Medytacja w środku tygodnia

Udostępnij w mediach społecznościowych:

Dzisiejszy odcinek skupia się na medytacji nad śmiercią jako elemencie praktyki  medytacji. Praktyka ta ma na celu osiągnięcie spokoju, uwolnienie się od strachu przed odejściem i akceptację jego jako naturalnej części życia. Nie możemy żyć pełnią życia, ignorując jego ważny element. Tak jak medytacja nie jest dla wszystkich, również ta praktyka może być nieodpowiednia dla niektórych, zachęcam do rozwagi. Jednocześnie nie chciałem ignorować tej pięknej i ważnej spuścizny duchowej. Ignorowanie  części życia, nie czyni nas ani szczęśliwszymi, ani bardziej spełnionymi, ani lepszymi dla innych. Ta praktyka pozwala na uwolnienie się od wielkiego strachu przed pełnym życiem. Zapraszam.

(00:00:16) Wprowadzenie do medytacji nad śmiercią jako specjalnej praktyki jogi medytacji

(00:01:27) Cel medytacji nad śmiercią: osiągnięcie spokoju i akceptacji

(00:08:47) Medytacja nad śmiercią - praktyka

[00:00:16] Unknown:

Moi mili,   Dzisiaj chciałbym Wam przybliżyć   niezwykłą medytację.   Najczęściej się o niej nie mówi.   Dlatego, że to jest dosyć specjalna   medytacja.   Najczęściej się mówi o metamedytacjach,   ważności oddechu.   Wdzięczności.   I tym podobnych   aspektach   pracy z umysłem.   Ale jest jeden ważny fakt.   O którym najczęściej nie lubimy   myśleć, który   najczęściej nie bierzemy pod uwagę.   A tym faktem jest to,   że   jesteśmy śmiertelni.   Natomiast w praktyce jogi medytacji.   Śmierci się nie ignoruje.   Co   więcej? Medytacja   o śmierci   jest ważnym czynnikiem,   ważnym elementem   praktyki   I jej celem jest   osiągnięcie   spokoju.  

Jej celem jest   Bycie   mniej przywiązanym,   mniej bojaźliwym   I mniej   wystraszonym   życiem.   Wiemy, że życie jest krótkie I nietrwałe.   Ale jakoś tak żyjemy,   jakbyśmy byli   nieśmiertelni.   I cała popkultura,   social media pomagają   nam w tym,   aby nie pamiętać o tym   istotnym fakcie.   Że śmierć jest   istotnym   elementem   życia.   A jeśli coś   się ignoruje,   to wcale nie znaczy, że przestaje istnieć.   Przywiązanie   do życia nas ogranicza.   Oczywiście to nie oznacza, że przestajemy   żyć.   Nie, to oznacza, że   żyjemy w pełni,   akceptując całość życia   I mając odpowiednią   perspektywę   na życie.  

Nie idealizujemy   śmierci.   Chodzi   nam o uwolnienie się od strachu przed śmiercią.   A umysł   uwolniony od strachu przed śmiercią staje się spokojny,   zadowolony,   Jasny I czysty.   Po raz pierwszy z tego typu medytacją   miałem   Okazję   zapoznać się podczas odosobnienia z psiku Analajo.   I to, co było dla   mnie naprawdę   interesujące, było to, że   twierdzi on, że   Gdyby miał wybrać tylko jedną praktykę.   To właśnie byłaby   medytacja.   O   śmierci.   Eee, że ta praktyka   jest bardzo głęboka.   Wyzwalająca,   przynosi   spokój.   I   podczas   przygotowywania nas do tej praktyki, podczas wstępu do tej praktyki   Odniósł się do teorii   naukowej   teorii opanowania trwogi.  

Wskazał na   kilka eksperymentów   z tej dziedziny.   Jednym z nich   była   nieświadoma ekspozycja uczestników   na   śmierć. Polegało to na tym, że   uczestników eksperymentów   przewożono   gdzieś w okolicach   cmentarza. Oczywiście nie było   wtedy mowy o tym,   co jest badane, więc   te osoby nie były świadome, co będzie   celem   tego   badania   I   nieświadomie   przebywały w otoczeniu, które sugerowało to, że jesteśmy które sugerowało   to, że jesteśmy   śmiertelni.   Podczas badania   okazało się, że osoby wystawione na   taką   obecność   namacalność   śmierci   stawały się bardziej.   Fundamentalne,   bardziej   przywiązane do fundamentalizmów   I bardziej agresywne.  

Naukowcy   doszli do wniosku, że w 10 sposób staramy się chronić   naszą tożsamość.   Natomiast.   Ee to chyba był inny eksperyment   opisany,   kiedy jesteśmy   świadomi.   Śmierci, kiedy świadomie   zostajemy   EE skonfrontowani   z naszą śmiertelnością,   to pojawia się bardzo ciekawy   mechanizm.   Który polega na tym, że najczęściej myślimy, to nie ja, to mnie to nie dotyczy.   A jeśli już mnie dotyczy,   to nie teraz.   To kiedyś daleko w przyszłości.   Co oczywiście nie jest prawdą, bo.   Nieszczęśliwe   wypadki się zdarzają.   I   mój następny oddech może być   ostatnim.  

Nie możemy żyć w pełni,   dopóki nie skonfrontujemy   się z własnym cieniem.   Własną śmiertelnością.   I właśnie ta praktyka   I intencja   jest taka, aby nam w tym pomóc.   Żeby być tym narzędziem,   które pozwoli nam uwolnić się od.   Strachu,   lęku   przed śmiercią.   A kiedy pozbywamy się   tego strachu przed śmiercią.   On jest naturalny   sposób staje się spokojny,   wyciszony,   błogi,   szczęśliwy.   Dlatego medytacja   nad śmiercią   jest   medytacją.   Podczas tej medytacji mogą pojawić się różne uczucia.   Możesz nic nie poczuć. To w porządku. Możesz poczuć   strach. To też w porządku.  

Możesz poczuć   znudzenie.   Też w porządku.   Ale jeśli da   szansę tej   praktyce? Możesz.   Głębiej wejść I doświadczyć   odpuszczenia   wyciszenia   I spokoju.   Możesz się też zdarzyć, że masz bardzo silną negatywną   reakcję   I wtedy   może lepiej jest odpuścić tą medytację. Po prostu odłożyć ją na bok. Może nie nadszedł jeszcze czas.   Ta medytacja nie musi być dla każdego,   więc   to zostawiam   Twojej   rozwadze   celem tej medytacji   jest   jasny,   klarowny,   szczęśliwy   umysł   I trzeźwe   podejście do życia.   Jeśli ta praktyka do tego   nie prowadzi,   być może   jeszcze nie jest na to czas. Albo w ogóle ta praktyka nie jest na Ciebie.   Zdecyduj   z rozwagą,   czy   kontynuować tą praktykę,   czy w ogóle podejść do tej praktyki.  

Natomiast jeśli chodzi o samą praktykę,   to przyjrzymy się naszemu szkieletowi   naszym kościół,   z którymi już zapoznaliśmy   się   w poprzednich   naszych praktykach   medytacyjnych   podczas praktykowania   uważności   ciała.   Zapraszam do praktyki.   Uświadom   sobie ciało w pozycji siedzącej.   I pozwól umysłowi spocząć na ciele.   Tak jak ciało spoczywa na poduszce.   I teraz nie tracąc tej   ucieleśnionej uważności,   przejdziemy   przez   trzy   praktyki medytacji uważności.   Przez część anatomiczną.   I żywioły,   które wykonamy szybko.   Oraz   kontemplację   śmierci.   Którą wykonamy   powoli.  

Części   anatomiczne.   Zaczynając głowy   ze świadomością   głowy,   wiedząc,   że tam   jest skóra.   Od głowy   do szyi,   barków,   Ramion.   Dłoń. Jednocześnie   przodu I tyłu tułowia.   Bioder   nóg.   I stóp.   W pozycji siedzącej   jesteśmy świadomi całego ciała   jako pokrytego   skórą.   Praktykując postawę   nieprzywiązania,   odpuszczenia.   Ciało   od stóp   do nóg,   bioder,   tułowia,   rąk,   ramion,   Barków.   Szyi.   I głowy.   Jesteś świadoma, świadomy   całego ciała.   Pozycji siedzącej.   W pozycji siedzącej   uświadom sobie   wszystkie   mięśnie I narządy.   Praktykując   postawę   nieprzywiązania.   I kości.   Od głowy do szyi.  

Barków,   ramion,   dłoni,   tułowia,   bioder,   nóg I stóp.   W pozycji siedzącej   jesteś świadoma świadomy całego ciała.   Jego kości. Praktykując   postawę   nieprzywiązania.   I elementy   element Ziemi.   Od głowy do szyi.   Ramiona,   ręce,   tułów,   biodra,   nogi   I stopy.   Jesteś świadoma   tego ciała w pozycji siedzącej.   Jako. Przenikniętego   przez element Ziemi.   Ze zrozumieniem.   Element   Ziemi jest pusty,   to znaczy,   że nie ma tam trwałej   niezmiennej   jaźni. Element wody.   Zacznij od stóp.   Nóg. Bioder.   Tłowia   dłoni.   Ramion.   Barków.   Szyi.   I głowy.   Jesteś świadoma, świadomy tego ciała w pozycji siedzącej.   Jako   przenikniętego   przez element wody.  

Ze zrozumieniem.   Element wody jest pusty.   Wolny   od niezmiennej,   trwałej jaźni.   I element ognia.   Zaczynając od   głowy,   szyi,   barków,   ramion.   Dłoni.   Tułowia,   bioder,   nóg   I stóp.   Jesteś świadoma, świadomy tego ciała w pozycji siedzącej.   Jako przenikniętego   przez element ognia   ze zrozumieniem.   Element   ognia jest pusty.   Wolny   od   niezmiennej,   trwałej   jaźni.   I element wiatru.   Zaczynając   stóp,   nóg, bioder,   tułowia,   rąk,   ramion, barków,   szyi   I głowę.   Jesteś   świadomy, świadoma   tego   ciała w pozycji siedzącej jako   przenikniętego   przez element wiatru.   Ze zrozumieniem.  

Element wiatru jest pusty.   Wolny   od   niezmiennej,   trwałej.   Jaźni.   W tym ciele złożonym z elementu   Ziemi,   wody,   ognia   I wiatru.   Tak zależnym   od   innych   czynników. Od elementów   dostarczonych   z zewnątrz.   I   tak zależne od   najbardziej ulotnego elementu,   jakim jest wiatr,   powietrze.   Stałego   dopływu tlenu.   Uświadom   sobie oddech.   Jako 10   czynnik, który łączy nas życiem.   Ze świadomością oddechu   w jakikolwiek sposób,   jaki uznasz za odpowiedni.   W dolnym   miejscu, które Ci odpowiada.   Po prostu   uświadom   sobie oddech.   Ciągłość oddechu.   Jako tego, co zapewnia   ciągłość naszego życia.  

I nadejdzie czas kiedy 10 oddech się zatrzyma.   A ciało umrze.   I gdyby to ciało pozostawić na otwartej przestrzeni   uległoby   rozkładowi.   Możesz   użyć wyobrażenia   szkieletu.   Jako   przypomnienia   o ostatecznym   celu,   przeznaczeniu,   losie tego ciała.   To ciało również   czeka 10 sam   los rozpadnie się.   Możesz przywołać odczucie   szkieletu   w swoim ciele.   Aby   zwrócić   uwagę na fakt,   że to moje ciało   również się rozpadnie.   Ze świadomością   oddechu.   Jako łącznika   z życiem.   Jesteś świadoma   świadomy tego.   Że nie mamy pewności,   kiedy przyjdzie czas, aby odejść z tego świata.   Nie wiem,   kiedy umrę.  

To może stać się bardzo szybko   jakiś wypanek.   Jakaś choroba.   Nie mogę być pewien   nawet następnego   oddechu.   Z każdym wdechem.   Zdaję sobie sprawę.   Że nie mogę być pewien,   to może być mój ostatni.   Z każdym wydechem   rozluźniam   się.   Odpuszczą.   Odprężą.   Relaksuję.   Podczas tej praktyki   zrzuć szczególną uwagę   na równowagę.   Na równowagę   umysłu,   aby nie przesadzić.   Stopniowo   pozwól, aby fakt śmiertelności   zapadł w umysł   I go przekształcił. Ilekroć   myśl o zbliżającej się śmierci staje się zbyt groźna.   Przywołujemy   większą wagę do wydechu,   Rozluźnienia.  

I odpuszczania.   Większe znaczenie nie oznacza zmiany oddechu.   Oznacza jedynie większą uwagę.   Większe znaczenie mentalne.   Odpręż się,   odpuść.   Odpuść.   Rozluźni   się.   Kiedy indziej?   Możesz odkryć, że   fakt naszej śmiertelności   tak naprawdę nie wnika w umysł.   I w takich chwilach   możesz   zdecydować się nadać większe znaczenie wdechowi.   Faktowi,   że   nie możesz   być pewien pewna   następnego   oddechu.   To może być mój ostatni oddech.   A nawet jeśli nie jest to mój ostatni oddech.   To z pewnością   jest to jeden   oddech bliżej śmierci.   Z   każdym oddechem zbliżamy się do śmierci.   Zbliżając się coraz bardziej do śmierci.  

Przygotowujemy   się do niej.   Stawiamy   Jej czoła.   Trenujemy   się w sztuce umierania.   Nie uciekamy już przed własnym   cieniem,   A trening w sztuce umierania   jest treningiem   w sztuce życia.   Śmierć jest częścią   życia. Możemy żyć w pełni tylko wtedy,   gdy akceptujemy   śmierć.   Gdy stawiamy Jej czoła.   Zamiast udawać, że jej nie ma.   Stopniowo   powoli   stajemy się całością.   Pozwalając śmierci być częścią naszego   życia.   To ważne,   aby nie przymykać   oczu na   śmierć I śmiertelność.   Dzięki tej praktyce   stawiasz czoła ignorancji.   To jest to,   co większość ludzi woli ignorować.   Własną   śmiertelność. Im bardziej stawiamy czoła o własnej śmiertelności,   Tym mniej przerażająca się ona staje.  

Im bardziej się do niej przyzwyczajamy,   tym bardziej staje się ona naturalna.   Im bardziej zaczynamy odczuwać wewnętrzny   spokój,   głęboki   spokój.   Ponieważ nie uciekamy przed własnym   cieniem.   Z tym   poczuciem całości.   I po pełnym ożywieniu   przychodzimy do   otwartej praktyki.   Otwórz się na wszystko, co dzieje się   u bram   któregokolwiek ze zmysłów.   Uważność   mocno   zakorzeniona w ciele   poprzez skanowanie   ciała,   brak przywiązania.   Pustka I odważne stawianie czoła naszej śmiertelności,   która sprawiła, że jesteśmy tak żywi chwilę obecnej,   Jak ważne jest życie tu I teraz.  

I robienie tego, co jest dla nas   naprawdę ważne zamiast marnowania   czasu.   I z tą żywotnością   spotykamy się w chwili obecnej   W towarzystwie.   Naszej dobrej   przyjaciółki   uważności.   Uważności   całego   ciała. I jeśli chcesz.   Możesz zwrócić uwagę   na   szczególny   element uważności   ciała.   Na   wdech I wydech.   Nie skupiaj się wyłącznie na oddechu.   Ale   na Nim jako   elemencie   części   uważności   całego   ciała.   I dzięki tej praktyce   możesz się   otworzyć na doświadczenie,   które   przychodzi   do Ciebie z któregokolwiek   ze zmysłów.   Cokolwiek   się wydarzy jest   pokarmem   dla uważności.  

Pokarmem   dla świadomości.   I kiedykolwiek   umysł pobłądzi,   gdy tylko to rozpoznasz   uśmiechem,   wróć do chwili   obecnej.   Teraz to jest   jasne,   bardziej ewidentne,   że chwila obecna   jest naprawdę jedynym czasem, w którym możemy żyć.   Jeśli to było   dłuższe rozproszenie,   możesz się zdecydować,   aby   powrócić do któregokolwiek   z wcześniejszych   etapów kontemplacji.   I sadząc w 10 sposób nasiona mądrości, rozwijając   wgląd.   Krok po kroku.   Zbliżasz się do.   Urzeczywistnienia   nieśmiertelnego.   I teraz,   kiedy powoli   zbliżamy się   do końca praktyki.   Poświęć chwilę na analizę tego, co właśnie się wydarzyło.  

Czy łatwo było mi   podążę za instrukcjami?   Jakie reakcje wywołała   we mnie świadomość   śmiertejności?   Czy śmiertelność   czy świadomość śmiertelność? Może   prowadzić   do spokoju, wyciszenia,   spełnienia   pełnego życia?   W jakim stanie był Twój umysł przed praktyką?   A w jakim jest teraz?   I na sam koniec,   jeśli chcesz,   możesz podzielić się   pozytywnymi owocami   tej praktyki. Ze wszystkimi   czującymi istotami.   Oby wszystkie czujące istoty były szczęśliwe.   Oby wszystkie czujące istoty miały się dobrze.   Oby wszystkie   czujące istoty   osiągnęły spokój.   Bardzo Wam dziękuję za dzisiejszą   wspólną praktykę.  

Za zgłębianie   istoty   życia. I zapraszam   na następne spotkanie.   Dziękuję bardzo.