Het is jouw verhaal

Deel op social media:

November is novembering. A lot.
En in mijn hoofd betekent dat chaos, overwhelm, en tegelijk frustratie, ongeduld en teleurstelling. De frictie van zoveel mogelijk doen in zo weinig mogelijk tijd...

Hoe ik omga met die dynamiek en de patronen die daardoor getriggerd worden, vertel ik in deze aflevering.

Ik deel hoe ik overzicht creëer, onzinnige vulling uit mijn dagen filter, en bewust kies hoe ik mijn tijd spendeer. Want tijd en energie zijn mijn 'schaarse goederen' - die wil ik inzetten op een manier die mij dient!
 
In de masterclass "Onthaast" ga ik dieper in op onze relatie met tijd en hoe we deze kunnen bevrijden van normen en oordelen, om zo meer ruimte te maken voor geluk en levensvreugde ✨

Schrijf in op jolienlegrand.be/onthaast en ontdek hoe jij je tijd anders spendeert ♥️

-
Zin in een gratis oefening om jouw tijd en energie te bevrijden? Dat is dit jouw place to be!

[00:00:04] Unknown:

Het is jouw verhaal en jij mag het schrijven.   Ik ben Jolien. Doorheen ouderschap, ondernemerschap en heel wat dieptepunten   vond ik een spoor waar ik met een gereguleerd zenuwstelsel   en trouw aan mezelf in het leven kan staan en mijn klanten kan begeleiden om hetzelfde te doen. Mijn klanten dat zijn mensen die bereid zijn om te zoeken naar een leven dat lichter en meer van zichzelf is en zich niet meer willen laten leiden door wat onze omgeving voorschrijft.   In deze podcast laat ik je met mildheid kijken naar je eigen pad en geef ik je de kracht en het ownership maar ook een helpende taal om dit zelf verder uit te stippelen, om jouw eigen verhaal te schrijven. Het is een packtalk voor een leven jouw voorwaarden.   Het is hier een periode van behoorlijke overwelm   en november is dat vaak.  

Er zijn heel veel dingen in beweging.   Het is een periode van al vooruitblikken op volgend jaar. Het jaar is bijna gedaan en in onze planningen   kijken we vaak vanaf januari dus daar al naartoe werken. Dingen afwerken van dit jaar. Een stukje terugblikken   maar   tegelijk ook een periode van transitie en energie. We gaan echt wel naar de winter energie toe. De dagen worden heel kort. Het wordt kouder.   Vaak ook wel wat wisselvallig maar die vermoeidheid.   Ja bij mezelf maar ook bij onze kindjes bijvoorbeeld gaat een heel grote   rol spelen nu.  

En dit jaar zijn er hier ook wel wat grotere   bewegingen, grote einde, grote beginnendpunten   en dat geeft wel ook wel een stukje onzekerheid   en dat zet ook patronen in werking die mij altijd veilig hebben gehouden   maar die mij op dit moment niet per se dienen.   Zo'n patroon is bijvoorbeeld   als er grotere   veranderingen zijn, grote stappen te zetten   dan is er altijd heel veel   te voelen en veel te doen.   Heel veel voelen is altijd spannend.   Dat kan ons heel erg emoties   kunnen ons heel erg   overweldigen,   kunnen heel veel overnemen. Dat voelt wat oncontroleerbaar.   Dus   een patroon kan dan zijn om mezelf te gaan afleiden om   dat een beetje te vermijden om te zorgen dat ik vooral in beweging blijf en van alles blijf doen zodat ik niet te veel   dat gevoel ruimte moet geven omdat dat spannend is wat dat dat gaat brengen.  

Langs de andere kant is er ook veel te doen en   die afleiding zorgt ervoor dat ik een goede reden heb om bezig te blijven, om dingen te doen, om to do lijstjes af te vinken.   Maar vaak kom ik dan ook terecht in een soort tijdsconfetti   zoals Anouk Meijer dat zegt   waarin ik een beetje ga opgeven om te plannen of onbewust stil te staan. Ik ga   vermijden dat ik stil val, dat ik teveel voel   en tegelijk mij laten drijven op wat er gebeurt. Minder zelf in handen nemen hoe ik mijn dagen indeel, hoe ik   mijn tijd spendeer   en   vaak   dan ook nog wachten tot de dingen in brand staan voor ik ze aanpak zodat er een grote urgentie is   omdat ik het gewoon te lang heb laten liggen.  

Als ik in dat patroon verval   dan voel ik mij ook echt   heel opgejaagd. Er is heel veel chaos, geen overzicht meer   en tegelijk heb ik dan vaak ook het gevoel dat ik niet meer echt vooruit kom.   Die to do lijstjes,   driekwart ervan blijft aan liggen want ik blijk dan toch niet genoeg tijd of focus te hebben om echt werk te verzetten.   Wat dan op het einde van de dag ook weer zorgt voor teleurstelling,   voor   schuldgevoel omdat ik niet heb afgewerkt wat ik ging afwerken.   En door geen overzicht meer te hebben   en mij heel erg overweldigd te voelen door alles wat er wat er speelt of wat er zou moeten gebeuren   ga ik ook echt steken laten vallen. Er zijn dingen die tussen de mazen van het net glippen die uit mijn aandachtsveld vallen   en ja als die kleine foutjes zich beginnen opstapelen   dan weet ik wel hoe laat het is,   wat er aan de hand is en ook waar ik daar mee moet doen. Als dat gebeurt   dan   zit er vaak heel veel oordeel in mijn gedachten.  

Ik ben teleurgesteld   in mezelf omdat ik   het niet goed heb aangepakt, omdat ik niet heb   juist gepland, omdat ik niet de juiste taken prioriteit heb gegeven.   Ik heb veel schuldgevoel naar anderen toe, naar   mensen met wie ik dingen had afgesproken die ik misschien niet kan nakomen.   Als ik niet de kwaliteit kan leveren die dat ik wil leveren maar ook naar mijn kinderen toe. Als ik niet met mijn   volle aandacht bij hen kan zijn. Als ik des avonds toch nog wat moet doorwerken of in het weekend.   Dat is eigenlijk heel veel negatieve energie die daarmee binnenkomt.   Heel veel boosheid ook in mijn eigen brein   die zich in zo'n geval vaak ook wel vertaald naar buiten.  

In heel licht geraakt zijn mijn stukje afreageren   op de mensen om mij heen, de mensen die het dichtstste om mij heen staan.   En zowel in die heel actieve vibe van dan mezelf maar bezighouden en in beweging houden als in die passieve energie   waarin ik eigenlijk weinig actorschap voel, waarin ik mij gewoon laat leiden door wat er dan maar op mij afkomt,   voel ik mij als een slachtoffer   van de overweldigende   realiteit van een volwassene te moeten zijn.   Soms   voelt dat als veel. We gaan   als volwassen mens engagement aan in het leven.   Ouderschap,   werk,   relaties met andere mensen   maar ook een woning,   een huishouden, alle dingen die daarin moeten gebeuren. Dat zijn veel ballen om in de lucht te houden en   vaak als ik in dat patroon door overwelddiging   getriggerd word   ga ik me daar wat slachtoffer van voelen en voelt dat allemaal als heel zwaar en vervelend.  

En daar bovenop komt dan nog als je een stukje gaat uitzoomen   dat onze   tijdsbesteding   vandaag hoe wij onze   onze dagen plannen, onze jaren plannen   dat dat heel vaak   anders wordt   gepland dan dat dat ooit was of anders wordt ingevuld dan dat dat ooit was. Langs de ene kant afspraken   met andere mensen   worden vaak veel meer ad hoc gemaakt op dit moment.   Iedereen heeft een gsm in zijn broekzak. Er is nog weinig noodzaak om meteen goed af te spreken als je zegt wij gaan volgende   woensdag samen koffie drinken ergens in de voormiddag.   Dan blijft dat een beetje hangende en dat blijft zowat in de lucht hangen. Dat vraagt op een ander moment opnieuw mentale ruimte om dan concreter af   te spreken.  

Dat zorgt ervoor dat er geen duidelijke planning is voor die voormiddag. Dus als er nog een iets anders moet gebeuren dan kun je dat eigenlijk niet echt   vastleggen.   Je creëert voor uzelf een bepaalde onvoorspelbaarheid   waar ons brein eigenlijk helemaal niet goed op gaat.   En die gsm in onze achterzak en de afspraken die we daarmee maken   zet ook de deur open voor   appel op eender welk moment van de dag. Ook op heel kwetsbare momenten en met kwetsbare bedoel ik momenten waarin ons brein   niet meer   het ownership kan nemen of de capaciteit heeft om de grens te bewaken, om te filteren.   Dus op elk moment kunnen er berichtjes binnenkomen, kan er appel binnenkomen voor een reactie   waar we dan het gevoel van hebben ik moet daar meteen op reageren of ik moet inderdaad die afspraak vastleggen op een bepaald uur op die woensdagvoormiddag.  

Maar dat zorgt ervoor dat er heel veel losse eindjes voortdurend   in ons hoofd rond dwarrelen.   Langs de andere kant is er op dit moment in de omgeving waarin mijn leven   heel veel vulling.   Er is heel weinig leegte.   Wanneer   tweehonderd jaar geleden iemand zijn werk had gedaan   dan was die op weg naar huis of dan   was die thuis en dan was er eigenlijk niet veel meer om te doen.   Dan was er een bepaalde leegte in dat onderweg zijn of in dat thuiskomen   waar geen   appell werd gedaan, waar niks meer moest verwerkt   worden. Dat was bezinktheid.   Vandaag   is er nog heel weinig leegte. Er is heel veel vulling beschikbaar   voor die momenten.  

Als je onderweg bent en je luistert muziek of een podcast.   Er is ook heel veel   prikkels in onze omgeving als je met openbaar vervoer of zelfs reclame op de weg woont. Dat zijn allemaal prikkels   die wel verwerkt moeten worden.   Op het moment dat we ons vervelen als we even moeten wachten in de rij bijvoorbeeld   gaan we vaak nog grijpen naar extra prikkels. Die gsm komt uit onze zak en we gaan   in een loep   checken wat er in onze agenda staat of er nog iets in de nieuws app is gekomen of er op sociale media nog iemand iets heeft   boeiend te vertellen   langs de zeventien WhatsAppgroepen   waar allemaal berichtjes in zijn gekomen.  

Dat is heel veel   vulling die   er vanzelf komt en die ook voortdurend beschikbaar is.   Daardoor   reageert ons zenuwstelsel ook heel fel met   er komt vanalles, er zijn allerlei prikkels   en ons zenuwstelsel denkt   een acute reactie is hier vereist.   Dat is geen bewuste keuze, dat is een heel   natuurlijke reactie die ons lichaam   geeft op de omgeving waarin wij vandaag   leven.   En ons zenuwstelsel   vervult eigenlijk gewoon zijn natuurlijke functie daarin.   Bij mij voelt dat heel erg   als ik in zo'n look terecht kom van   tijdscompetti   en geen focus meer   en overweldigd door   alle dingen die op mij afkomen of overweldigd door mijn eigen   gevoel daarover, mijn eigen meningen daarover, mijn eigen oordeel,   dan reageert mijn zenuwstelsel met heel veel onrust.  

Zowel onrust als er dingen moeten gebeuren. Dus als ik   taken moet volbrengen, als ik dingen moet doen,   zorgen dat er eten op tafel komt,   een presentatie maken voor mijn werk, op tijd ergens zijn.   Ik sta met heel weinig focus in mijn dagen op zo'n moment. Er is heel veel onrust in mijn lichaam   en tegelijk is die onrust er ook wanneer er wel ruimte is. Dus als ik niet op een bepaald uur ergens moet zijn of een taak moet doen, als ik eigenlijk wel ruimte heb om gewoon te zijn dan is die onrust er ook. Mijn   brein is op zo'n moment voortdurend op zoek naar   oplossingen tussen aanhalingstekens   voor   problemen die niet eens concreet zijn.  

Mijn brein gaat gewoon op zoek naar wat zijn haakjes waar ik iets mee moet, vaak opnieuw   op zoek naar vulling.   Waardoor ik echt in zo'n molentje   terecht kan komen van piekeren, malen,   rondjes draaien in mijn hoofd   of uit mijn hoofd en dan op een scherm van app naar app   beweeg.   Dat is een heel   vermoeiende   spiraal om in terecht te komen. Dat is een spiraal die zichzelf erger maakt. Want als   je vermoeid zijn en overprikkeld   en dus alles wat er binnenkomt niet meer verwerkt krijgt,   dan zorgt dat ervoor dat je geen focus meer hebt. Dat je dat moeilijk is om focus te krijgen en dat zorgt er opnieuw voor dat je dus overweldigd geraakt door alles wat dat er is en wat er niet verwerkt geraakt en dan zit je opnieuw in die cyclus.   Wat ik zelf doe om dat beter te maken   om niet   helemaal meegezorgd te worden in dat patroon van   slachtofferschap,   van de drukte van het leven of   heel veel oordeel te hebben over mijn eigen gebrek aan energie   om de snelheid van het leven bij te houden. De snelheid van een leven   die dan door iemand anders bepaald wordt of zo.  

Hoe ik daar zelf mee omga is altijd   eerst opmerken   en zonder oordeel. Zien wat er gebeurt   in mij, in mijn gedachten, in mijn energie   en weten   dat elke reactie in de natuur, dus ook in ons eigen systeem, dat dat een positieve functie heeft.   Ons zenuwstelsel probeert ons te beschermen   voor leeuwen en weet niet dat er geen leeuwen zijn   maar dat doet eigenlijk wel zijn werk.   Die patronen   van   uzelf dan gaan afleiden of het to do lijstjes maken, proberen over controleren,   heel erg in perfectionisme   vervallen of in vermijding.   Dat zijn patronen die u proberen te beschermen tegen onveiligheid. De onveiligheid van afwijzing, van   onzichtbaar zijn, van oordeel krijgen van iemand anders.  

En die patronen die hebben ons ooit gediend   maar we mogen die ook loslaten als de impact daarvan vandaag in ons leven niet meer positief is.   Dus dat is altijd het eerste. Opmerken   wat er gebeurt. Zien welke reacties er   in hun lichaam komen, in hun gedachten komen en waar dat die door getriggerd worden.   Wat mij ook ontzettend helpt is om actief te gaan gronden, te gaan aarden.   Onze energie wordt vaak heel erg   naar buiten getrokken om ons heen. Zowel   wanneer we   dingen doen in de wereld, wanneer we bezig zijn, wanneer we reageren op het appel van de buitenwereld.   Als wanneer we   gaan oordelen over onszelf   door   een soort veronderstelde   bril van wat de buitenwereld van ons zou kunnen denken. Bijvoorbeeld als we gaan   piekeren of gesprekken in ons hoofd herhalen. Eigenlijk is dat ook onze energie die   buiten onszelf wordt getrokken.  

Die terug bij mezelf krijgen.   Gaan wandelen, iets met mijn handen doen,   koken, in de tuin werken.   Maar ook dansen,   schrijven,   zingen zijn allemaal manieren om bewust terug in verbinding met mezelf te geraken. Om te zorgen   dat ik terug kan voelen wat er eigenlijk bij mij zit. Hoe ik mij voel.   Omdat ik van daaruit ook pas weer kan gaan voelen wat is er nu eigenlijk belangrijk.   Wat is hier de essentie? Wat mag ik centraal gaan zetten? En wat   oké mag er op dit moment dan   dan eventjes blijven liggen?   Als ik in dit patroon verzeild geraakt   is een van mijn grootste   tools,   mijn grootste stappen die ik elke keer weer te zetten heb, want ook bij mij is dat niet   iets wat altijd in balans is,   is ownership   nemen. Men een tijd terug in eigen handen nemen.  

Dat zijn verschillende dingen   die ik daarin te doen heb.   Terug overzicht creëren,   Echt op papier zetten. Wat is er allemaal? In plaats van mij te laten overweldigen door een soort algemene het is wel   druk. Gaan schrappen. Sommige dingen laten zijn voor wat ze zijn. Beslissen dat dat nu niet gaat gebeuren.   Beslissen dat dat in mindere mate gaat gebeuren.   En dan accepteren.   Als volwassen mens en dus ook   als je naar die emotionele volwassenheid   toe gaat.   Soms heb je dingen vast te pakken   die nodig zijn. En soms zijn dat dingen die niet leuk zijn of waar je niet voor zou kiezen op dat moment.   Maar accepteren   dat dat is wat nu moet en daar ook naar handelen.  

En dat gaat niet alleen over de boekhouding doen of over   toch nog boodschappen doen als je daar geen zin in hebt. Dat gaat ook over rust nemen.   Dat gaat ook over   vertragen en eventjes bekijken waar er moet bij gestuurd worden.   Als op een bepaald moment slaap nodig is dan heb je ook te accepteren   dat slaap nodig is en daarnaar te handelen. Ook dat is ownership nemen.   Soms gaat dat over eventjes door doen omdat er een deadline moet gehaald worden of omdat je die wilt halen.   Soms   voel ik ook dat het mij helpt op zo'n moment om hetzelfde te doen als wat ik van plan was maar vanuit een andere energie.   Veel meer vanuit het mag, vanuit een toestemming aan mezelf dat ik hier nu tijd voor mag nemen.  

Soms net omgekeerd en dus vanuit   mij overgeven aan iets, voelde oké ik mag dit vastpakken en op een daadkrachtere   manier   gaan aanpakken.   En soms heel vaak   bewuster pauze nemen.   Bewuster momenten nemen   die echt van mij zijn waarin ik dus tussentijds   terug mijn energie bij mezelf ga brengen. Terug eventjes ga voelen Hoe is het met mij? Wat is er nu nodig?   En door die momenten   meer te hebben, meer te nemen, meer te maken   wordt het ook veel makkelijker om te accepteren   wat   er nu nodig is. Omdat je daar op veel regelmatigeere   basis contact met maakt.  

Een hele grote in dat ownership, twee hele grote dingen in dat ownership.   De eerste is   de onzinnige vulling   die zich in Snippers   doorheen onze dagen   gooit,   die er tussenuit halen,   gaan filteren. En   eigenlijk   creëert je daarmee voor jezelf de omstandigheden   voor focus.   En focus ik bedoel daarmee niet enkel   productieve focus, goede werk kunnen doen maar ook   met aandacht   bij uw vrienden kunnen zijn, bij uw kinderen kunnen zijn.   Die verbinding echt voelen van mens tot mens.   Om die omstandigheden   voor focus   te creëren voor onszelf hebben we vaak een   stukje onzin er tussenuit te filteren.  

Langs de andere kant,   dat tweede   ding in dat ownership is   voor mij niet klagen   over tijd.   Niet lagen over tijdsdruk.   Niet lagen over tijd die ik   misschien wel onzinnig gespendeerd heb of die voelt als verloren. Niet klagen. Ook niet in mijn eigen hoofd.   Volledige acceptatie   van de tijd zoals die er is   en daarin ruimte maken voor   bewust kiezen hoe ik mijn tijd spendeer.   We gaan daarin   helemaal in de diepte in de sessie   onthaast   binnenkort   die je ga   laten ervaren hoe het is om niet meer opgejaagd   door het leven te gaan. En dat kan zijn opgejaagd door   tijdsdruk, door haast en dat kan zijn opgejaagd door je eigen oordelen over hoe dat je tijd te spenderen hebt.  

We gaan helemaal inzoomen op onze relatie met tijd en hoe we onze tijd spenderen.   Een stukje is dat onthaasten,   rust vinden en een stukje is dat onschuldige.   De tijd en het verloop van onze dagen bevrijden   van   normen en oordelen die het zwaarder maken.   Hoe het nu   is veroordelen en dat niet goed genoeg vinden en altijd maar proberen te optimaliseren.   We gaan kijken naar je eigen relatie met tijd, de inzet van tijd en jouw keuzes over wat je doet en niet doet.   En door daar naar te gaan kijken kan je dat terug zuiver maken. En op die manier   wordt het veel lichter en veel leuker en ga je een   gevoel van een heel groot dakterrasschap en zeggenschap hebben over jouw leven en over hoe dat je je tijd spendeert.  

En dat brengt zo ongelooflijk   veel ruimte   voor geluk en levensvreugde   die dat je   heel moeilijk kan vinden wanneer je voelt dat je onderworpen bent aan de tijd. Op achtentwintig november neem ik je in een deepdiivesessie   mee in deze relatie met tijd en onze tijdsbesteding.   Onthaast   heet die sessie en je gaat daarin voelen dat je zonder oordeel, zonder opgejaagd zijn, zonder schuldgevoel   op je dagen kan terugblikken en vooruit kijken en dat je daarin   op een   hele fijne manier je eigen energie opnieuw gaat bevrijden.   Je kan inschrijven voor deze sessie op de website jolinelegroin.  

Bethouhaast   of in de link die ik in de show notes zal zetten. Ik heb er heel veel zin in en hopelijk zie ik jou daar.