Het is jouw verhaal

Deel op social media:

In deze aflevering deel ik mijn persoonlijke reis naar balans in een druk leven vol rollen en verwachtingen:
Hoe ik bewust leerde (correctie: móest) vertragen in een wereld die altijd in beweging is...

Stilstaan is niet achteruitgaan, maar biedt net grootse ruimte voor groei en innerlijke rust. Op één belangrijke voorwaarde: dat je veilig kan thuiskomen bij jezelf.

Welk pad ik daarin aflegde, hoe ik nu stilte vind (zonder erdoor verlamd te raken) en een heleboel praktische tips en inzichten die je meteen kan toepassen. → 🌱 Luister nu en ontdek ook mijn mooiste winteraanbod 🥰❄️

Inschrijven kan op jolienlegrand.be/stil (en wacht niet te lang, want ik hou de groep bewust klein!)

[00:00:04] Unknown:

Het is jouw verhaal en jij mag het schrijven.   Ik ben Jolien. Doorheen ouderschap, ondernemerschap en heel wat dieptepunten   vond ik een spoor waar ik met een gereguleerd zenuwstelsel   en trouw aan mezelf in het leven kan staan en mijn klanten kan begeleiden om hetzelfde te doen. Mijn klanten dat zijn mensen die bereid zijn om te zoeken naar een leven dat lichter en meer van zichzelf is en zich niet meer willen laten leiden door wat onze omgeving voorschrijft.   In deze podcast laat ik je met mildheid kijken naar je eigen pad en geef ik je de kracht en het ownership maar ook een helpende taal om dit zelf verder uit te stippelen, om jouw eigen verhaal te schrijven. Het is een pptalk voor een leven op jouw voorwaarden.   Ik wil niet stilvallen.  

Ik ben iemand die heel graag in beweging is.   Ik verveel mij ook redelijk snel dat is altijd al zo geweest en ik ben ook altijd wel geboeid door nieuwe dingen. Iets nieuw om te leren, nieuw onderwerp om mij in vast te bijten.   Mijn monkey braane wordt daar ook heel blij van en   grijpt zo'n nieuwe uitdaging vaak ook wel met twee handen vast.   Ik ben in mijn leven   heel fel bezig met blijven groeien blijven leren ook en tegelijk ben ik ook wel toegewijd   aan   niet vastroesten.   Aan mijn denken, mijn manier van denken blijven uitdagen. Mij niet altijd   in te graven in mijn eigen   narratief, in mijn eigen   stukje wereld waarin we wel wat oogkleppen kunnen ophebben.  

Maar dus ik wil mezelf graag uitdagen. Ik wil niet stilvallen.   Dat is een stukje the story of mij life maar ook van vele anderen. We zijn vaak heel druk bezig   met veel ballen in de lucht, heel veel rollen die we blijven invullen   en er hangt ook een zekere status vast aan die drukte.   Zowel   wat andere mensen bij mij zien hoe andere mensen mij peripiëren en de verschillende dingen die ik opneem die ik doe aan de buitenkant maar ook in mijn eigen hoofd.   Ik heb een heel erg geïnternaliseerde   norm   die aan die drukte aan dat bezig zijn aan dat niet stil vallen ook een bepaalde kwaliteit hangt, een bepaalde waarde hangt.   Wij leven vandaag maatschappelijk gezien nog heel erg in dat vooruitgangsdenken.  

Dus we moeten altijd blijven werken aan onze vooruitgang   maatschappelijk gezien   maar ook individueel   en dan komen er van die uitspraken als stilstaan is achteruit gaan en zo.   Daardoor voelen wij ook wel heel erg veel   discomfort   in stilvallen.   Stilvallen dat voelt een beetje leeg.   Dat voelt vaak ook heel onwennig omdat   wij zijn opgegroeid   de meeste van ons in een omgeving waarin dat we altijd ons best moeten doen en we dus altijd ook   inwendig   bezig waren   mentaal actief waren emotioneel actief om   ons best te doen om te kijken naar signalen in onze omgeving.   En als we daarmee stoppen als er nu momenten zijn waarop we stoppen met ons best doen dan voelt dat onwennig, dan voelt dat een beetje loes alsof er iets niet helemaal in de haak is.  

Nu voel ik tegelijk ook als ik   in beweging blijf als ik altijd actief ben en vooral als ik blijf pushen op een moment dat ik eigenlijk voel dat mijn grens bereikt is dan blokkeer ik   dan val ik stil en dat is geen aangename   vorm van stilvallen.   Dat brengt eigenlijk geen rust. Dan kom ik op een punt waarop ik niet verder kan   maar dan kan ik daar tegelijk ook niet in opladen.   Dat voelt niet als   uitrusten of als   rust vinden.   Rust nemen voelt   voor heel veel mensen vandaag als verloren tijd. Dat was voor mij ook heel lang zo. Ik wil heel graag gevoed worden en dat   maakt ons op een bepaalde manier   jozeig en hongerig naar altijd weer meer   en dus altijd ook in beweging blijven, niet willen stilvallen.  

Tegelijk leven wij vandaag in een omgeving waar er ongelooflijk veel vulling binnenkomt.   Want we worden geosig maar er is ook ongelooflijk veel beschikbaar   aan informatie   aan prikkels   zeker via onze telefoon die binnenkomt maar tegelijk ook   bijvoorbeeld emotionele bagage van iemand anders   die we met weinig filter   bij onszelf binnen pakken die we als vulling voor onze   eigen leegte binnen   nemen om dan weer te moeten   verwerken. Ook meningen van anderen.   Er is heel veel   vulling die binnenkomt en die mijn neuroceptie   eigenlijk tilt doen slaan.  

Die ervoor zorgen dat mijn zenuwstelsel   ervaart   dat er een stress situatie is waar ik uit weg moet vluchten of waar ik tegenover in actie moet komen.   En daardoor eindig ik dus heel vaak overprikkeld of angstig en daardoor ook een stukje verlamd. Ik voel dat ik niet meer in staat ben om te bewegen of op een fijne manier in beweging te zijn of uitgedaagd te worden.   En dat ik eigenlijk vaak zelfs niet meer voel in welke richting ik zou willen bewegen of wat ik eigenlijk nodig heb.   Wat mij op zo'n moment ontzettend helpt is mij daar bewust van zijn als eerste stap en dan   die vulling gaan strippen   eigenlijk terugkeren   naar een soort essentie   dat voelt eerst   heel oncomfortabel   want   die dynamiek van in beweging zijn en als er stilte valt als er leegte valt dat terug gaan opvullen met de beschikbare vulling   dat is echt een gewoonte. Wij zitten heel   onze dagen in een flow van dopamine   dat is eigenlijk   als je zo de rand van een papier knipt met een zigzagschaar   van de kindjes   zitten wij de hele dag in zo'n zigzag in zo'n piekjes van bevrediging   in ons brein en de zoektocht dat we   een nieuw piekje van bevrediging kunnen Die dopamine piekjes geven ons de bevestiging dat we goed bezig   zijn. Telkens opnieuw maar dat zorgt ook telkens dat we daar terug naar op zoek moeten   terwijl ons brein   eigenlijk echt een heel korte termijn ding is. Ons brein heeft geen idee wat op lange termijn goed is voor ons en zeker niet chronisch zoveel vulling als er vandaag beschikbaar is. Dus wij krijgen eigenlijk een soort brein-indie   waar we dan in leven.  

Ik ben in de laatste jaren verschillende keren   gedwongen om stil te vallen   kort na elkaar en niet altijd op de meest   constructieve manier. Ik zou   postnatale depressies niet per se aanraden   maar ook krijgen van kinderen en baby'tjes   die heel erg vragen om te vertragen om stil te vallen om je aandacht naar binnen te keren.   En een van die keren stilvallen viel ook samen met het stilvallen van de wereld tijdens een pandemie in tweeduizend twintig.   Dat heeft mij doen stilvallen.   Dat heeft mij daartoe gedwongen.   Maar ik heb ook ontzettend veel uit die periode geleerd. Ik heb na de geboorte van ons derde kindje, ons dochtertje,   ook een angststoornis ontwikkeld. Dat was een jaar waarin ik   heel erg worstelde met mezelf   en waarin ik ook heel veel alleen was waarin ik heel veel leegte heb ervaren.  

En zolang ik mij kon herinneren   daarvoor was ik eigenlijk nooit in staat om comfortabel met mezelf alleen te zijn.   In   die periode heb ik dat gedaan uit noodzaak   dat kon niet anders op dat moment maar dat blijkt absoluut de grootste winst te zijn in mijn leven.   Want leren   stilvallen   als een bewuste   keuze heeft mij de kans gegeven om mijzelf terug te horen.   Mijn mijn diepste kern, mijn eigen essentie,   het stuk in mij dat wel op de lange termijn kan   voelen en kan zeggen wat goed is voor mij en wat niet. Dat kan   haarfijn aanvoelen wat mijn norm mag zijn op vlak van   hoe wil ik moeder zijn, hoe wil ik partner zijn, welk werknemer zijn of ondernemer zijn.  

Wie wil ik zijn als mens? Hoe mag ik zijn als mens? Hoe leef ik een goed leven?   Dat zijn vragen   waarop   het antwoord heel veel richting geeft in mijn leven. En dat zijn vragen die   in de meeste gevallen beantwoord worden door hoe dat wij opgroeien. Dat zijn impliciete normen   die dan bepalen wat we moeten doen om goed te doen.   En in veel gevallen is dat altijd uw best doen voor andere zorgen,   volheid werken nooit nee zeggen   en   doordat we geen vragen gaan stellen bij dat verhaal gaan we blijven door doen blijven conformeren   aan die norm waar we eigenlijk nooit kritische bedenkingen bij zetten of waar we nooit bewust zijn dat er ook een andere keuze mogelijk is.  

In dat gedwongen stilvallen   heb ik ruimte gevonden   om een nieuw antwoord te geven.   En bij de meeste mensen die ik coach gebeurt dat ook zo. Die ruimte om dat andere antwoord te vinden komt er pas uit noodzaak   omdat de frictie   in ons leven zo groot geworden is dat het niet meer anders kan. Door burn-out door een depressie door   ook ouderschap en daarin voelen   het ritme van mijn kindjes trekt mij zo in iets anders dan wat ik gewend ben.   Die noodzaak is er. Die frictie wordt zo groot dat we wel moeten gaan zoeken naar hoe gaan we dat hier anders doen? Hoe ga ik een nieuw antwoord   een bewuster antwoord formuleren op die vragen?  

En toch is het ongemakkelijk om naar uzelf te gaan luisteren   want dat vraagt om los te komen van alle vulling   en om te gaan filteren   Waar wil ik rekening mee houden in mijn leven? Waar wil ik binnen laten? En dus ook actief   dingen niet meer te gaan binnen laten.   En ons brein gaat dan denken oei het is hier wel wat leeg nu   dat zal wel niet goed zijn. Er zal wel iets aan de hand zijn want dat is nog nooit zo geweest.   Dus ons brein gaat in angst en dan grijpen we heel snel terug naar die vulling. Dan gaan we terug angstvallig   verbinden met alles wat er snel beschikbaar is in onze omgeving.  

Maar wat eigenlijk niet   voedend is voor ons voor onze kern.   Eigenlijk ga ik het heel erg over aandacht en die aandacht naar binnen kunnen keren.   Alle appèl van buiten maar ook het appèl van uw eigen ego van uw eigen kortetermijn breintje   van uw geconditioneerd   stuk dat overal wel iets van vindt dat je dat gaat eventjes uitschakelen. Dat je daar eventjes gaat buitensluiten   en de aandacht   bij jezelf gaat brengen. En dat zorgt ervoor dat alles in u kan vertragen.   Heel vanzelf ga uw beweging vertragen, ga uw ademhaling   vertragen.  

Maar daardoor gaan ook uw gedachten vertragen en zelfs   de tijd uw ervaring van de tijd ga ook vertragen   en zeker wanneer dat je die leegte die stilte   intentie kan toelaten of kan gaan opzoeken   dan brengt dat ontzettend veel helderheid   je vindt dan eigenlijk een veiligheid bij jezelf   waardoor dat je als toeschouwer kan gaan kijken   naar dynamieken   en patronen in uzelf en in uw leven   zonder dat je de nood voelt om daarover te oordelen of zonder dat je daar angstig van wordt.   Dat zorgt ervoor dat je   eigenlijk   in een beweging kan maken in een groeiproces   door een stukje afstand te nemen en daar tegelijk ontzettend veel rust in kan vinden. Dat voelt niet als iets van moed   voelt niet als iets waar je   doorheen getrokken moet worden.  

Maar dat brengt een heel andere vorm van verbinding voelen.   Verbinding waar we als mensen allemaal naar op zoek zijn   maar het is niet verbinding op een angstvolleige   manier. Proberen om erbij te horen   heel erg bezig zijn omdat dat eens wat goedkeuring krijgt.   Je heel de tijd afvragen of dat je wel goed genoeg bent hard je best doen.   Het is een hele andere vorm van verbinding een heel evidente verbinding   waarin dat je vanzelf gaat voelen dat je deel bent van een groter geheel en dat je   in verbinding bent met jezelf en alle versies van jezelf die dat er zijn die dat er ooit waren   en ook een verbinding met anderen   waardoor dat eigenlijk   je batterij gaat opladen je eigen batterij   op een manier   waar je vaak niet eens bewust van bent dat dat iets is dat je mist.  

Die leegte opzoeken die stilte opzoeken   dat kan op heel verschillende manieren.   Ik heb dat zelf vaak genoeg geprobeerd door meditatie   met wisselend succes ik merk dat   mijn hoofd dat heel gereed is dat heel   graag nieuwe indrukken en nieuwe informatie opdoen   Het heel lastig heeft met meditatie   met die grote vorm van leegte om mij daar echt aan te kunnen overgeven.   Maar uiteraard is dat voor veel mensen een hele goede manier om dat te doen. Ook bewegen kan dat zijn.   Yoga gaan   sporten iets wat je helemaal in je lichaam brengt.   Iets wat ik zelf heel vaak doe en waar dat ik ook heel veel van die ruimte in vind   is journaling   schrijven en dat voelt voor mij heel erg als meditatie op papier.  

Mijn gedachten gaan observeren   mijn   bewustzijn bij mezelf brengen in mijn gevoel.   Hoe gaat het met mij op dit moment? Wat heb ik nodig? Door mezelf dat soort vragen te stellen ga ik echt verbinden met mijn gewaarwording op een bepaald moment.   Dus journaling is voor mij een goede balans tussen   toch nog een stukje bezig zijn en dus niet   heel snel de neiging krijgen om mezelf af te leiden. En ze lijken ook genoeg stil te vallen en genoeg in het moment en in mijn lichaam te kunnen zijn.   Een andere manier   waarop ik bewust   stukjes leeg de inbouw is   als ik onderweg ben als ik met de fiets of met de auto   van één plek naar een andere moet van mijn werkplek naar huis bijvoorbeeld dan zoek ik vaak de groenste route   en dat doe ik heel evident door op Google maps bijvoorbeeld te gaan kijken   wat is het een route   zonder al te veel omwegen waardoor ik zoveel mogelijk groen kan opdoen   onderweg dat kan zijn door een park rijden of een straat waar grote bomen staan en zo heel bewust   een andere route kiezen dan   de snelste   maar wel ook daarin vertragen en met aandacht in dat moment kunnen zijn. Dat geeft ook een ruimte dat geeft een stilte in dat overgangsmoment   van onderweg zijn waar we anders zelfs in die overgangsmomenten vaak ook nog bezig zijn met de volgende taak of het volgende stukje van onze dag waar we naar onderweg zijn.  

En die overgangsmomenten   zijn heel mooie pauze momenten   dus op die manier bouw ik dat heel regelmatig in doorheen mijn dagen doorheen mijn weken   maar nu ook in de winter   organiseer ik een stilte dag ik heb dat een paar weken geleden voor mezelf   ingelast. Een dag om echt bewuste leegte te gaan opzoeken en daar comfortabel mee te zijn.   Om al het appel van buitenaf een beetje te laten stilvallen, te reflecteren.   En dat is ongelooflijk hoeveel rust dat brengt. Wanneer we ons terugtrekken uit de drukte die   op een bepaalde manier   voor ons geregisseerd wordt als de enige optie drukte is onze way of life   Maar ons daaruit terugtrekken.  

Een versnelling terugschakelen en het ongemak dat daarin zit voelen   daarbij blijven   en daar ook doorheen bewegen. En dat is ook wat we op die stilte dagen gaan doen in hele kleine groepjes heel verbonden   en tegelijk   met alle ruimte voor jou voor jezelf om te voelen   wat er naar boven komt als je die leegte   er laat   zijn doorheen het ongemak heel in in alle veiligheid en heel zacht begeleid   maar om te ontdekken hoeveel rust er daarachter zit op de plek waar dat je enkel naar jezelf moet luisteren   mag luisteren   en dat voelt echt als thuiskomen   mogen stilvallen   en die veiligheid vinden bij jezelf   dat is een ongelooflijk cadeau   iets dat ik zelf dus ook uit noodzaak heb ontdekt maar ook   heel erg cultiveren in mijn leven wat mij ontzettend helpt om   balans te blijven houden. Ook in een druk leven ook in een leven met heel veel rollen   als moeder als ondernemer als   vrijwilliger op verschillende plekken   dus ik nodig jou heel graag uit op zo'n stiltedag er is er eentje in december geplant eentje januari   waarop we   in verbinding maar met intentie gaan stilvallen   Ruimte gaan geven om thuis te komen bij onszelf en alle informatie daarover vind je op de website en zal ik ook delen in de show notes   en je bent zo zo ontzettend welkom.