in die stilte. Ik kon ook voor mezelf heel erg gaan verstillen en tegelijk voelde ik doordat ik een bepaalde verantwoordelijkheid daar had. Ik was degene die de bedding moest creëren, degene die de drager van die dag was dat die verantwoordelijkheid mij heel erg aanzette.
Ook wanneer ik voor blokken van tijd eigenlijk moest doen. Er eigenlijk op dat moment niks van mij verwacht werd. Maar de verantwoordelijkheid ik die op dat moment het dragen van die dag en de mensen die daar waren pakten, vastpakte als mijn verantwoordelijkheid, dat zet ons aan en dat zet ons systeem aan. Ik ben wat gaan experimenteren daarmee. Ik ben heel erg gaan voelen hoe kan ik hierin bewegen. En Ik heb daarin gevoeld dat je op heel veel momenten ook kan vertrouwen op de bedding die je al gecreëerd hebt. Dat ga je niet alleen op zo'n dag waar ik de organisator was maar ik zie dat ook op heel veel andere plekken in mijn leven terugkomen.
Op welke plekken kan ik mezelf moeilijk uitzetten? Vaak dat in mijn gezin naar de kindjes toe maar ook in mijn werk bepaalde processen die lopen, die in mijn hoofd blijven doorwerken, waar ik mezelf moeilijk kan uitzetten. Soms gaat dat ook over een eigen proces. Een stukje zoektocht in mijn werk bijvoorbeeld. Wat moet ik doen met een bepaald aanbod? Hoe ben ik daarmee bezig? En dat blijft doorwerken als iets dat ik moeilijk kan uitzetten op al die verschillende plekken waar je voelt ik blijf hier aan staan, kunt je eens gaan kijken naar dat stukje verantwoordelijkheid.
Op sommige momenten kun je ook kiezen om te vertrouwen op de bedding die je al creëerde. Soms is het niet nodig om die verantwoordelijkheid op elk moment te blijven vasthouden. Om dat op elk moment actief te blijven uitoefenen. Soms kun je ook vertrouwen op het werk dat je al deed in het verleden. Naar kindjes toe bijvoorbeeld. Je kunt je voelen of kunt je kiezen om te vertrouwen dat je al heel veel basis hebt gegeven. Dat zij al heel veel veiligheid hebben. Dat zij al heel veel ruimte voelen. Dat zij veerkrachtig zijn in bepaalde situaties. En dat je dus niet zelf voortdurend de verantwoordelijkheid moet blijven vasthouden.
Dat maakt dat je op zo'n moment anderen het kan laten oplossen. Dat je niet voortdurend zelf moet blijven doen of zelf moet nodig zijn of zelf blijft proberen om het preventief op te lossen wat misschien nooit een probleem gaat worden. Dat zijn de patronen die we vaak aanzetten, die ervoor zorgen dat we heel de tijd aan blijven staan. Dat we blijven voelen ik kan deze verantwoordelijkheid niet loslaten dus ik blijf doen doen doen. En dat is heel vermoeiend. Het is heel interessant om in die situaties of die contextjes waar je voelt ik blijf hier heel erg aan staan om je daar af en toe eens uit terug te trekken.
Om je terug te trekken uit situaties die jij draagt of situaties waar jij veel draagt om te kijken wat er nog effectief nodig is. En soms is het antwoord niks. Soms heb je bedding gecreëerd op een manier waardoor er niks nodig is op dit moment van jou. En dat geeft de kans om echt stil te vallen. Om echt eventjes te gaan. Dat zijn al twee heel waardevolle inzichten die ik zelf heel graag meeneem in andere processen, in andere plekken, in andere domeinen in mijn leven. En er zijn er nog twee die ik graag meegeef die gaan over hoe dat je stilte en de innerlijke rust die daarin zit kan gaan verwerken in je alledaagse leven.
Een leven met jobs en kindjes en van alles dat moet gebeuren de hele dag. Op hele vatbare, hele tastbare manieren. De eerste is: zorg voor onbeschikbare tijd. Jezelf onbeschikbaar maken wat wij nu hebben gedaan door een hele dag van negen uur des morgens tot negen uur des avonds te verdwijnen uit ons alledaagse leven. Dat is een hele grote manier om dat te doen. Maar we kunnen dat ook in het klein onszelf onbebeschikbaar maken en op dat moment dus enkel 10 dienste staan van jezelf. Dat kan eruit zien als vroeger opstaan, niet heel veel vroeger, een beetje vroeger opstaan en dus de mogelijkheid hebben om te douchen en wakker te worden en misschien een koffietje te drinken voordat je aanspreekbaar wordt voor gezinsleden.
Voordat er appel op jou wordt gedaan. Je kan daarin zelfs de afspraak maken met een partner bijvoorbeeld dat jij die tijd echt mag nemen. En dat als er kindjes vroeger wakker worden dat je partner dat dan even voor zijn of haar rekening neemt. Een ander voorbeeld is iets wat ik zelf regelmatig doe en dat is gewoon even in de zetel gaan zitten of even een momentje nemen om te zijn. Een theetje of een koffietje te drinken en dus fysiek wel aanwezig te zijn maar niet mee te spelen bijvoorbeeld of niet voor te lezen. Dat is niet makkelijk naar jonge kinderen toe maar ook kindjes wennen daaraan.
Als je daarin communiceert van ik ben hier maar ik ga eventjes zijn. Ik ga niet meedoen. Dan gaan zij ook ontdekken dat dat een mogelijkheid is. Je gaat daar heel veel in voorleven. Dat jij ook soms momenten hebt waarop dat je stilvalt. En in het begin komen ze vaak dan toch nog heel erg appelleren, komen ze vragen om mee te doen of om voor te lezen of komen ze op schoot zitten. Maar zij gaan daarin ook stilvallen. Doordat jouw energie daarin vertraagt en daar echt verstilling in te voelen is, gaan zij dat ook aanleren, ook ontdekken dat dat een manier is om met je energie om te gaan.
Een andere manier om voor onbeschikbare tijd te kiezen is in het onderweg zijn. Dat is een terugkerend voorbeeld. Dat zal ik in verschillende podcasts maar op veel andere plekken en in gesprekken aangeven maar onderweg zijn. De overgangsmomenten tussen verschillende taken, verschillende rollen die wij opnemen ook vaak. Werk of dochter zijn, partner zijn, moeder zijn. Dat onderweg zijn, die overgangen in onze dag, dat kan echt een moment zijn van in jezelf keren. Van je aandacht bij het hier en nu brengen en geen appèl te voelen vanuit je omgeving. Maar dat vraagt dus dat je ook een soort mind switch daarin doet. Dat je die onderwegtijd niet gebruikt om al te plannen of te bedenken wat er straks nog allemaal moet. Maar echt dat gebruikt als tijd waarin niemand appèl kan doen op jou. Tijd die enkel 10 dienste staat van jezelf.
Een andere manier om stilte en verstilling in je dagelijkse leven te brengen is blokjes van tijdloosheid. We kwamen er eigenlijk op uit doordat iemand van de deelnemers op die stiltedag voelde. Wanneer het einde van een stilte inzicht is wordt het voor mij ongemakkelijk. Wanneer ik voel dat het einde er bijna is begin ik al te denken van alles wat er daarna komt. Het is een oefening, een heel interessante oefening. Heel waardevol om kleine stiltes in te bouwen in je dagen. Om die kleine tijdloosheid te creëren en dan ook die volledige tijd te nemen. En een heel eenvoudige manier om dat te doen is door daar een vast einde op te zetten.
Dat klinkt een beetje contradictorisch maar wanneer je bijvoorbeeld een boekje gaat lezen je kiest ervoor ik ga nu effectiviteit nemen en daar mezelf daar helemaal in onderdompelen dan helpt het dat je niet tussendoor voortdurend op je horloge moet kijken. Om te kijken ga ik wel op tijd zijn aan de schoolpoort of bij de afspraak bij de kinesist die ik nog heb of wat ik straks dan ook moet doen. Het helpt om dat einde extern te laten appelleren. Zet een klokje wanneer dat je zo'n blokjes inplant. Dat kan heel klein zijn een blokje van tien minuten een half uurtje. Ik doe dat zelf ook wanneer ik ga journalen bijvoorbeeld. Ik zet een klokje waardoor ik die volledige tijd kan nemen.
Ik kan helemaal mezelf daarin onderdompelen want er gaat iets extern zijn wat mij herinnert aan het einde. En dat helpt mij om die volledige tijd te nemen. Als ik tien minuten kan schrijven dan neem ik die tien minuten en dan ga ik niet vanaf halfweg al beginnen denken Oei maar straks moet ik nog dit of ga ik niet te laat zijn, moet ik al niet stoppen en voortdurend de klok checken of zelfs er niet aan beginnen omdat ik voel het is maar tien minuten. Maar zelfs die kleine blokjes verstilling die maken voor je zenuwstelsel, voor je energie en de manier waarop je kan opladen een enorm verschil. Dat heeft een enorme impact in de innerlijke rust die je kan voelen.
Dus ik nodig je heel graag uit om daar mee te oefenen. Oefen met tijdloze blokjes in jouw dag en dat kunnen hele korte blokjes zijn maar zorg dat er iets extern is dat jou eruit haalt. Een wekkertje, iemand anders waardoor dat je de verantwoordelijkheid voor het einde niet meeneemt in dat tijdloze blokje. De verantwoordelijkheid voor de tijd ligt daarbuiten. Dus er is iets wat jou gaat herinneren dat het eindig is en dan kan je binnen dat stukje tijd je daar helemaal aan overgeven. Kan je helemaal in die meditatie gaan. Kan je helemaal in die rust, in die dat wegzinken in je pranamad gaan. Kan je helemaal in je boek duiken zonder halver links met je hoofd eruit te moeten blijven zodat je de tijd niet uit het oog verliest.
Dat is een inzicht dat ik zelf heel waardevol vind. Al een hele tijd toepas en ook voel wat een impact dat dat heeft op heel veel andere delen van mijn leven. Dus voilà dat zijn vier inzichten die ik heel graag met jou deel. En hopelijk brengt dit jou ook iets. Brengt dit jou ook qua innerlijke rust of misschien de ruimte of de moed om een bepaald thema eens echt aan te kijken omdat je voelt dat je aandacht daar naartoe wordt getrokken. Of misschien met de feestdagen in zicht geeft jou dit het inzicht om bepaalde verantwoordelijkheid soms even neer te leggen en eens te gaan kijken wat heb ik hier nog te dragen of zijn er dingen die zichzelf al zijn beginnen dragen.
Ik hoor heel graag wat deze aflevering jou bracht en ik nodig je ook heel graag uit om deze podcast te volgen en zeker geen nieuwe afleveringen te missen op die manier. Tot binnenkort.
Het is jouw verhaal en jij mag het schrijven. Ik ben Jolien. Doorheen ouderschap, ondernemerschap en heel wat dieptepunten vond ik een spoor waar ik met een gereguleerd zenuwstelsel en trouw aan mezelf in het leven kan staan en mijn klanten kan begeleiden om hetzelfde te doen. Mijn klanten dat zijn mensen die bereid zijn om te zoeken naar een leven dat lichter en meer van zichzelf is en zich niet meer willen laten leiden door wat onze omgeving voorschrijft. In deze podcast laat ik je met mildheid kijken naar je eigen pad en geef ik je de kracht en het ownership maar ook een helpende taal om dit zelf verder uit te stippelen, om jouw eigen verhaal te schrijven. Het is een packtalk voor een leven op jouw voorwaarden. Afgelopen weekend organiseerde ik voor de eerste keer een dagje stilte.
Een dagje stilte iets wat ik regelmatig voor mezelf probeer te organiseren. Een dag waarop ik mij terugtrek dus letterlijk een soort retreat terugtrekken uit de dagelijksheid. De rollen die we daar opnemen, de verantwoordelijkheden die we dragen, het schakelen, het voortdurende schakelen van het ene naar het andere. En dus afgelopen week organiseerde ik dat en nodigde ik mensen uit om daarop in te schrijven, om mee te gaan en de stilte op te zoeken. En die stilte dat lijkt niks. Dat lijkt een soort leegte die niet veel te betekenen heeft. Maar dat brengt net heel veel. Dat toont heel veel.
En voor een stukje is het daarom ook spannend. Je laat een bepaalde open ruimte en daarin komt precies naar boven waar nu aandacht nodig heeft. En soms is dat ook niet wat je verwacht. Dus dat vraagt ook wel wat vertrouwen om daarin te stappen, om dat aan te gaan. In deze aflevering deel ik heel graag vier inzichten die ik zelf meeneem uit die dag van afgelopen weekend. Inzichten die ik meeneem naar zo'n dagen, dagen vol stilte maar ook naar momenten waarop ik nood heb aan een bepaalde beweging of een shift in een thema in mijn leven. Of gewoon naar mijn dagelijks leven in de drukte, in de alledaags, in de snelheid van het leven en het voortdurende bezig zijn en hoe dat stilte daar een plek in kan krijgen.
Het eerste inzicht gaat over de focus over iets wat de aandacht trekt. In de voormiddag hebben we ons helemaal ondergedompeld in die stilte en gevraagd om helemaal naar binnen te keren. En voor iedereen komt er op dat moment iets naar boven wat de aandacht trekt. Iets waar frictie op zit. Iets waar ongemak duidelijk wordt. En daar wordt heel helder wat zich aandient op dit moment in uw leven waar dat je iets mee mag gaan doen. Wat zich aandient, dat wordt ook daarna de focus. Dat gebeurt onbewust maar op het moment dat dat wordt uitgesproken in een cirkel als we daarna gaan delen, ga iedereen voor zichzelf in het verloop van de rest van de dag opmerken.
Dit is de focus waarmee ik kijk. Wanneer we eventjes naar buiten gingen nadien en gewoon opmerkzaam in het bos, in het groen gingen zijn. Waar merken we op? Wat springt er in de aandacht? Merk je dit is opnieuw de focus. Hetzelfde thema, hetzelfde stukje dat in die stilte ook naar boven komt wordt ineens ook duidelijk in je blik naar andere delen van de werkelijkheid. Dus dat bepaalt heel erg hoe we kijken. En dat komt natuurlijk door wat er onderliggend al is. Die focus die in de stilte naar boven komt die zat er onderliggend al. Onbewust was die al aanwezig. Dat was een thema dat speelde, dat vraagt om een bepaalde beweging. Dat vraagt om iets te verwerken. Dat vraagt om mee aan de slag te gaan en plots wordt dat heel voelbaar en wordt dat dus ook zichtbaar in andere stukken. Als je gaat kijken naar de natuur, als je gaat bepaalde dingen opschrijven, als je in een meditatie gaat, komt plots elke keer datzelfde thema diezelfde focus naar boven.
Het mooie is in zo'n dag maar ook op andere momenten is dat je die focus ook kan sturen. En op dat moment verandert dus ook jouw eigen blik. Verandert de manier waarop dat je naar de werkelijkheid gaat kijken. In die oefening op het moment dat we naar buiten gingen heb ik gevraagd om in een tweede rondje, in een tweede stukje rond te kijken en opmerkzaam zijn en gewoon in de natuur zijn om te durven vertrouwen dat het antwoord wel komt ook als dat op dit moment nog niet duidelijk is. En dat toont zich in de knoppen van nieuwe blaadjes die midden in de winter ook al zichtbaar zijn. Dat zijn nog geen blaadjes. Het is nog niet duidelijk.
Maar die knoppen zijn er al. Alles is aanwezig. Alle energie is aanwezig om het antwoord te komen brengen. Om duidelijk te krijgen hoe dat dit issue zich gaat oplossen in uw leven. Wat er daarvoor nodig is om die beweging te maken die nodig is of om dat ongemak weg te nemen. Maar op dit moment is dat nog niet duidelijk. Maar zelfs in de winter, zelfs in die stilte, zelfs in die onduidelijkheid en dat ongemak is er het vertrouwen dat dat antwoord wel gaat komen. En als je op die manier uw focus gaat leggen op alles is er al dan brengt dat ook een heel veel vertrouwen naar uw eigen thema en naar uw eigen focus die zich heeft aangediend.
Een andere manier om die focus te sturen is alle zintuigen gebruiken. Dus als je naar buiten gaat en in de natuur gaan is daar een heel dankbaar context voor is om niet alleen te gaan kijken. Niet alleen te gaan zoeken want dat is onze primaire zintuig voor heel veel van ons. Kijken en dan heel doelgericht gaan zoeken naar bepaalde dingen. Maar als we heel bewust gaan schakelen naar al onze zintuigen onze tastzin voelen voelen aan bomen voelen de wind maar ook de energie die er is De ondergrond is die hard of zacht. Wat horen we? Wat ruiken we?
Dan ga je merken dat dat gegeven van verschillende invalshoeken, verschillende manieren van waarnemen van dezelfde realiteit, dat ook dat zich kan gaan vertalen naar uw eigen issue. Naar het thema waar je mee zit. Naar de struggle die op dit moment in uw leven misschien wel veel met veel energie gaat lopen. Dus dat is een inzicht dat ik zelf ook heel graag meeneem voor mezelf op dat soort momenten. Een ander inzicht is iets wat ik zelf heel erg ervaarde. Het was een dag vol stilte die ik zelf organiseerde en ik kon ook meegaan in die stilte. Ik kon ook voor mezelf heel erg gaan verstillen en tegelijk voelde ik doordat ik een bepaalde verantwoordelijkheid daar had. Ik was degene die de bedding moest creëren, degene die de drager van die dag was dat die verantwoordelijkheid mij heel erg aanzette.
Ook wanneer ik voor blokken van tijd eigenlijk moest doen. Er eigenlijk op dat moment niks van mij verwacht werd. Maar de verantwoordelijkheid ik die op dat moment het dragen van die dag en de mensen die daar waren pakten, vastpakte als mijn verantwoordelijkheid, dat zet ons aan en dat zet ons systeem aan. Ik ben wat gaan experimenteren daarmee. Ik ben heel erg gaan voelen hoe kan ik hierin bewegen. En Ik heb daarin gevoeld dat je op heel veel momenten ook kan vertrouwen op de bedding die je al gecreëerd hebt. Dat ga je niet alleen op zo'n dag waar ik de organisator was maar ik zie dat ook op heel veel andere plekken in mijn leven terugkomen.
Op welke plekken kan ik mezelf moeilijk uitzetten? Vaak dat in mijn gezin naar de kindjes toe maar ook in mijn werk bepaalde processen die lopen, die in mijn hoofd blijven doorwerken, waar ik mezelf moeilijk kan uitzetten. Soms gaat dat ook over een eigen proces. Een stukje zoektocht in mijn werk bijvoorbeeld. Wat moet ik doen met een bepaald aanbod? Hoe ben ik daarmee bezig? En dat blijft doorwerken als iets dat ik moeilijk kan uitzetten op al die verschillende plekken waar je voelt ik blijf hier aan staan, kunt je eens gaan kijken naar dat stukje verantwoordelijkheid.
Op sommige momenten kun je ook kiezen om te vertrouwen op de bedding die je al creëerde. Soms is het niet nodig om die verantwoordelijkheid op elk moment te blijven vasthouden. Om dat op elk moment actief te blijven uitoefenen. Soms kun je ook vertrouwen op het werk dat je al deed in het verleden. Naar kindjes toe bijvoorbeeld. Je kunt je voelen of kunt je kiezen om te vertrouwen dat je al heel veel basis hebt gegeven. Dat zij al heel veel veiligheid hebben. Dat zij al heel veel ruimte voelen. Dat zij veerkrachtig zijn in bepaalde situaties. En dat je dus niet zelf voortdurend de verantwoordelijkheid moet blijven vasthouden.
Dat maakt dat je op zo'n moment anderen het kan laten oplossen. Dat je niet voortdurend zelf moet blijven doen of zelf moet nodig zijn of zelf blijft proberen om het preventief op te lossen wat misschien nooit een probleem gaat worden. Dat zijn de patronen die we vaak aanzetten, die ervoor zorgen dat we heel de tijd aan blijven staan. Dat we blijven voelen ik kan deze verantwoordelijkheid niet loslaten dus ik blijf doen doen doen. En dat is heel vermoeiend. Het is heel interessant om in die situaties of die contextjes waar je voelt ik blijf hier heel erg aan staan om je daar af en toe eens uit terug te trekken.
Om je terug te trekken uit situaties die jij draagt of situaties waar jij veel draagt om te kijken wat er nog effectief nodig is. En soms is het antwoord niks. Soms heb je bedding gecreëerd op een manier waardoor er niks nodig is op dit moment van jou. En dat geeft de kans om echt stil te vallen. Om echt eventjes te gaan. Dat zijn al twee heel waardevolle inzichten die ik zelf heel graag meeneem in andere processen, in andere plekken, in andere domeinen in mijn leven. En er zijn er nog twee die ik graag meegeef die gaan over hoe dat je stilte en de innerlijke rust die daarin zit kan gaan verwerken in je alledaagse leven.
Een leven met jobs en kindjes en van alles dat moet gebeuren de hele dag. Op hele vatbare, hele tastbare manieren. De eerste is: zorg voor onbeschikbare tijd. Jezelf onbeschikbaar maken wat wij nu hebben gedaan door een hele dag van negen uur des morgens tot negen uur des avonds te verdwijnen uit ons alledaagse leven. Dat is een hele grote manier om dat te doen. Maar we kunnen dat ook in het klein onszelf onbebeschikbaar maken en op dat moment dus enkel 10 dienste staan van jezelf. Dat kan eruit zien als vroeger opstaan, niet heel veel vroeger, een beetje vroeger opstaan en dus de mogelijkheid hebben om te douchen en wakker te worden en misschien een koffietje te drinken voordat je aanspreekbaar wordt voor gezinsleden.
Voordat er appel op jou wordt gedaan. Je kan daarin zelfs de afspraak maken met een partner bijvoorbeeld dat jij die tijd echt mag nemen. En dat als er kindjes vroeger wakker worden dat je partner dat dan even voor zijn of haar rekening neemt. Een ander voorbeeld is iets wat ik zelf regelmatig doe en dat is gewoon even in de zetel gaan zitten of even een momentje nemen om te zijn. Een theetje of een koffietje te drinken en dus fysiek wel aanwezig te zijn maar niet mee te spelen bijvoorbeeld of niet voor te lezen. Dat is niet makkelijk naar jonge kinderen toe maar ook kindjes wennen daaraan.
Als je daarin communiceert van ik ben hier maar ik ga eventjes zijn. Ik ga niet meedoen. Dan gaan zij ook ontdekken dat dat een mogelijkheid is. Je gaat daar heel veel in voorleven. Dat jij ook soms momenten hebt waarop dat je stilvalt. En in het begin komen ze vaak dan toch nog heel erg appelleren, komen ze vragen om mee te doen of om voor te lezen of komen ze op schoot zitten. Maar zij gaan daarin ook stilvallen. Doordat jouw energie daarin vertraagt en daar echt verstilling in te voelen is, gaan zij dat ook aanleren, ook ontdekken dat dat een manier is om met je energie om te gaan.
Een andere manier om voor onbeschikbare tijd te kiezen is in het onderweg zijn. Dat is een terugkerend voorbeeld. Dat zal ik in verschillende podcasts maar op veel andere plekken en in gesprekken aangeven maar onderweg zijn. De overgangsmomenten tussen verschillende taken, verschillende rollen die wij opnemen ook vaak. Werk of dochter zijn, partner zijn, moeder zijn. Dat onderweg zijn, die overgangen in onze dag, dat kan echt een moment zijn van in jezelf keren. Van je aandacht bij het hier en nu brengen en geen appèl te voelen vanuit je omgeving. Maar dat vraagt dus dat je ook een soort mind switch daarin doet. Dat je die onderwegtijd niet gebruikt om al te plannen of te bedenken wat er straks nog allemaal moet. Maar echt dat gebruikt als tijd waarin niemand appèl kan doen op jou. Tijd die enkel 10 dienste staat van jezelf.
Een andere manier om stilte en verstilling in je dagelijkse leven te brengen is blokjes van tijdloosheid. We kwamen er eigenlijk op uit doordat iemand van de deelnemers op die stiltedag voelde. Wanneer het einde van een stilte inzicht is wordt het voor mij ongemakkelijk. Wanneer ik voel dat het einde er bijna is begin ik al te denken van alles wat er daarna komt. Het is een oefening, een heel interessante oefening. Heel waardevol om kleine stiltes in te bouwen in je dagen. Om die kleine tijdloosheid te creëren en dan ook die volledige tijd te nemen. En een heel eenvoudige manier om dat te doen is door daar een vast einde op te zetten.
Dat klinkt een beetje contradictorisch maar wanneer je bijvoorbeeld een boekje gaat lezen je kiest ervoor ik ga nu effectiviteit nemen en daar mezelf daar helemaal in onderdompelen dan helpt het dat je niet tussendoor voortdurend op je horloge moet kijken. Om te kijken ga ik wel op tijd zijn aan de schoolpoort of bij de afspraak bij de kinesist die ik nog heb of wat ik straks dan ook moet doen. Het helpt om dat einde extern te laten appelleren. Zet een klokje wanneer dat je zo'n blokjes inplant. Dat kan heel klein zijn een blokje van tien minuten een half uurtje. Ik doe dat zelf ook wanneer ik ga journalen bijvoorbeeld. Ik zet een klokje waardoor ik die volledige tijd kan nemen.
Ik kan helemaal mezelf daarin onderdompelen want er gaat iets extern zijn wat mij herinnert aan het einde. En dat helpt mij om die volledige tijd te nemen. Als ik tien minuten kan schrijven dan neem ik die tien minuten en dan ga ik niet vanaf halfweg al beginnen denken Oei maar straks moet ik nog dit of ga ik niet te laat zijn, moet ik al niet stoppen en voortdurend de klok checken of zelfs er niet aan beginnen omdat ik voel het is maar tien minuten. Maar zelfs die kleine blokjes verstilling die maken voor je zenuwstelsel, voor je energie en de manier waarop je kan opladen een enorm verschil. Dat heeft een enorme impact in de innerlijke rust die je kan voelen.
Dus ik nodig je heel graag uit om daar mee te oefenen. Oefen met tijdloze blokjes in jouw dag en dat kunnen hele korte blokjes zijn maar zorg dat er iets extern is dat jou eruit haalt. Een wekkertje, iemand anders waardoor dat je de verantwoordelijkheid voor het einde niet meeneemt in dat tijdloze blokje. De verantwoordelijkheid voor de tijd ligt daarbuiten. Dus er is iets wat jou gaat herinneren dat het eindig is en dan kan je binnen dat stukje tijd je daar helemaal aan overgeven. Kan je helemaal in die meditatie gaan. Kan je helemaal in die rust, in die dat wegzinken in je pranamad gaan. Kan je helemaal in je boek duiken zonder halver links met je hoofd eruit te moeten blijven zodat je de tijd niet uit het oog verliest.
Dat is een inzicht dat ik zelf heel waardevol vind. Al een hele tijd toepas en ook voel wat een impact dat dat heeft op heel veel andere delen van mijn leven. Dus voilà dat zijn vier inzichten die ik heel graag met jou deel. En hopelijk brengt dit jou ook iets. Brengt dit jou ook qua innerlijke rust of misschien de ruimte of de moed om een bepaald thema eens echt aan te kijken omdat je voelt dat je aandacht daar naartoe wordt getrokken. Of misschien met de feestdagen in zicht geeft jou dit het inzicht om bepaalde verantwoordelijkheid soms even neer te leggen en eens te gaan kijken wat heb ik hier nog te dragen of zijn er dingen die zichzelf al zijn beginnen dragen.
Ik hoor heel graag wat deze aflevering jou bracht en ik nodig je ook heel graag uit om deze podcast te volgen en zeker geen nieuwe afleveringen te missen op die manier. Tot binnenkort.
